Graciela (39) verliet Argentinië voor Bart, een weduwnaar met drie kleine kinderen

Door De Redactie

28 jan 2021

“Toen Julie zei: ‘Ik wil je mama noemen’, wist ik het zeker, ik hoor hier thuis.” Lees het verhaal van de Argentijnse Graciela die onverwacht mama werd van Barts drie kleine kinderen.

Graciela: “De ontbijtzaal van het hotel zat propvol. Ik kon nog net een tafeltje bemachtigen. Daar zat ik, in hartje Madrid. Het einde van mijn maand reizen door Europa. Nog drie uur en ik vloog terug naar huis. Opnieuw aan het werk, opnieuw het leven van elke dag. Bij mijn eerste slok koffie sprak een man mij aarzelend aan. Of hij erbij mocht komen zitten. Ook hij moest een vlucht zien te halen en was gehaast. Ik knikte vastberaden. Enkele minuten later zaten we samen te ontbijten. Hij was piloot, vertelde hij me. En hij was op weg naar België, zijn thuisland.

Na het ontbijt stapten we op dezelfde bus richting luchthaven. We bleven aan de babbel. Zijn vrouw was een tijd geleden gestorven. Hij was achtergebleven met twee dochters en een zoontje. Niet evident om dat te combineren met zijn job. Hij had het nog steeds moeilijk, dat zag ik.

Ook ik vertelde over mijn leven in Mar del Plata, de grootste kuststad van Argentinië. De busrit van twintig minuten vloog om. Op de luchthaven namen we afscheid. Heel gehaast.

‘Mag ik je e-mailadres?’ vroeg hij me op het laatste nippertje. Ik zocht snel een stukje papier in mijn handtas, krabbelde mijn adres erop, gaf het hem en vertrok. Pas op het vliegtuig kwam ik tot rust. De hele reis dacht ik aan hem. Hij was zo lief, zo bezorgd om zijn kinderen. Een bijzondere ontmoeting. Bart from Belgium.

‘Mag ik je e-mailadres?’ vroeg hij me op het laatste nippertje. Ik zocht snel een stukje papier in mijn handtas, krabbelde mijn adres erop, gaf het hem en vertrok.

De volgende dag ging ik weer aan de slag. Ik werkte als boekhoudster in het stadhuis van Mar del Plata. Een drukke baan met lange dagen en een grote verantwoordelijkheid. Al vijftien jaar was mijn werk mijn leven. Ik was al jaren vrijgezel, ik had mijn eigen auto, mijn eigen appartement. Alles om gelukkig te zijn. Op één iets na dan: de liefde van mijn leven vond ik maar niet. Ook mijn droom van een eigen gezin had ik al een tijdje opgegeven. Het was niet voor mij weggelegd, dacht ik. Dus begon ik te reizen. Elk jaar een maand naar Europa, dat werd mijn troost. Zo had ik ook Bart leren kennen, in Madrid.

Onze ontmoeting begon stilaan te vervagen. Tot ik vier dagen later een eerste mailtje van hem kreeg … Al snel werd mijn mailbox openklikken mijn eerste daad van dag. Zijn berichten gaven mijn dagen op kantoor zoveel meer kleur. Alsof ik op één grote wolk leefde.

Twee maanden na ons ontbijt in Madrid vroeg Bart of hij me mocht komen opzoeken. Ik wist niet wat ik las. Over enkele dagen zou hij zomaar voor mijn deur staan! Vier dagen zou hij blijven. Ik was bloednerveus en deed er alles aan om het zo gezellig mogelijk te maken. En dat werd het ook. In die vier dagen groeiden we enorm naar elkaar toe. Het was alsof we elkaar al jaren kenden. Zo vertrouwd, zo echt.

Bart toonde me toen voor het eerst foto’s van zijn kinderen. Drie blonde kopjes keken me lachend aan. Hij bleef maar vertellen over Justine, Julie en Maxim. Zijn allermooiste bezit, zei hij. Wat was hij trots. Een papa in hart en nieren. En ik smolt nog meer.

Ik werd niet alleen verliefd op Bart, maar ook op de vader die hij waS.

Ik werd niet alleen verliefd op Bart, maar ook op de vader die hij was. Het totaalpakket trok me zo ongelooflijk aan. ik wilde zo snel mogelijk ook de kindjes ontmoeten. Dus stelde Bart me voor om in augustus naar Spanje te komen. Hij zou er ook zijn met de kinderen. Ik had net voor diezelfde periode een reis naar Schotland geboekt, maar ik twijfelde geen seconde en zegde alles af.

Om vijf uur ’s ochtends kwam ik op de luchthaven van Madrid aan. Bart was er al een dagje eerder. Me op de luchthaven komen ophalen, was moeilijk omdat de kinderen nog sliepen. Dus nam ik een taxi. Op weg naar mijn nieuwe liefde. Maar vooral op weg naar mijn eerste ontmoeting met zijn kinderen. Ze sliepen nog toen ik de hotelkamer binnenkwam. Heel vredig, net drie engeltjes. Ik kon mijn ogen niet van hen afhouden. En Bart keek vertederd toe.

Maxim werd als eerste wakker. Met een slaapkopje keek hij me aan, heel afwachtend. Om uiteindelijk in de armen van zijn papa weg te duiken. En dan werden ook de meisjes wakker. Hun ogen schitterden. Was dit de vrouw over wie papa het zo vaak had? Ze kwamen meteen op me af. En even later zaten ze op mijn schoot. Twee lieve meisjes die me nog diezelfde avond bewonderend stonden aan te kijken terwijl ik me in de badkamer wat aan het optutten was.

‘Mogen we kijken?’ vroegen ze heel netjes. Ze genoten van mijn typische ritueeltjes. Wat parfum achter de oren, mijn lippen stiften. Al snel stonden ze zelf met de lipstick voor de spiegel. Bart genoot terwijl hij ons vanop afstand bezig zag. Het werd een mooie vakantie … Na twee weken Spanje en een weekje België vertrok ik weer naar huis. Met pijn in het hart. Ik miste Bart, en ik miste de kinderen.

ik moest mijn hart volgen. Ook al verklaarde iedereen me gek.

Begin oktober stond Bart voor de tweede keer aan mijn deur. Het was toen lente in Argentinië. Ik woonde op twee kilometer van het strand. De zon scheen, er hing een vakantiesfeertje en Bart was meteen verkocht. ‘Ik zie mezelf hier wel wonen met de kinderen,’ zei hij me op een avond. Voor het eerst liet hij echt blijken dat hij voortaan met mij door het leven wilde. Meer nog, hij was bereid om alles achter te laten en te verhuizen. Wat nu?

Was dit wel een goed idee? Duizend en één vragen gierden door mijn hoofd. Natuurlijk wilde ik Bart altijd bij me. En ook de kindjes waren meer dan welkom. Maar konden we hen dit wel aandoen? Ze hadden al zoveel meegemaakt. Om dan nog eens te verhuizen naar de andere kant van de wereld? Neen, ik vond het zelf geen goed idee. Dus lieten we het even rusten.

Dus vertrok Bart, om twee maanden later samen met de kinderen terug te komen. We woonden als één gezin in mijn appartement. Het was heerlijk. Toen ze weer weg waren, voelde ik me zo leeg. Op een avond nodigde ik mijn zus en haar kinderen uit om iets te komen eten. Ik herinner het me nog goed: ik stond in de keuken en hoorde mijn neefje en nichtje in de woonkamer ruzie maken. Het was net alsof Justine, Julie en Maxim er nog waren. Dit voelde zo vertrouwd, ik miste hen ontzettend.

Na wekenlang tobben, hakte ik de knoop door: ik zou voorgoed naar België vertrekken. Iedereen verklaarde me gek. Wat zou ik dan in België doen? En kon ik wel zonder mijn familie? ‘Als ik het niet probeer, zal ik het nooit weten’, zei ik dan. ‘Geef me ten minste een jaar om het uit te testen.’

Met flink wat koffers en een krop in de keel kwam ik datzelfde jaar aan in zaventem. Het begin van mijn nieuwe leven.

Ik wilde mijn hart volgen. Dus kwam ik datzelfde jaar, op 28 februari, aan op Zaventem. Met flink wat koffers en een krop in de keel. Het begin van mijn nieuwe leven. In Argentinië ging ik elke vrijdagavond met mijn neefje en nichtje naar de bioscoop, om de volgende ochtend ergens samen te ontbijten en hen dan terug naar hun mama te brengen. Ik dacht dat ik het gewoon was om met kinderen om te gaan. Ik wist alleen niet dat het totaal anders voelt als je dag in dag uit die kinderen om je heen hebt. En ook Justine, Julie en Maxim vonden het vreemd dat er opnieuw een vrouw in huis rondliep.

Van verstokte vrijgezel tot huismoeder, en dit in nog geen twee jaar tijd. Ik moest werkelijk alles leren. Van wat ze in hun brooddoos wilden, over hun slaapritueeltjes, tot hoe hun karakters echt in elkaar zaten. Bovendien was Bart als piloot vaak weg voor een paar dagen, dus moest ik het ook al snel alleen zien te redden. Maar we groeiden wel steeds meer naar elkaar toe.

Natuurlijk praten de kindjes nog af en toe over hun mama. Dat moet ook. Ik was zelf dertig toen ik mijn moeder heel onverwacht verloor. Ook ik heb nog vaak de behoefte om herinneringen op te halen. Geen enkele mama mag doodgezwegen worden. Vooral Justine herinnert zich nog veel. ‘Mama maakte dit anders klaar’, zegt ze soms. En dan vraag ik haar hoe ze dat dan precies deed. Justine mist haar mama het meest, denk ik. Het is zo’n rustig en gevoelig meisje. De twee andere kinderen zijn grotere wildebrassen. Elk met hun eigen karakter. Julie kan heel snel kwaad worden, maar is na enkele seconden al vergeten waarom. En Maxim is een echte knuffelaar. Hij heeft zich het snelst aan mij gehecht.

Natuurlijk praten de kindjes nog af en toe over hun mama. Dat moet ook. Ik was zelf dertig toen ik mijn moeder heel onverwacht verloor.

Toen ik samen met Bart nog voor enkele dagen naar Argentinië vertrok om nog wat administratief werk te regelen, werd hij echt bang. ‘Mag ik met je mee, Graci?’ vroeg hij me. ‘Beloof je me dat je terug zult komen?’ Toen we de kinderen na onze trip vertelden dat we gingen trouwen, was hij zo opgelucht. Nu zou ik zeker nooit meer weggaan.

Op een mooie zomerdag in augustus trouwden Bart en ik. We organiseerden samen met de kindjes een groot tuinfeest voor vrienden en familie. Iedereen was blij die dag. Eindelijk waren we een echt gezinnetje.

Bart en de kinderen maken me zo gelukkig. Ze horen echt bij mij. Een leven zonder hen kan ik me niet meer inbeelden. En ja, ik voel me meer en meer mama. Mijn liefde voor Justine, Julie en Maxim groeit nog elke dag. En natuurlijk kan ik nooit hun mama vervangen. Maar ik wil hen wel al mijn moederliefde en warmte geven. En dat zeg ik hen ook. Zij hadden geen mama meer, ik had geen kindjes, we waren allemaal verdrietig. En nu wonen we samen en zijn we weer gelukkig. Alsof we de scherven van een kapot glas weer lijmen.

Op speciale momenten, haar verjaardag bijvoorbeeld, denken we extra aan hun mama. Of op Moederdag. Dan gaan we samen bloemen kopen of leggen we die op haar graf. De kinderen mogen haar nooit vergeten. Ze blijft voor hen heel bijzonder. En terecht.

Justine, Julie en Maxim zijn gelukkige kinderen. Ze lachen, spelen, plagen en maken plezier voor tien. Ik hoop dat ook hun mama dit ziet, waar ze ook is. En dat ze voelt dat haar kinderen mijn drie grootste schatten zijn.

Julie zei me enkele weken geleden: ‘Graci, als mensen ons niet kennen, dan hoeven we niet alles te vertellen. Dan kunnen we gerust zeggen dat jij onze mama bent.’ Ze meende dit zo echt. Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Dat ene zinnetje betekende zoveel voor mij. Ik zal mijn leven lang als een mama voor hen zorgen. Elke dag opnieuw.”

(Tekst Barbara Claeys voor Libelle Mama magazine)

Lees ook:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!