© #momlife

Gastblog #momlife: Over voortplanting enzo

Je kent het vast en zeker : het eerste grote familiefeest bij jouw nieuwe schoonfamilie. Nieuwsgierige tantes, grootouders maar ook de stillere nicht die je de gekende vraag stellen: ‘En, wanneer beginnen jullie aan kinderen?’. Alsof ieder koppel absoluut een kinderwens heeft. Alsof jouw eierstokken met één enkele druk op de knop geactiveerd worden en jouw voortplanting iedereen aangaat. Alsof fertiliteitsissues samen met de laatste dino een stille dood stierven en lang verleden tijd zijn.

En dan is er kind nummer 1. Heel erg gewenst, maar nog steeds aan het bekomen door dat kleine wezentje dat in het begin toch de hele boel op zijn kop zet. Je went nog aan het feit dat je niet meer ongestoord 10 minuten kan doorbrengen op het toilet, dat een tripje naar de lokale supermarkt een heuse onderneming is geworden, en dat slaap geen evidentie maar een luxe lijkt. En dan komt het… Je stond er nooit bij stil, maar niet alleen bij kinderloze koppels komen er vragen omtrent voortplanting. Neen… De fanclub lijkt zo enthousiast na baby nummer 1, dat ze meteen ook willen weten wanneer de komst van baby 2 zich aankondigt. Hip hip hoi!

Kind nummer 2. Je weet dat die roze wolk soms overschaduwd wordt door wat grijzere periodes, maar tegelijkertijd voel je jezelf ook een stuk zekerder. Kind 1 doet het prima, dus dat lukt ons zeker nog een tweede maal! Dat kind nummer 2 er eentje van hetzelfde geslacht is, lijkt volgens sommigen een heuse teleurstelling. ‘Had je niet liever een jongetje gehad?’. Oh ja hoor, alleen wist ik niet dat de omruil garantie verstreek na 2 weken… Zucht. Neen, ik ben perfect blij. Heel blij. Dolgelukkig. En of kind nummer 2 nu een exemplaar van het vrouwelijke of mannelijke geslacht is, lijkt daar niets aan te veranderen. En ook nu weer een heuse bende groupies die meteen willen weten of onze familie zich nog verder zal uitbreiden. Alsof 2 kinderen een onvolledig aantal is. Alsof je in de supermarkt bij aankoop van kind 2 automatisch het derde kind in aanbieding meekrijgt.

Sneller dan verwacht/gedacht, kind nummer 3. Voor de trouwe fans een heuse geruststelling dat dit exemplaar wel eentje van het mannelijke geslacht is. Meteen bij het wisselen van de eerste (volle) pamper hoor ik van op de eerste rij gillen dat het duidelijk een jongetje is. Manlief groeit, alsof hijzelf een nieuwe luier kreeg. Ik ben blij met de bevestiging van de die-hard-fans, maar twijfelde niet aan de kennis van mijn gynaecoloog en was dus voorbereid. Net als de fanclub zelf, want ook met hen deelden we het fijn nieuws op vier maanden zwangerschap dat dit exemplaar een piemeltje heeft.

In de lift, na ons ontslag op materniteit, pronkend met ons derde exemplaar komt de vraag. Ik wist zelfs niet dat er na kind 3 nog vragen zouden komen. Van een totaal onbekende dame. Met een vertederende blik duikt ze in de maxi-cosi, knuffelt half mijn kind nummer 3 plat alsof ik dat zelf ook oké zou vinden, om ons dan de retorische vraag te stellen : ‘Doet wel gek hé, zo bij de laatste vertrekken op materniteit?’. Laatste? Echt? Is kind nummer 3 zulk een vreselijk exemplaar dat ze ons tussen de lijnen door wil duidelijk maken dat we nu best onze eierstokken on hold plaatsen en voortplanting aan anderen overlaten? Is het een misdaad om zelfs nog maar te denken aan vier kinderen?

Sindsdien probeer ik zelf geen vragen meer te stellen aan anderen. Althans, geen overbodige vragen. Geen lastige vragen. Bij iedere ‘verse’ moeder stem ik even af hoe het gaat. Bij een vermoeide blik knik ik instemmend, toon ik begrip, maar vraag niets. Want waarom kunnen wij mensen het niet laten? Alsof we zelf bepalen hoe het er in een ander gezin aan toe moet gaan. Alsof we er zelfs niet bij stilstaan dat sommige gezinnen echt kinderloos willen blijven. Alsof sommige koppels niet al massa’s fertiliteitsonderzoeken en pogingen om zwanger te geraken ondernomen hebben. Dus daarom, en enkel daarom, stel ik geen vragen. Ikzelf bepaal in welke aantallen ik mezelf voortplant, samen met manlief, en als zeg ik het zelf… Ik vind onze exemplaren best ok 😉

#momlife trui: Finns Handmade

Auteur: Naomi van #momlife

Volg hier de superleuke blog van #momlife!

Lees ook:

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."