Mama-talk: “Verhuizen is zwaar, maar met kinderen is het éxtra pittig”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine! 

Met kinderen hebben ouders het sowieso druk, dat staat buiten kijf. Voeg daar nog verhuisvoorbereidingen, een energieke snotterende baby die niet wil slapen, en een ziek familielid — hier ga ik niet dieper op in omwille van persoonlijke redenen — aan toe, en je hebt hét recept voor een chaotische periode, waarvan ik hoop dat ze snel voorbij zal zijn. Want iedereen heeft zijn limieten. En geloof het, of geloof het niet, mama’s ook! 

Op 17 juni verhuizen we naar een andere woning in de stad. En dat zal ongetwijfeld een hele aanpassing zijn. Want we schakelen over van twee auto’s naar één wagen. En het huis is hélemaal ons ding, maar het is wel kleiner dan ons huidige stekje. Met grondplannen in de aanslag en een hoofd vol ideeën zijn we dus beginnen brainstormen, met enkele oeverloze discussies tot gevolg: “Waar gaan we in godsnaam ons vintage kastje zetten?” en “Wat met al dat speelgoed van de kinderen?” Het is een enorme puzzel, en ik heb meer dan eens van m’n hart een steen moeten maken tijdens het ontspullen. En dan vooral wanneer het over persoonlijke zaken van mijn zoon en dochter gaat. 

“Mamaaaa, waar is mijn schildpad?”, hoorde ik Otis onlangs teleurgesteld roepen wanneer hij zich op een van de eerste warme lentedagen in de tuin begaf. We hadden het zandbakje namelijk stiekem weggegeven wanneer hij al in bed lag, om tranen te vermijden. Dat het speelkeukentje op mysterieuze wijze verdwenen is, heeft hij tot nu toe niet opgemerkt. Maar ik verwacht me binnen de kortste keren aan een dramatisch schouwspel. Grappig wel, als je bedenkt dat hij er nooit veel belangstelling voor getoond heeft.

Onze garage probeer ik wijselijk te vermijden omdat de ruimte voornamelijk uit verhuisdozen bestaat die smeken om gevuld te worden. Maar daar heb ik met een baby en kleuter de tijd nog niet voor gevonden. Om nog maar te zwijgen over de talloze energievretende berichten op Marketplace. “Is dit item nog beschikbaar en zou ik het voor een appel en een ei kunnen kopen kopen van jou?” De virtuele rommelmarkt brengt de nodige frustraties met zich mee, maar een mens moet er iets voor over hebben om plaats te maken en een extra cent te verdienen. En ik ben normaal niet zo rancuneus, maar de boeven die mensen via deze weg proberen te bedotten, mogen voor mijn part aan de schandpaal genageld worden. 

Al die veranderingen bezorgen ons overduidelijk de nodige kopzorgen. Zo spelen we bijvoorbeeld ook met het idee om de kinderen van school en crèche te veranderen. Al is dat met een dubbel gevoel omdat we erg tevreden zijn over de plekken waar ze nu ingeschreven zijn. Maar praktisch is het door de verhuis niet meer. En als we de knoop doorhakken, is het alleszins beter nu, omdat ze op dit moment nog vrij klein zijn en het iets minder zullen beseffen. Otis — die nu bijna vier jaar oud is — begint stilaan vriendjes te maken. En ik denk dat het alleen maar erger zal worden als we de schoolverandering een jaar, of zelfs langer, zouden uitstellen. 

Tussen al het geregel en gepieker door probeert mijn kroost zich bezig te houden in de ruimtes die steeds kaler worden. De herinneringen werden van de muur geplukt, de eettafel is verkocht en de overbuurvrouw heb ik kunnen plezieren met twee barkrukken. De woonkamer heeft intussen dus meer weg van een gigantische speelzaal, die steeds minder als een thuis aanvoelt. Maar mijn kroost hoor je niet klagen; Zij hebben tenslotte meer plaats om te ravotten en kapoenenstreken uit te halen.

Nog meer verhalen van Celine:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!