Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (2,5) en baby Theo. Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer. Vandaag brengt hij een ode aan zijn vrouw Emma.
“Theo, gaat naar zee-oo, met de voetjes in het zand, zo zitten wij op het strand”, zingt ze, zomaar uit de losse pols. Sinds ze me Theo uit handen nam, hoorde ik haar de zin eindeloos herhalen. Op hem maakt het niet onmiddellijk indruk. Hij probeert spartelend en luid krijsend aan haar warme greep te ontsnappen. Die jongen weet niet waaraan hij begint.
Emma zorgt voor haar twee welpen zoals alleen David Attenborough het kan omschrijven: “The mother never leaves her cups alone. She will protect, feed and teach them until they are old enough to explore new horizons. From that moment on, she will never see them again.”
Gelukkig geldt die laatste zin meestal niet in de mensenwereld.
Zelfs als de ogen van Theo zich overgeven aan de zwaartekracht en dichtvallen, wiegt Emma nog minutenlang door. Ze neuriet als een afgepeigerd tuinvogeltje in de avondschemer. Onveranderlijk mooi op de toon, maar stilaan minder volumineus en met langere pauzes tussendoor. Die dalende lijn zet zich door. Tot het moment waarop oud sterrenlicht de donkere hemel duizendmaal doorprikt. Dan stopt haar bezwerend lied en komt ook deze dag tot bedaren.
“Je moet je overgeven aan het moment”, antwoordt ze, als ik vraag waar haar rustige vasthoudendheid vandaan komt. “Wat komt, dat komt. Je doet gewoon wat nodig is.” Zo klinkt het bedrieglijk eenvoudig. Dat is het allerminst. Hoe moeders hun kind liefdevol vasthouden. De vanzelfsprekendheid waarmee ze dat doen. Er ging een geschiedenis van ontelbare generaties aan vooraf. Dragen, baren, zorgen. Dragen, baren, zorgen. Enzovoort.
Niet dat Emma nooit twijfelt aan wat ze doet of denkt te moeten doen. Integendeel. Misschien twijfelt ze nog meer dan ikzelf. En misschien maakt net dát haar een fantastische moeder. “Geven we hem een droomvoeding of niet? Leggen we hem veilig op z’n rugje of toch maar op z’n zij en buik – wat hij zelf liever heeft en voor meer uren slaap zorgt. Wat betekende dat huiluurtje daarstraks? Welke prikkels moest hij juist kwijt? Hoe kunnen we hem een volgende keer beter beschermen tegen alle indrukken?”
Een ode aan de moeder doet geen afbreuk aan wat vele papa’s tegenwoordig betekenen. Ook ik probeer veel meer te zijn dan de kostwinner die in de weekends eens kookt of sporadisch eens meegaat naar de voetbal- of turntraining. Het is geen gewone job; betrokken vaderschap vraagt een buitengewone toewijding.
Al verraadt het woord ‘betrokken’ hoe relatief nieuw dat soort vaderschap wel is. Want spreekt iemand ooit over betrokken moederschap? Nee, dat is dubbelop, een moeder is per definitie betrokken. Of dat verwachten we toch van haar.
“Nooit, nooit is mijn man ‘s nachts opgestaan voor één van onze vier kinderen”, vertelde een vrouw uit onze kennissenkring me. Die nachten speelden zich af in een andere tijd, haar kinderen zijn intussen (jong)volwassenen. Maar toch. Ik kan het me amper voorstellen. Wanneer worden basale zorgtaken voor beide ouders een evidentie?
Hoe meer zorg je als man na de geboorte opneemt, hoe groter de kans dat een evenwichtige taakverdeling zich installeert en verderzet in de toekomst. Mijn boodschap aan elke broeder met koudwatervrees: geef de geschiedenis een andere wending. Blijf wat langer thuis na de bevalling. Probeer deeltijds te werken. Pionier mee en ga voluit voor een vorm van gedeeld ouderschap. Ook voor mij gaat dat met vallen en opstaan. De samenleving is er bovendien nog niet helemaal klaar voor. Maar het is écht de moeite waard, niet in de laatste plaats voor jezelf.
Intussen zit Emma moe maar voldaan naast me in de zetel. Lucas en vooral Theo slapen. Wat mij niet lukte, bleek voor haar een kwestie van volhouden.
Meer columns over het vaderschap:
- Papa-talk: “Leuk, een uitstapje met ons twee, een vader-zoon-moment! Maar Lucas dacht er anders over”
- Papa talk: “’Ik zie hem, ik zie hem! Hij heeft zwarte haartjes’, huil ik”
- Papa-talk: “Over die keer dat ik mijn zoon zonder broek naar school stuurde”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!