Thomas
Papa-talk: “Hoe we daar verstrengeld liggen, mag wat mij betreft eeuwen duren”
Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (6) en Theo (3). Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Mijn voorhoofd voelt warm. Of nee, het rust tegen een warm oppervlak. Het gloeiende hoofd van Theo.
Anderhalf uur eerder waren Theo, Lucas en ikzelf samen in het grote bed gekropen. Alle drie geveld door de griep. ‘Zullen we even gaan rusten?’, stelde ik voor. Ze knikten gedwee, als lome lammetjes in de zomerzon.
In gezonde toestand zou mijn vraag hen absurd in de oren hebben geklonken. Rusten? Overdag?? Maar met 39,5 graden koorts is rusten – zelfs voor uitbundige springkonijnen als onze zonen – geen te overwegen optie, maar een noodzaak.
Zullen we even gaan rusten? Ze knikten gedwee, als lome lammetjes in de zomerzon
Zo belandden we samen, rillend en zwetend tegelijk, onder de wol. Zonder veel gedoe: Ik nestelde me in het midden, tussen hen in. Aan Theo zijn kant plaatste ik een kastje. Ons bed is te hoog om uit te rollen tijdens je slaap.
‘Slaapwel jongens’, zei ik. ‘Slaapwel papa’, repliceerden ze.
Ergens tijdens onze siësta moet Theo tegen me aan gekropen (of gerold) zijn. Ik voel zijn warme, onfrisse adem in mijn gezicht. Hij grijpt mijn duim vast en drukt zijn voorhoofd tegen het mijne. Even kijken we elkaar aan. Daarna dommelen we opnieuw in.
Hemels. Op deze manier slaap ik nooit, met niemand. Omdat ik dat niet kan, of toch niet in normale omstandigheden. In bed heb ik mijn ruimte en privacy nodig, Emma en ik hebben aparte matrassen en aparte dekens.
Romantische slaapformules wreken zich de dag erop. Met kleine oogjes en een explosief humeur zweren we dan om de volgende keer sneller op onze kant te gaan liggen.
Maar hoe ik daar met Theo verstrengeld lig, mag wat mij betreft eeuwen duren. Het voelt intiem op een unieke maar ook vanzelfsprekende manier. Mijn driejarige zoon is ziek en zoekt een beetje geborgenheid in het grote bed van zijn ouders. Bij zijn papa die daar toevallig ook ligt.
Des te stoerder hij zich voordoet, des te kleiner blijkt zijn hartje te zijn op lastige momenten. Op die momenten smelt ik helemaal weg, of is het versmelten: hij en ik? In één kloppend hart.
Des te stoerder hij zich voordoet, des te kleiner blijkt zijn hartje te zijn op lastige momenten
De uren en dagen na dit dutje voel ik grote betrokkenheid en zorgzaamheid naar hem toe. Hij komt me dan weer vaker knuffelen in de zetel of kust me zomaar op m’n voorhoofd als ik hem een boekje voorlees.
Zal hij dit later allemaal nog weten? Zal ik het nog weten? Geen idee. Het gaat waarschijnlijk ook niet om de herinnering zelf, maar om het gevoel dat ze achterlaat.
Ik weet ook niet meer hoe de slaapkamer of het bed van m’n ouders er 30 jaar geleden uitzag. Maar ik voel wel een soort warmte als ik een wit dekbed met grote gekleurde vlakken zie. Onder dat dekbed mocht ik altijd schuilen na een nachtmerrie, tussen hen in. Het houdt een vervagend verleden warm.
Meer papa-talk:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!