Mijn Verhaal
getty images

Mijn verhaal: Riens baby raakte in nood tijdens de bevalling

Waldo, het zoontje van Rien, geraakte in nood tijdens de bevalling. En zij geraakte in paniek. Die ze maanden later nog voelen. “Maanden later kreeg ik plots een zenuwtic en angstaanvallen. Die bevalling had toch haar sporen nagelaten.”

Rien (33): “ ‘Mevrouw de Mey, de harttonen zijn niet goed, er is iets mis.’ Met die woorden maakten twee verpleegsters mij wakker. Ik had net een epidurale verdoving gekregen en was even in slaap gevallen. Mijn water bleek intussen gebroken, ik hoorde dat ze de dokter zouden bellen. Dit was niet goed, ik kreeg een onbehaaglijk gevoel. Iedereen werd zenuwachtig. ‘We gaan er alles aan doen om je kindje erdoor te halen’, drukte een verpleegster me op het hart.

“Vervolgens zijn er twee vroedvrouwen op mijn buik gaan liggen en werd Waldo geboren. De navelstreng zat rond zijn armpjes, bij elke wee was hij meer en meer in nood geraakt.”

Toen raakte ik echt in paniek. Negen maanden lang was ik zo goed opgevolgd met echo’s, had ik zo hard mijn best gedaan en nu leek het alsof ík in de weg zat van mijn kind. De dokter was intussen aangekomen, ik had zeven centimeter ontsluiting en de zuignap werd erbij gehaald. Vervolgens zijn er twee vroedvrouwen op mijn buik gaan liggen en werd Waldo geboren. De navelstreng zat rond zijn armpjes, bij elke wee was hij meer en meer in nood geraakt.

Maar hij was niet in de kritieke zone geraakt, werd ons – na een uur onderzoeken – verteld. Rob en ik waren ontzettend opgelucht. Ik was zo dankbaar dat de dokter Waldo gezond op de wereld had gezet. ‘Ik kom je straks nog even vertellen wat er allemaal gebeurd is,’ zei ze, ‘dat is belangrijk voor je verwerkingsproces.’ Ik vond dat heel lief van haar, maar niet nodig. ‘Eind goed, al goed’, dacht ik, en dat zei ik ook tegen iedereen die vroeg hoe de bevalling was gegaan. Maar net omdat ik alleen maar oog had voor de goeie afloop, zou het nog maanden duren vooraleer ik door had dat die bevalling toch sporen had nagelaten.

“Toen we tijdens de eerste wandeling met hem over straat liepen, was ik panisch dat de buurman zijn haagschaar op de voiture zou laten vallen.”

Bang van de biepjes

Al in het ziekenhuis begon ik me angstig te voelen. Ik was bijvoorbeeld extreem bang dat iemand ’s nachts Waldo zou komen stelen uit de kamer. Toen we tijdens de eerste wandeling met hem over straat liepen, was ik panisch dat de buurman zijn haagschaar op de voiture zou laten vallen. En als mijn man Rob naar zijn werk vertrok met de fiets en de deur achter zich dicht trok, bereidde ik me voor op de bonk die ik zou horen wanneer hij aangereden werd.

Ik was plots de moeder die overal gevaarlijke tafelhoeken zag, die de hele tijd ‘pas op!’ riep tegen haar eigen kind en de kinderen van anderen. Na zes weken moest ik op controle bij de gynaecoloog. Ik vertelde haar over mijn angsten, en ze raadde me aan om psychologiche hulp te zoeken. Ik ben toen een tijdje in gesprekstherapie gegaan, maar ik meed angstvallig het verhaal over mijn bevalling.

“Maanden later kreeg ik plots een zenuwtic en angstaanvallen. Die bevalling had toch haar sporen nagelaten”

Ook toen ik opnieuw begon te werken, bleef ik bang. Ik was altijd alert voor een nieuw gevaar. Ik kreeg last van een zenuwtic in mijn gezicht, trillende benen en paniekaanvallen. Babybezoekjes meed ik uit angst voor bevallingsverhalen. Ik kon ook geen geluiden meer verdragen. Biepjes waren het ergste. Als de wasmachine klaar was of de bel ging, schoot mijn hartslag de hoogte in. Onder de mensen komen werd supervermoeiend, want die maakten lawaai. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had en zocht informatie op internet, maar ik herkende niets van de symptomen. Het zou wel gewoon de stress zijn van het werk en de kinderen, suste ik mezelf. Nog altijd legde ik de link niet met mijn bevalling.

Een trauma, dat was toch iets voor oorlogsveteranen of mensen die een aanslag of een carjacking hadden meegemaakt?

Dat gebeurde pas toen ik na zeven maanden met een verkouden Waldo naar de huisarts ging. Die onderzocht hem, maar zag vooral mij. Hij vroeg me naar mijn bevalling en mijn benen begonnen weer te trillen. ‘Ik denk dat je last hebt van posttraumatische stress’, zei hij en hij verwees me door voor EMDR-traumatherapie. Ik schrok. Een trauma, dat was toch iets voor oorlogsveteranen of mensen die een aanslag of een carjacking hadden meegemaakt? De bevalling was akelig, ja, maar het was toch goed afgelopen? Ik voelde me een aansteller, maar maakte dan toch maar een afspraak.

In paniekmodus

EMDR is een specifieke vorm van therapie om trauma’s te behandelen. De psycholoog legde me uit dat je vatbaarder bent voor trauma’s op sleutelmomenten in je leven, zoals een bevalling. En dat mensen die zichzelf in veiligheid hebben kunnen brengen – bijvoorbeeld tijdens de aanslagen van 9/11 – minder last krijgen van post- traumatische stress dan zij die gered zijn geweest door anderen. Ik had mezelf niet kunnen redden op de bevallingstafel. Zonder kunstverlossing van de dokter was Waldo er niet geweest. Ik ben in paniekmodus gegaan en er niet meer uitgeraakt.

Normaal onthoudt je geheugen alleen de meest belangrijke informatie, maar bij een traumatische gebeurtenis slaat je brein alle details op, met een grote gevarendriehoek erbij. Dat is een soort van beschermingsmechanisme: het zorgt ervoor dat je extra alert blijft en bijgevolg niet nog een keer in diezelfde, gevaarlijke situatie terechtkomt. Dus bij alles wat ik onbewust associeerde met die bevalling – biepjes van een monitor, het gevoel van controleverlies, drukte om mij heen – kwam die intense paniekervaring terug.

EMDR-therapie maakt van die traumatische ervaring een neutralere herinnering in je brein. Ik weet nog dat ik na die eerste sessie bij Rob in de auto zat. En plots voelde ik Waldo’s warme babylijfje op mij liggen. Het was de eerste keer dat ik me iets positiefs kon herinneren van mijn bevalling, want ik had enkel de paniek en de angst onthouden. Toen wist ik: dit gaat werken.

Als herboren

We zijn nu intussen meer dan een jaar verder, en ik voel me als herboren. De zenuwtics en de trillende benen zijn verdwenen, ik heb geen paniekaanvallen meer. Ik heb ook een boek geschreven over mijn ervaring. Om het af te sluiten voor mezelf, maar ook om andere mama’s te waarschuwen. Angst breidt zich uit, dus je doet er goed aan om op tijd hulp te zoeken. Ik heb daarna zoveel reacties gekregen van andere mama’s: ‘Nu snap ik eindelijk wat er mis is met mij’. Of mama’s die zeiden: ‘De dokter sprak over een postnatale depressie, maar volgens mij was het posttraumatische stress’.

Ik wilde me niet aanstellen en was na al die maanden nog maar een schim van mezelf, Waldo had tot dan alleen maar een bange moeder gekend, terwijl ik daarvoor niet zo was. Die hele periode had veel leuker kunnen zijn voor ons allemaal als ik gewoon maar had geweten wat er aan de hand was met mij.”

Tekst : Annelies Dyck

Wil jij jouw mama-verhaal vertellen? Mail naar info@libellemama.be

LEES OOK DEZE VERHALEN:

Volg ons op FacebookInstagramPinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."