Het vluchtverhaal van Tsering: “Mijn leven en geluk liggen hier”

De ouders van Tsering Chodon vluchtten vanuit Tibet naar India, waar Tsering tot haar 28ste opgroeide. Maar ook daar had ze een onzeker bestaan, dus besloot de jonge vrouw in 2012 naar België te komen, waar ze officieel als vluchtelinge erkend werd. Intussen kreeg ze hier drie zoontjes en probeert deze mama elke dag aan haar geluk te timmeren, ver weg van haar familie en geboorteland. Aan redactrice Leila vertelde ze haar pakkende verhaal.

Redactrice Leila: “Ik ontmoet Tsering op een zonnig plekje achter de hoek van haar woning in Antwerpen. Nog voor we goed en wel kennismaken, verontschuldigt ze zich meermaals voor haar Nederlands. Dat is nog niet goed, en vooral: ze kan er zo weinig emoties mee uitdrukken. Verontschuldigingen die helemaal onterecht blijken, achteraf. Want ze begrijpt elk woord en vertelt haar verhaal zonder horten en stoten. Maar het is niet hetzelfde als je verhaal in je moedertaal vertellen, natuurlijk. Dat begrijp ik helemaal. Wat had ik haar dat graag gegund, zo nog eens heel even, helemaal zichzelf zijn en honderduit vertellen over wie ze is en hoe ze zich voelt. Ze is zielsgelukkig, maar ook eenzaam, zal ze op me vertellen, wanneer het ijs helemaal gebroken is.”

“In India leefde ik met de voortdurende angst dat ik er op een dag niet meer zou mogen blijven. Met die onzekerheid wilde ik niet meer leven.”

Tweede thuis

“India is onze tweede thuis”, legt Tsering uit als ik haar vraag vanwaar ze komt. Tsering is een Tibetaanse vrouw, maar haar ouders vluchtten destijds, samen met heel wat andere Tibetanen, van de Chinese onderdrukking. “Anders dan hier in België, worden Tibetanen in India niet erkend als vluchtelingen. Hun verblijf daar is heel onzeker. We leven er met de voortdurende angst dat we op een dag niet meer zullen mogen blijven. Dat maakt het heel moeilijk om een leven en toekomst op te bouwen en het werd een onzekerheid waarin ik niet meer wilde leven.”

“Het verlies van mijn mama heeft er mee voor gezorgd dat ik India achter me wilde laten. Het verdriet liet me daar maar niet los. Ik wilde een nieuwe, betere start.”

Op zoek naar een toekomst

“Ik nam het besluit om naar België te komen toen ik 28 jaar oud was, nu 8 jaar geleden. Naast de onzekerheid van mijn bestaan in India bleef ook het verdriet om het verlies van mijn moeder te veel aan me kleven. Zij stierf toen ik 15 jaar was. Ik zat (zoals de meeste Tibetaanse kinderen) op een internaat gedurende 10 maanden per jaar. Toen ik na een lange treinrit van twee dagen naar huis kwam om de zomer thuis te spenderen, bleek mijn mama er niet meer te zijn. Ik vermoed dat ze aan tuberculose stierf, maar heel zeker weet ik dat niet. Mijn papa is erg gesloten en er werd nadien nooit veel over haar en haar dood gepraat.”

Wanneer Tsering me erover vertelt, zoekend naar de juiste woorden die haar gevoel maar zo moeilijk kunnen omschrijven, rollen de tranen over haar wangen. “Het verlies van mijn mama heeft er mee voor gezorgd dat ik India achter me wilde laten. Het verdriet liet me daar maar niet los. Ik wilde een nieuwe, betere start.”

“Ik vloog tot in Italië en stapte daar op een bus naar Brussel. Een nichtje van me wachtte me op aan die laatste halte en legde me uit wat me te doen stond om in België asiel aan te vragen.”

Heftige start

“De reis naar België en het eerste jaar hier waren heel heftig. Ik had geen idee waar ik heen ging en was helemaal alleen. Ik was nog nooit buiten India geweest, en nog nooit zo lang zonder mijn familie. Hoewel ik toen al wist dat het de juiste keuze was, was ik die eerste periode ongelooflijk verdrietig en eenzaam. Ik vloog tot in Italië en stapte daar op een bus naar Brussel. Een nichtje van me, die in Oostende woont, wachtte me op aan die laatste halte in Brussel. Zij legde me uit wat me te doen stond om in België asiel aan te vragen. En dus ging ik ’s morgens vroeg mee aanschuiven aan de WTC II-toren aan het station Brussel-Noord. Ik kan gelukkig goed Engels, waardoor ik mijn verhaal kon doen. Dat was voor veel mensen rondom me niet het geval. Van daaruit werd ik naar een asielcentrum in Dinant gestuurd.”

“Ik hou van dit land, van de mensen en van de kansen die we hier krijgen. Dat is al mijn geluk waard.”

Daar is de liefde

“In 2013, een jaar na mijn aankomst, leerde ik mijn man kennen. Hij was, net als ik, in 2012 vanuit India in Brussel aangekomen. Hij ontfermde zich over me, zoals hij dat nu nog altijd doet. En daar zal ik hem altijd dankbaar voor zijn, want ik voelde me dat eerste jaar zo verloren. Ik had geen idee hoe ik hier een leven moest opbouwen. Ik ben erg gesloten en vond het heel moeilijk om contacten te leggen. Het is ook dankzij hem dat ik me nu zo op mijn Nederlandse lessen kan storten en zijn aanmoedigingen zorgen ervoor dat ik niet opgeef en me blijf geven.

“Mijn leven en geluk liggen hier. We hebben niet veel, maar ik heb drie prachtige, gezonde zonen en die maken me zielsgelukkig.”

In 2014 kregen we onze eerste zoon en werd ik officieel als vluchtelinge erkend. Mijn man en ik verhuisden naar Antwerpen waar hij werk vond en twee jaar later beviel ik van een tweeling. Hoewel ik mijn familie in India heel erg mis, ben ik hier zo gelukkig. Mijn leven en geluk liggen hier. We hebben niet veel, maar ik heb drie prachtige, gezonde zonen en die maken me zielsgelukkig. Hier kunnen ze een leven opbouwen. We zijn officieel erkend als vluchtelingen, mijn kinderen gaan naar school, ze groeien op in de warmte van een gezin en ze komen niets tekort. Dat is zo veel meer dan ik hen in India ooit had kunnen geven. Van heel mijn leven ben ik op dit moment het gelukkigst. Ik hou van dit land, van de mensen en van de kansen die we hier krijgen. Dat is al mijn geluk waard.”

“Ik heb hier geen vrienden en familie en dat maakt me soms heel eenzaam. Maar dat voel ik alleen wanneer de avond valt. Want overdag vragen mijn kinderen, huishouden en Nederlandse lessen al mijn energie. En dan weet ik weer hoe gelukkig ik ben.”

Werken voor een beter leven

“In India was ik verpleegster, een job die ik ook heel graag hier wil uitvoeren. Maar het is niet zo gemakkelijk om mijn diploma hier te laten erkennen. Ik zit nu volop in een procedure en krijg waarschijnlijk binnen enkele weken uitsluitsel. Als het niet lukt, ga ik vanaf september een opleiding volgen om verzorgster te worden. Maar de allereerste prioriteit was en is mijn Nederlands. Op dit moment volg ik erg intensief les. Want dat is natuurlijk een hele belangrijke voorwaarde om een goede job te vinden en een opleiding te kunnen volgen. Ik doe erg mijn best, maar het blijft moeilijk. Ik volg heel veel Vlaamse series, ik kijk twee keer per dag naar het journaal en ik luister altijd naar de Vlaamse radio terwijl ik poets en kook. Maar ik praat te weinig. Daarvoor ben ik te gesloten en verlegen.”

“Ik heb hier geen vrienden of familie. En dat maakt me soms heel eenzaam”, vertelt Tsering me nog bij ons afscheid. “Maar dat voel ik alleen wanneer de avond valt. Want overdag vragen mijn kinderen, huishouden en Nederlandse lessen al mijn energie. En dan weet ik weer hoe gelukkig ik ben.”

MEER VERHALEN UIT HET LEVEN GEGREPEN:

• Mijn verhaal: Yenka heeft een eenhoornige baarmoeder en kinderen krijgen is niet evident
• Mijn verhaal: Eva was zwanger van een downkindje
• Mijn verhaal: Charlottes dochter heeft een zware allergie