Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Persoonlijk presteer ik beter onder druk, dat verklaart ook waarom ik het studeren vroeger altijd zo uitstelde, en dus ging ik pas aan de slag wanneer de rommel in de speelgoed- en kledingkasten niet meer aanvaardbaar was. Het was al een hele poos aan het escaleren, maar om de een of andere reden deed ik daar altijd een oogje voor dicht. Ik negeerde het compleet om mezelf te besparen, denk ik. Want een mama heeft zo al genoeg aan haar hoofd. Of niet soms?
Maar eindelijk was het zover. Ik was een volledige dag kinderloos, en nam mezelf voor om het karweitje waar ik al zo lang tegenop zag, aan te pakken. Vooraf bedacht ik uitgebreid wat ik allemaal wilde gaan doen wanneer ze weg waren: uitzoeken welk speelgoed weg mocht, de kledingkast opruimen, alle storende elementen in onze woning de deur uitgooien en eens écht goed schoonmaken.
Maar zodra ik het olijke duo had weggebracht, voelde ik de vermoeidheid omhoog kruipen. Ik wil het niet, want er stonden tenslotte heel wat zaken op de planning, maar het was onoverkomelijk. Wekenlang doorgaan in mijn reservevoorraad energie en slechte nachten — niet door de kinderen, wél door een zware verkoudheid — eisten nu onverbiddelijk hun tol.
Wekenlang doorgaan in mijn reservevoorraad energie en slechte nachten — niet door de kinderen, wél door een zware verkhoudheid — eisten nu onverbiddelijk hun tol
Hoewel mijn lichaam protesteert, ga ik toch aan de slag. Ik begin eenvoudig, en gooi mijn handtassen en portemonnees leeg. Een indrukwekkende apotheek, twee lege potjes kauwgum, meerdere kledingstukken van de kinderen en een verloren sok later, besef ik dat we al meer dan een uur verder zijn, en dat ik plichtontwijkend gedrag vertoon.
Dan maar in de dozen op de kast neuzen. En zo vloog de tijd voorbij terwijl ik me verdiepte in oude brieven en foto’s. Elk document riep herinneringen op, sommige met een glimlach, andere met een vleugje weemoed. Het was een reis door de tijd, een onderbreking van de hectiek van het dagelijkse leven. Heerlijk wel, zo even geen bekvechtende kindjes uit elkaar halen, koekjeskruimels vegen of plasticine van de grond schrapen.
Een indrukwekkende apotheek, twee lege potjes kauwgum, meerdere kledingstukken van de kinderen en een verloren sok later, besefte ik dat ik plichtontwijkend gedrag vertoonde
De realiteit drong echter snel door: mijn opruimdagje resulteerde in weinig tot geen vooruitgang. De stapel spullen die ik eerder had willen aanpakken, werd slechts opnieuw geordend, met de belofte dat het wel op zijn plaats zou vallen “tegen de tijd dat de kinderen ons minder nodig hebben dan nu.” Een geruststelling die eerder klonk als een uitvlucht.
Maar ondanks de teleurstelling in mijn gebrek aan productiviteit, voelde ik me vreemd genoeg wel voldaan. Misschien was het de erkenning dat het leven niet altijd draait om perfect opgeruimde ruimtes, maar eerder om de onvoorspelbare, chaotische momenten die het kleur geven. De kinderen zullen zich tenslotte niet herinneren dat onze woning netjes was, maar wél dat we het samen o zo goed hadden.
Nog meer verhalen van Celine:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!