Kinderen vormen hun zelfbeeld, zeg maar de manier waarop ze naar zichzelf kijken, in relatie met anderen. Dat zelfbeeld is erg belangrijk: het is wat ons als volwassenen recht houdt in een wereld boordevol relaties en contacten met anderen. Het is de kern van wie we zijn en, hoe je het ook draait of keert, een mens kan maar gelukkig zijn als hij in de eerste plaats op zichzelf kan vertrouwen.
In de eerste levensjaren zijn die anderen in de eerste plaats natuurlijk mama, papa en de andere opvoeders. De manier waarop we als ouders omgaan met de gevoelens, wensen, excitatie, vragen en angsten van onze kinderen is dus bepalend voor wie ze worden als ze volwassen zijn.
Opvoeding is een evenwichtsoefening tussen de verschillende manieren waarop je met je kind kan omgaan: aanvaarding, affectie, begrenzing, verwachting en aandacht.
Dat is natuurlijk niet altijd makkelijk. Zeker als we zelf geconfronteerd zijn geweest met al te hoge verwachtingen vanwege onze eigen ouders is de verleiding soms groot om die verwachtingen door te geven aan onze eigen kinderen.
En hoe bied je je kinderen die broodnodige grenzen als je ze zelf nooit kreeg. Of, nog, hoe mogelijk is het soms niet om voldoende aandacht te schenken aan onze eigen kids als we zelf als kind werden veronachtzaamd.
Dat betekent niet dat ouders die als kind geen aandacht kregen van hun eigen ouders, niet voldoende aandacht schenken aan hun kinderen. Wel integendeel: de drang om het ‘beter’ te doen is vaak erg groot
Evenwichtig opvoeden is niet makkelijk. De drang om te veel te verwachten, te veel te begrenzen, te veel te beschermen (zodat het verstikkend wordt) is vaak groot.
Het opvoeden van een kind is die zin ook altijd wel een beetje het afrekenen met of zin geven aan onze eigen opvoeding.
Opvoeding en zekerheden gaan niet hand in hand. Opvoeding en vragen stellen wel.
