Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
21 okt 2022
Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Net als alle andere mama’s (van twee) in wording keek ik erg uit naar de komst van ons kleintje. Ik stelde me voor hoe we onder de deugddoende zomerzon zouden kuieren langs het water, met een wandelwagen in de aanslag en een kleuter die netjes voorop fietst. Er stonden ook enkele speelpleindagen op de planning, zodat we onze fonkelnieuwe spruit ook wat een-op-eentijd konden gunnen. Otis heeft tenslotte onze volle aandacht gekregen toen hij een baby was. Eerlijk is eerlijk.
Maar al gauw werd duidelijk dat we onze verwachtingen moesten bijschaven, want Mona huilde de eerste weken behoorlijk veel. “Poppemie weent veel he!”, zei O’tje met een grijns. En ook wij lachten het probleem weg, met de gedachte dat ze waarschijnlijk gewoon last had van krampen. Maar op 25 juli – ze was nog net geen maand oud – werd al snel duidelijk dat we de pijn van onze dochter onderschat hadden.
Toen haar dutje wat lang begon te duren, ging ik even checken of alles oké was. Maar Mona was met geen stokken wakker te krijgen en voelde heet aan. Met bijna veertig graden koorts, reed ik halsoverkop naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, met het idee dat ze ons later die dag wel weer naar huis zouden sturen. Kinderen hebben nu eenmaal snel een verhoogde lichaamstemperatuur, en bij een tweede ben je dat eigenlijk al gewoon.
“Mona was met geen stokken wakker te krijgen en voelde heet aan”
Na een bloedafname, sondage voor een urinestaal, een biopsie én een echo kregen we te horen dat Mona een blaasontsteking had. In de eerste plaats voelde ik me opgelucht dat het dat ‘maar’ was. Maar dochterlief had blijkbaar ook vesico-ureterale reflux: urine dat van de blaas naar de nieren terugvloeit. En aangezien ze een hevige urineweginfectie had, was de bacterie ook op haar nieren terechtgekomen, met gezwollen ontstoken niertjes tot gevolg. Het verdict: we moesten zéker nog tien dagen blijven omdat ze zo zwak was en een antibioticakuur moest krijgen. En wat die reflux betreft, moeten we gewoon afwachten en medicijnen toedienen om haar blaasje proper te houden. “De meeste kinderen groeien hier wel uit”, zeiden ze.
Ondertussen zijn we vijf opnames (je leest het goed!) verder, omdat onze dochter om onverklaarbare redenen telkens weer een ontsteking kreeg. Het ziekenhuis werd als het ware onze tweede thuis. Wil je weten waar je de waterkan moet vullen of waar je je als ouder moet douchen als je nood hebt aan verfrissing? Dan ben je bij mij aan het juiste adres! De dienst pediatrie kent voor mij (bijna) geen geheimen meer.
Ergens had het ook wel iets om mijn nieuwe dochter tussen vier muren te leren kennen. Want op de verpleegsters na was ze quasi m’n enige gesprekspartner door de strenge bezoekregeling. Veel meer dan ‘ahuu’ en ‘prrrtttt’ kwam er uiteraard niet uit dat mondje van haar, maar onze band werd er bijzonder sterk van. Toch had ik die kraamtijd liever thuis willen beleven met het hele gezin. Want ondertussen probeerde mijn lief de boel draaiende te houden met onze driejarige die maar half begreep wat er gaande was.
Nu ik weer aan het werk ben, probeer ik er vrede mee te nemen dat onze eerste weken niet verlopen zijn zoals ik het mij had voorgesteld. Maar heel af en toe kan ik er verdrietig om zijn, omdat het hoogstwaarschijnlijk onze laatste baby is. Dan probeer ik mezelf op te beuren met het feit dat het meisje nu voorlopig stabiel is. Meer zelfs: ze is een blij ei! Altijd maar lachen, dat kind :).
NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:
- Voor het eerst mama: “Ik heb soms heimwee naar haar geboortedag”
- Voor het eerst mama: “Niemand had me verwittigd dat overtijd gaan niet alleen fysiek maar ook mentaal zwaar zou zijn”
- Voor het eerst mama: “En dan kruip ik nu op m’n wolk, tot in september allemaal!”