Voor het eerst mama: “Niemand had me verwittigd dat overtijd gaan niet alleen fysiek maar ook mentaal zwaar zou zijn”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Otis kwam slechts één dag voor de uitgerekende datum ter wereld, en als ik de mede-mama’s uit m’n omgeving én de verloskundige mocht geloven, zou het tweede kindje sneller van zich laten horen. En ook ik was ervan overtuigd dat onze dochter haast had, want ik wandelde al een poosje rond met enkele centimeters ontsluiting en een hoofdje dat ontzettend voelbaar mijn zwangere lijf wou verlaten.

“Dat gaat hier niet lang meer duren, ik denk dat jullie vanavond weer in het ziekenhuis staan”, kondigde de gynaecoloog ons enkele dagen voor de voorspelde datum hoopvol aan. En om het kleintje een extra duwtje in de rug te geven, stelde ze me voor om de vliezen te strippen. Niet meteen een fijne ervaring, maar ik was er echt klaar voor om de bevalling in gang te zetten.

Jammer maar helaas. Een dikke week en drie strip-sessies (jawel!) later was er nog steeds geen baby te bespeuren. Vrienden en familie stelden me dagelijks die ene vraag, en ik had iets té veel tijd om handen, waardoor schuldgevoelens en nutteloze gedachten me parten speelden. Niemand die mij verwittigd had dat overtijd gaan niet alleen fysiek maar ook mentaal zwaar zou zijn. Al besef ik heus wél dat deze situatie gunstiger was dan een vroeggeboorte.

“Ik wandelde al een poosje rond met enkele centimeters ontsluiting en een hoofdje dat ontzettend voelbaar mijn zwangere lijf wou verlaten”

Dus het enige wat ik kon doen was wachten en blijven doen wat ik altijd al deed. De kleuter van school halen, bijvoorbeeld. De ganzenpas die ik oorspronkelijk opzettelijk overdreef om het allemaal wat zwaarder en echter te laten uitzien, was ondertussen werkelijkheid geworden: zo belastend en moeizaam was het. Het werd zelfs zo ‘moeilijk’ dat ik een pak vroeger moest vertrekken, terwijl het schoolgebouw slechts enkele honderden meters van onze deur verwijderd is. Zwetend en puffend kwam ik aan de schoolpoort toe, waar andere ouders mijn gezwollen enkels met priemende ogen aanschouwden.

Eens terug, schudde ik zijn schoentjes zorgvuldig uit, omdat de hetere temperaturen automatisch betekenden dat zoonlief een hele zandbak mee naar huis zeulde. En het idee dat er ook maar één zandkorrel in onze woonkamer zou belanden, maakte deze hoogzwangere dame lichtjes krankzinnig. Want ons nestje moest en zou kraaknet zijn bij de komst van de baby. Alsof ze mij zou quoteren voor al de moeite die ik in het huishouden gestoken had. Het is dan ook niet verwonderlijk dat onze tweede spruit, nu enkele maanden later, altijd in slaap valt wanneer ik hier eventjes stofzuig. Ze wordt er aanzienlijk zen van. Net als mama.

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “En dan kruip ik nu op m’n wolk, tot in september allemaal!”
• Voor het eerst mama: “Kunnen mama’s alstublieft een beetje milder zijn voor elkaar?”
• Voor het eerst mama: “Gaat Otis zijn mama wel willen delen?”