Nostalgie: zo ziet Tik Tak-kindje Inge er nu uit

De lachende peuters van Tik Tak, we kennen ze allemaal! En vandaag zijn ze terug, want Ketnet Junior start met een nieuwe reeks afleveringen. Leuk voor onze kleintjes, maar ook nostalgie voor ons. Inge Bollens, zelf een Tik Tak-kindje, blikt samen met ons terug op die wondermooie tijd. 

Tik Tak kwam voor ’t eerst op tv in 1981, 38 jaar geleden dus. Tien jaar lang werden er afleveringen gemaakt, in totaal maar liefst 366. En nu gaat de kinderzender de reeks in een gloednieuw jasje steken. Inge Bollens (35), kleindochter van Tik Tak-bedenker Mil Lenssens en zelf een van de vroegere Tik Tak-kindjes, is alvast fan.

Je was nog heel klein toen je in de reeks verscheen. Herinner je je daar nog iets van? 

“Anderhalf jaar oud was ik, dus van de opnames herinner ik me niet veel meer. Alleen de poppetjes en al het andere speelgoed waarmee we speelden. Die werden trouwens gemaakt door mijn opa en mijn mama. Maar ik was echt nog te jong om te beseffen wat er allemaal gebeurde. Ik ging trouwens wel vaker mee met mama, die bij de toenmalige BRT werkte. Als kind heb ik daar dus veel rondgehangen. Ik herinner mezelf meer als het kleine meisje dat op de trappen van het Amerikaans theater en in de opnamestudio speelde.”

Jouw opa is dé Tik Tak-bedenker. Het stond dus in de sterren geschreven dat je een van de iconische kindjes ging worden? 

“Klopt, net zoals mijn broer en zus trouwens, die ook te zien zijn in verschillende afleveringen. De andere peuters waren kinderen van collega’s, of van kennissen van iemand van de makers. Dat was gewoon makkelijk. (lacht)”

Kinderen kunnen best onvoorspelbaar zijn. Ben je ooit tijdens opnames in tranen uitgebarsten? 

“Nee, of toch niet voor zover ik weet. Ik was daar graag, en van zodra ze me iets gaven om te spelen, was ik uren zoet. Geen extreme huilbuien, geen gejammer, niets.”

Keek je zelf als kind naar Tik Tak? 

“Uiteraard! Maar het is niet zo dat als ik naar de televisie keek, ik zei: ‘Kijk, dat ben ik!’ Tik Tak was voor mij, net zoals voor al die andere kinderen, heel leuk om naar te kijken.”

Iedereen kent de Tik Tak-kindjes, jong en oud. Werd je vroeger weleens herkend op straat? 

“Nee. Op school wist natuurlijk iedereen wel dat ik een van die kindjes was, en in de lagere school werden daar weleens mopjes over gemaakt. Ik was Inge van Tik Tak. Maar ik ben gelukkig nooit gepest, niemand die jaloers was. In het middelbaar vond iedereen het zelfs cool. Maar het is niet zo dat als ik over straat liep, ze me nawezen of me aanspraken. En gelukkig maar, ik was een kind zoals een ander.”

Hoe zou jij het perfecte Tik Tak-kindje omschrijven?

“Elk kindje zou een perfect Tik Tak-kindje zijn. Kinderen verliezen zichzelf heel makkelijk in het speelgoed. Zet daar een camera op, en klaar. Misschien dat het met heel schuchtere kindjes iets moeilijker gaat, maar ook die komen wel los.”

Zou je je eigen kind laten meedoen?

“Zelf heb ik geen kinderen. Wel twee pluskinderen, eentje van zestien en eentje van bijna achttien, maar zij zijn net iets te oud. (lacht) Zij behoren tot de generatie die ook niet naar Tik Tak keek. Bob De Bouwer, dat was in hun kindertijd heel populair. Maar moest ik een peutertje hebben, dan zou ik niet twijfelen. Het is zo’n mooi programma.”

Als je nu opnieuw naar Tik Tak kijkt, wat denk je dan? 

“Wat een verschrikkelijke kleren, en dat kapsel! (lacht) Vroeger was dat misschien mooi, maar nu is dat echt even schrikken om te zien. Maar ik ben vooral heel fier. Het is iets dat mijn grootvader bedacht én gemaakt heeft, en waar ik deel van mocht uitmaken. Een mooie herinnering. En eerlijk: ik vind het nog altijd een fantastisch programma.”

En wat vind je ervan dat ze Tik Tak in een gloednieuw jasje steken? 

“Eerlijk? Toen ik het nieuws voor het eerst hoorde, schrok ik wel een beetje. Ik was vooral bang dat ze het concept helemaal gingen veranderen. En dat zag ik niet meteen zitten. De grootste troef van Tik Tak is de combinatie van beweging, patronen die continu herhaald worden, spelende kinderen – waar kinderen trouwens heel graag naar kijken – en leuke deuntjes. En de snelle overgangen, meteen van het ene naar het andere beeld, zonder dat het druk of schreeuwerig wordt. Dat houdt de aandacht van de kinderen vast. Het verrassingselement – het hondje dat soms wel en soms niet in de begincarrousel te zien was – speelt uiteraard ook een grote rol in het succes. Het zou jammer zijn, moest dat verdwijnen. Maar nu weet ik dat de nieuwe makers zo dicht mogelijk bij het origineel willen blijven. De bedoeling is om authentiek te blijven. Ik ben nu al zeker dat het opnieuw een groot succes zal worden. Ik ben alvast fan! Alleen is het jammer dat opa de comeback niet meer mag meemaken. In 2005 moesten we afscheid nemen van hem.”

Beeld: VRT 

Lees ook zeker deze artikels:

• Zo herkenbaar: deze baby weet exact hoe ze ijsjes moet eten
• 4 tips tegen extreme vermoeidheid bij kersverse mama’s
• 9x de schattigste peuterboekjes

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!