De eerste 30 dagen als mama
De eerste dertig dagen na de geboorte van je kind staat je wereld op z’n kop. Ongefilterd, eerlijk en ontroerend: dit zijn jullie herinneringen van die eerste dertig dagen als mama.
Els (45): “Twintig jaar geleden werd ik voor het eerst mama. Toen ik mijn meisje zag, was het liefde op het eerste gezicht. Ik vond het zo overweldigend dat ik haar moeder was. Op de tweede dag vroeg ik aan de kraamverzorgster of ik haar mocht pakken toen ze aan het huilen was. ‘Natuurlijk’, zei ze verbaasd. ’t Is toch je eigen kindje?'”
Robin (30): “Pas na twee dagen kon ik uit het bed, vijf dagen duurde het voor ik kon stappen en twee weken lang kon ik mijn kindje niet zelf uit bed tillen. Ik was na mijn keizersnede echt niets waard. Mijn mama, zussen en man moesten met alles helpen: van wassen en strijken tot naar de winkel gaan en zelfs de baby verplaatsen. Wat een verschil met mijn tweede, vaginale bevalling! Twee uur later liep ik al rond met mijn baby in mijn armen. Ik had natuurlijk ook last, maar ik kon alles zelf doen en voelde me behoorlijk fris. Zelfs met een knip en een ontsteking was ik na twee weken zo goed als nieuw.”
Valerie (27): “Toen mijn man de eerste kakaluier moest verversen, zag ik de paniek in zijn ogen omdat hij het alleen moest doen. Ik had nog geen controle over mijn blaas en moest zo hard lachen dat ik gewoon op de grond heb geplast, dwars door de dikke verbanden en pyjama heen.”
Liesbeth (39): “Wat me het meeste is bijgebleven van de week na de bevalling, is dat mijn zintuigen op scherp leken te staan. Ik hoorde alles, rook heel intens en mijn eten smaakte beter dan ooit tevoren.”
Karen (39): “Ik was zo bang die eerste nacht alleen thuis met dat kleine mensje. Veel geslapen heb ik niet”
Belle-Amy (19): “Ik vond het vooral heel vreemd hoe snel het aanvoelde alsof mijn dochter er altijd al was geweest. Direct na haar geboorte kon ik me niet meer inbeelden hoe het was zonder haar. Ze voelde zo vertrouwd aan, echt een deel van mezelf. En dat is na zes maanden nog altijd zo.”
Sandra (28): “Ik was verbaasd hoe stijf ik die eerste week na de geboorte was. Ik voelde het in mijn armen, nek en schouders. Blijkbaar vraagt een bevalling toch veel van je lichaam.” (lacht)
Laura (30): “Ik heb het moederschap moeten leren. Die eerste maand was ik heel emotioneel en breekbaar. Ze spreken altijd over intuïtie en je moedergevoel volgen, maar ik durfde daar niet op vertrouwen. Misschien omdat mijn eigen mama gestorven is toen ik twintig was en ik haar niets meer kon vragen, misschien omdat mijn zoontje eventjes in de couveuse moest wegens een te laag geboortegewicht. Maar ik maakte me zorgen over alles. Het meest nog over het feit dat de liefde voor mijn kindje nog moest groeien. Ik kende hem van in mijn buik maar toen hij geboren was, besefte ik pas echt dat hij ook een eigen persoontje was, met een eigen willetje en karakter. ‘Was het wel normaal dat ik mijn kind niet direct graag zag?’, piekerde ik. Natuurlijk ging het elke dag beter, maar dat wist ik in het begin niet. Ik had zo graag iemand gehad die tegen me zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat het écht wel in orde zou komen. Vandaag is mijn zoontje zeventien maanden en mijn liefde voor hem is onbeschrijfelijk. Ik heb me dus zorgen om niets gemaakt. En ook de liefde voor mijn man is veranderd sinds de komst van ons kindje. Hij is niet meer alleen mijn partner, maar ook de vader van ons kind. We zijn samen verantwoordelijk voor dat kleine wonder. Die eerste maand kon ik echt overmand worden door liefde voor mijn partner als ik hem bezig zag met ons zoontje.”
Annelies (33): “Die eerste weken ging ik ’s nachts boven het bedje van mijn dochter hangen, gewoon om te checken of ze nog leefde”
Brigitte (42): “Na de geboorte van mijn zoon was ik ingescheurd, geknipt en genaaid. Ik wist op voorhand dat er gigantische maandverbanden zouden zijn en dat ik een netje zou moeten dragen in plaats van een onderbroek. Maar wat ik niet wist, is dat de verpleegsters je down under komen spoelen als ze het kraamverband komen verschonen. Eerst vond ik dat een vreemde gedachte, maar dat water op die pijnlijke plek deed zo’n deugd! Het was het hoogtepunt van de dag. Op lichamelijk vlak toch.” (lacht)
Nele (41): “De dag nadat ik thuiskwam van het ziekenhuis met onze tweeling, stond de kraamhulp aan de deur. Nog nooit was ik zo blij dat een ‘vreemde’ me wat werk uit handen kon nemen. Flesjes steriliseren, afwassen, de kindjes sussen: ze had echte octopus-armen, ze kon alles. Zes jaar later houden we nog altijd contact en vind ik haar nog altijd een vrouw uit duizenden!”
Peggy (33): “Hormonen, het doet wat met een mens. De eerste dagen na de geboorte wilde ik mijn zoontje niet delen met anderen en begon ik te huilen als ze hem ongevraagd uit zijn bedje of park namen. Toen hij zes uur aan een stuk onophoudelijk huilde, huilde ik mee en sprak ik de woorden ‘waar zijn we aan begonnen’ uit. Mijn man kon gelukkig goed om met mijn emoties en ik heb veel steun aan hem gehad. Hij bleef kalm en dankzij hem vond na een paar weken mijn draai en kon ik beginnen genieten. Uiteindelijk hadden we een heel gemakkelijke baby die enkel wakker werd voor een flesje en dan verder sliep!”
Karen (39): “Ik was zo bang om die eerste nacht alleen thuis te zijn met dat kleine mensje. In het ziekenhuis was ik gerust omdat iedereen klaarstond als het nodig zou zijn. Maar terug thuis was ik verantwoordelijk voor dat kindje. Daar had ik nooit bij stilgestaan! Het is natuurlijk goed verlopen, maar veel geslapen heb ik niet.”
Maaike (34): “Zelfs na al die jaren kan de geur van een pasgeboren baby’tje me terugwerpen naar die eerste periode. Het ruikt een beetje zoet, en is hevig verslavend.”
Ianthe (26): “Ik had een heel romantisch beeld van borstvoeding: het kindje dicht bij mij, gezellig knuffelen tijdens het eten. Toen mijn zoontje niet genoeg bijkwam, werd het iets helemaal anders. In het ziekenhuis moest ik kolven en bijvoeden met moedermelk uit een flesje. Ik voelde me gefaald als moeder. Thuis wilde hij zelfs mijn tepel niet meer en ben ik volledig overgeschakeld op flesjes. Om het uur moest ik aan de ‘machine’ gaan hangen, ik voelde me net een koe. In totaal heb ik het wel vier maanden volgehouden.”
Sofie (45) “Uren kon ik naar het gezichtje van mijn baby kijken: hoe ze geeuwde, dat schattige pruillipje … Zalig!”
Yentl (25): “Wat niemand je vertelt, is hoe je lichaam eraan toe is na de bevalling. Die buik ben je niet in één, twee, drie kwijt en ik vond het heel vreemd om hem zo ‘leeg’ te zien hangen.”
Evelien (43): “Je neemt honderden, wat zeg ik: duizenden foto’s van je kind de eerste maand. Al slapend, al huilend, op z’n zij, in het park, in bed, in je armen. Ik ben heel blij dat mijn fototoestel altijd in de buurt lag, maar heb nog altijd spijt dat ik de videocamera niet heb gekocht wegens te duur!”
Indra (36): “Het moeilijkste moment vond ik misschien wel toen mijn man weer ging werken, na twee weken thuis geweest te zijn. Ik moest het nu écht alleen doen. Maar uiteindelijk was het zalig. Alleen ik en mijn kindje, niemand die me overdag lastig kwam vallen, ik die me een hele dag niet hoefde te wassen. Als de baby in slaap viel, bleef ik gewoon zitten met hem in mijn armen en keek ik series. Het was een zalig coconnetje van liefde.”
Joelle (40): “Wat is dat met dat navelstompje? Ik wist helemaal niet dat je moest wachten tot het eraf viel! Sommige mensen bewaren het, ik heb het gewoon direct in de vuilbak gegooid. Ik was blij als het na tien dagen weg was.”
Annelies (33): “Die eerste weken ging ik meerdere keren per nacht boven het bedje van mijn dochter hangen, gewoon om te checken of ze nog leefde. Na haar zo verschillende keren nodeloos wakker te maken en met een huilende baby te zitten, ben ik ermee gestopt.”
Julie (32): “Ik herinner me vooral dat ik keer op keer dezelfde fout maakte: mijn zoon viel in slaap in mijn armen en net dan lag de afstandsbediening, mijn smartphone of het boekje dat ik wilde lezen nipt buiten handbereik. Vloeken.”
Laura (30): “Was het wel normaal, dat ik mijn kind niet direct graag zag, piekerde ik. De liefde moest echt groeien”
Neeltje (38): “Met vriendinnen lach ik nog om het ‘fantoom-huilen’ van onze baby’s. Hoe we in bed, onder de douche of zelfs als ons kind in de crèche was, dáchten dat we het hoorden huilen. Crazy!”
Katrien (37): “Ik herinner me vooral mijn giga-borsten. Ze stonden zo gezwollen door de borstvoeding dat ik mijn tenen niet meer zag. En als mijn zoon durfde lossen tijdens het drinken, spoot de melk in zijn ogen. Wat een geklieder! Het beterde gelukkig wel eens de stuwing voorbij was.”
Lien (28): “Leg je baby op de kamer, zeggen ze. Dat is veilig, zeggen ze. Maar ik deed geen oog meer dicht. Bij elk klein geluidje werd ik wakker, bij elke zucht stond ik op. Na enkele weken heb ik hem in z’n eigen kamertje gelegd. We sliepen allebei beter.”
Els (35): “Niemand had me verteld dat je best een verhuiswagen huurt als je uit het ziekenhuis vertrekt. Ballonnen met ‘It’s a boy’ erop, fruitmanden, schommelpaarden, zakken vol kleertjes én onze baby in de Maxi Cosi: mijn man en ik hebben ons een breuk gesleurd op weg naar de auto. Om dan nog te zwijgen over de vijf potjes américain préparé die vrienden me afzonderlijk van elkaar gaven. Ik heb er dagen van gegeten.”
Evelyne (33): “Als je een eerste kind krijgt, stopt het kraambezoek nooit. Iédereen wil komen kijken en vooral: lang blijven zitten. Zeker mensen die nog geen kinderen hebben, beseffen niet dat je eigenlijk na twee uur uitgeput bent. Een groot verschil met ons tweede en derde kind, waar bijna niemand meer op bezoek kwam.”
Lisa (31): “Mijn geheugen was een zeef. Na die eerste maand besefte ik: de dagen zijn lang, maar de nachten nog langer”
Vicky (37): “Ik herinner me vooral de eenzaamheid tijdens de kraamweken. Als bewust alleenstaande mama was ik hele dagen alleen met mijn baby’tje. Het was dan ook nog eens winter, dus veel naar buiten konden we niet. Mijn vrienden werkten in de week dus ik zag niet veel mensen, of toch niet voor lang. De dagen leken soms eindeloos te duren en toch kreeg ik niets gedaan. Mijn eerste werkdag herleefde ik. Opnieuw een volwassen gesprek!”
Sofie (45): “Het is al twintig jaar geleden, maar ik herinner me nog hoe ik uren naar het gezichtje van mijn baby’s kon kijken die eerste maand. Hoe ze geeuwden, hun schattige pruillipje voor ze begonnen te wenen en hoe vertederend ze konden smakken als ze honger kregen: ik ademde elke gezichtsuitdrukking in.”
Katrien (35): “Voor de bevalling ben je bang iets te doen waar je je voor schaamt, na de bevalling ben je alle schaamte kwijt. Ik liep in een ziekenhuiskleedje, met ontblote rug en kont terwijl mijn schoonvader me zag en het kon me niets meer schelen.”
Lisa (31): “Tegen het einde van de eerste maand begint je slaaptekort door te wegen. Hoeveel schepjes heb ik nu weer in die melk gedaan? Waar heb ik mijn sleutels gelegd? Had ik nu niet zonet een luier in mijn handen? Mijn geheugen was een zeef. Na die eerste maand besefte ik: de dagen zijn lang, maar de nachten nog langer.”
Waarom is die eerste maand zo ingrijpend?
Dat vragen we aan Joke Muyldermans van de Vlaamse Beroepsorganisatie van Vroedvrouwen. Joke: “We worden vaak voorbereid op de arbeid en de bevalling, maar minder op hoe het leven er zal uitzien als de baby er eenmaal is. Ja, er wordt gezegd dat het anders zal zijn, maar pas als je kind er is besef je ten volle wat dat betekent. Vroeger sprak men over een roze wolk, vandaag mogen we al zeggen dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is, maar toch voelt een mama nog een grote maatschappelijke druk. Het huis moet proper zijn, er moet vers eten gemaakt worden, je moet er goed uitzien. Terwijl je je eigenlijk alleen maar op dat prille ouderschap zou moeten focussen. Vergeet ook niet dat hormonen tot drie weken na de bevalling voor stemmingswisselingen kunnen zorgen, en bij mama’s die borstvoeding geven duurt dit zelfs nog langer. Geef jezelf de tijd om alles te verwerken en vooral: laat je begeleiden. Het is zo belangrijk om een vroedvrouw aan huis te laten komen na de bevalling, net omdat je die eerste maand iemand nodig hebt die je zegt dat je het goed doet en je geruststelt.”
Tekst: Lisa Gabriëls
Lees ook:
- Kraamtijd: dit zijn dé 11 mooiste momenten na je bevalling
- Wat als je geen band voelt met je pasgeboren baby?
- Opnieuw aan het werk na je bevalling: hierop moet je je voorbereiden
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!