Een moeder over loslaten: “Je weet dat je kinderen ooit het nest uitvliegen. Dat je niet meer hun nummer één bent. ”

Het begint zodra ze ter wereld komen en eigenlijk stopt het niet … Het ouderschap is een langgerekte oefening in loslaten. Linda vertelt hoe moeilijk ze het nog steeds vindt.

Mijn zoon en ik hadden een bijzondere band

Linda (57): “Mijn zoon Tim en ik zijn altijd hecht geweest. Zijn vader is officier in het leger en was regelmatig op missie in het buitenland, waardoor we met z’n tweetjes erg op elkaar waren aangewezen. Terwijl ik bij vriendinnen zag hoe hun kinderen zich, naarmate ze ouder werden, meer terugtrokken in hun eigen cocon, was dat bij Tim helemaal niet het geval. Zelfs in zijn puberteit deelde hij alles met me. Ik wist bij wijze van spreken wat hij dacht nog voor hij het zelf onder woorden kon brengen.

De periodes dat mijn man Bert in het buitenland zat, was ons huis regelmatig gevuld met vrienden en vriendinnen van Tim; bruisende en open jongeren met wie ik vaak boeiende gesprekken had en over het leven discussieerde. Dat hij ook mij daarbij wilde betrekken, bevestigde alleen maar onze bijzondere band. Geen moment kwam het bij me op dat die band wel eens kon verslappen als er een meisje in het spel zou komen. Misschien was dat naïef van mij, maar op de een of andere manier keek ik zelfs naar die periode uit. Naar de gezellige gesprekken met het meisje dat mijn zoon graag zag; ik zou vast net zo intens betrokken worden als bij die andere vrienden en vriendinnen. Daar ging ik toch van uit.

Een nieuwe vriendin

Maar toen kwam Annelies, het meisje dat hij aan mij voorstelde als zijn lief. Al van de eerste seconde had ik door dat zij een heel ander type was. Niet zo bruisend en open, niet zo blij dat ik allerlei dingen aan haar vroeg. En hoe meer ik probeerde het ijs te breken, hoe meer ze zich terugtrok. Ik deed zo mijn best om te zien wat Tim in haar zag, maar ik had geen idee waarom hij haar gekozen had en niet een tof meisje uit de stoet die al jaren bij ons over de vloer kwam. ’Och’, dacht ik nog. Ik laat het wat betijen. Als die eerste verliefdheid overwaait, zal Tim vast zien dat dit geen meisje is dat bij hem past.

Maar de liefde bleef. En ook al was Annelies stil en gesloten, al snel liet ze haar impact gelden. Met lede ogen en met heel veel verdriet moest ik aanzien hoe ze hem claimde. Voor één-op-één tijd tussen Tim en mij, was er gewoon geen ruimte meer. Bijna letterlijk kwam Annelies tussen ons in staan. Ook tussen Tim en zijn vrienden trouwens. Voordien had hij een druk sociaal leven. Hij was bij de scouts en bij de volleybal, maar zodra Annelies in het spel was, werden die contacten systematisch afgebouwd en cijferde hij zijn eigen interesses helemaal weg. Heel voorzichtig heb ik dat wel eens bij hem aangekaart. Of het wel slim was om alles zomaar te laten vallen? Maar Tim zweerde dat het zijn keuzes waren. ’Die scoutsgroep was toch al een tijdje niet meer zoals hij vroeger was.’

”Als moeder weet je dat je op een dag niet meer op de eerste plaats komt. Maar het zou makkelijker zijn als die ‘nieuwe eerste plaats’ iemand was met wie ik het beter kon vinden”

Als moeder weet je dat er een tijd komt dat je kinderen het nest uitvliegen. Dat je niet meer de eerste bent die weet wat er in hun hart en hoofd omgaat. Maar bij ons was het contrast tussen vroeger en nu zo groot. Ik zou het ook mínder erg gevonden hebben als die ‘nieuwe eerste plaats’ iemand was met wie ik het makkelijker kon vinden. Iemand die meer leek op mezelf misschien zelfs. Want in zoveel vlakken is Annelies mijn tegenpool, dat Tims partnerkeuze bijna voelde als een keuze tegen mij. En tegen het leven dat we samen zo intens hadden gedeeld. Terwijl wij heel Tims jeugd met z’n drieën gingen kamperen, koos hij nu met Annelies voor een all-in-resort. En terwijl Tim zelf als 16-jarige gruwelde van materialisme, deed hij op zijn 21^ste zijn lief een iPhone cadeau. Ik zag Tim zo fundamenteel veranderen, dat ik mijn zoon bijna niet meer herkende. In het begin ging ik bijna wanhopig op zoek naar signalen die er op wezen er toch nog wat van onze opvoeding en onze gewoontes was blijven hangen. Maar iedere keer zag ik vooral wat er níét meer was. En voelde ik vooral teleurstelling en verdriet.

In die tijd heb ik veel gepraat met vriendinnen, maar iedereen zei wat ik wel wist. Ja, de breuk tussen vroeger en nu is radicaal, maar ik kon niet anders dan Tim laten gaan. Als ik me negatief zou uitlaten over Annelies of hun relatie, zou ik hem alleen maar van me wegdrijven. Door zijn partnerkeuze af te wijzen zou ik ook hem afwijzen. Dus leed ik in stilte.

Toen ik besefte dat het voorgoed was

Op de dag dat Tim en Annelies me kwamen vertellen dat ze zouden trouwen, is onverwachts het zaadje voor de kentering gepland. Enerzijds benam het idee van een huwelijk me de adem. Ze menen het. Dit is voorgoed. Maar tegelijk besefte ik op dat moment dat ik Tims keuze een plaats moest geven. En op de een of andere manier lukte dat ook beter omdat ik wist: ‘dit is van lange duur’. Ik verplichtte mezelf meer om naar de goeie dingen te kijken. Hoe graag hij Annelies ziet. En hoe graag Annelies hem.

Intussen zijn we vijf jaar verder en is Annelies de moeder van mijn kleindochter en ook dat heeft het makkelijker gemaakt om haar te omarmen. Terwijl we vroeger tegenover elkaar stonden, met Tim als hoogste goed tussen ons in, trekken we nu aan hetzelfde zeel ten opzichte van Lieselot. We zijn een andere rol gaan vervullen in elkaars leven: ik heb haar nodig als moeder van mijn kleinkind, zij heeft mij nodig als grootmoeder van haar kind.

Als ik zelf een schoondochter had mogen kiezen, dan had ik iemand anders gekozen, dat blijft. En nog steeds kan ik met weemoed terugdenken aan de Tim die hij vroeger was en de close band die we altijd gehad hebben. Maar ik heb een veel genuanceerder beeld van hun relatie dan vijf jaar geleden. Als ik zie hoe Tim en Annelies met elke hobbel die ze nemen naar elkaar blijven toegroeien, en als ik weer eens merk wat voor een lieve mama Annelies is, dan voelt het vanzelf makkelijker om haar goeie kanten meer in de verf te zetten. En gewoon toe te geven dat hun relatie werkt.”

Tekst: Karolien Joniaux

Ook lezen:

• Mijn verhaal: Fran weet sinds enkele jaren dat ze endometriose heeft
• Mijn verhaal: Charlottes dochter heeft een zware allergie
• Mijn verhaal: Het zoontje van Tinne heeft het syndroom van West