Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (6) en Theo (3). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Het nieuwe schooljaar komt moeizaam op gang. Dat ligt niet aan Lucas of Theo, nee: zij doen het goed. Ik verwijs naar mezelf.
Aan het eind van elke zomer raak ik bevangen door acute vertwijfeling. Ik voel me in toenemende mate bedrukt, besluiteloos en eenzaam. Alsof ik tijd zat heb om een belangrijke trein te halen, maar het toch verknoei. Op de een of andere manier.
Het vierde kenmerk: (te) streng zijn voor jezelf. Denken dat er geen nieuwe treinen zullen komen.
En telkens geloven: deze keer zal het me niet overkomen Tegen beter weten in. Eind augustus was ik er zo gerust op dat september 2023 en september 2022 geen moment door mijn hoofd gingen. Nochtans was ik toen tweemaal van de kaart, wekenlang, om onduidelijke redenen.
Aan het eind van elke zomer voel ik me in toenemende mate bedrukt, besluiteloos, eenzaam
Als een natte dweil mept het vooruitzicht van donkere, grijze maanden me in m’n gezicht. Misschien is het cyclisch: als het seizoen omslaat, dan mijn stemming ook. Met 1 september als trigger. Ik hoop dat het beperkt blijft tot een tijdelijke herfstopstoot. Een nieuwe winter hoeft niet.
Emma stelt me gerust: “Je weet wat dit is. Het gaat voorbij. Wees niet zo hard voor jezelf.” Ik hoor haar aan, geveld op een yogamatje en denk: ik heb twee deadlines. Het gaat niet vooruit. Ik voel me op deze mat als een week dier. Het deksel gaat op de pot. Iemand steekt het vuur aan.
Emma stelt me gerust: ‘Je weet wat dit is. Het gaat voorbij’
In 2022 en 2023 hielpen ijzeren discipline, zelfzorg en sociale contacten me erbovenop. Dat ik daar nu geen zin of energie voor voel, was vroeger ook zo, geloof ik. Dat stelt gerust en beklemt tegelijk. Je hebt je lot zelf in handen. Doe iets! Of doe helemaal niets.
Je hebt je lot zelf in handen. Doe iets! Of doe helemaal niets
Ik benijd mensen met een stabiele stemming. Misschien bewonder ik ze ook. Ook al hebben ze daar zelf meestal weinig verdienste aan. Niet dat ik het allemaal op de genen wil steken, maar ze spelen wel degelijk een rol. Als het regent in je hoofd, regent het in je hoofd. Iemand zette een kraantje open zonder jouw goedkeuring.
De vraag hoe lang en hevig het zal regenen hangt (on)gelukkig samen met de vraag hoe goed je omringd bent, hoe goed je jezelf kent en of je strijdlustig genoeg bent voor echte zelfzorg. Op tijd je bed in. Gezond eten. Niet te veel werk aannemen. Tegen je gevoel afspreken met vrienden. Naar een psycholoog als het niet vanzelf opklaart.
Ik weet wat nodig is. Nu nog doen!
Nog meer papa-talk:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!