Borstkanker als je net mama bent
Hoe vertel ik mijn peuter dat ik borstkanker heb, als hij nog maar een handvol woordjes kent? Dat was de zorg van Nathalie Schlosse (34), moeder van de toen tweejarige Midas.
“’Ik ga een andere mama worden’, flitste het die eerste dagen door mijn hoofd. ‘Een zieke mama.’ Midas, mijn zoontje, was mijn grootste bezorgdheid toen ik in april 2007 de diagnose borstkanker kreeg. Ik wist dat ik er door de chemotherapie en de bestralingen niet meer voor hem zou kunnen zijn zoals ik wilde. Hij was amper twee, hij had me nog zo hard nodig.”
"Ik zeg het vaak tegen ouders: onderschat je peuter of kleuter niet: ze zijn nog klein, maar ze snappen zo veel…”
Je vatte al snel het plan op om Midas op een creatieve manier te betrekken.
“Ik wilde voorkomen dat hij aan de zijlijn bleef staan. We moesten hier samen door en dus bedacht ik knutselactiviteiten om met hem te doen. Zo liet ik hem een medaille voor een ‘flinke’ zieke maken of een popje uit een doktershandschoen.
Met een spuitje en een pleister werd hij mijn dokter. Eenvoudige activiteiten op peutermaat.
Daarnaast zocht ik naar een manier om de duur van de behandeling te visualiseren. Ik zou acht kuren chemotherapie moeten volgen, wat de hele zomer in beslag zou nemen. Een peuter heeft nog weinig tijdsbesef: ik wilde duidelijk maken dat de chemo heel lang zou duren. Mijn man kwam met het idee om een monster te maken uit legoblokken. Ik gebruikte net zo veel blokjes als het aantal dagen chemo en werkte met verschillende kleuren per kuur. Zo maakte ik het ene been rood, het andere blauw…
Midas mocht elke dag een blokje wegnemen. De eerste kuur maakte het monster niet veel indruk, maar na een tijdje wist hij perfect: nu neem ik het laatste blokje van die kleur weg en begin ik aan een nieuwe kleur. Mama moet dus weer naar het ziekenhuis en zal heel ziek zijn – want dat was ik altijd aan het begin van een nieuwe kuur.”
“In het ziekenhuis vertelden ze me dat ik mijn emoties niet mocht verstoppen voor Midas, en daar ben ik hen nog altijd dankbaar om. ‘Moet je huilen, geen probleem.
Dat hoort er nu eenmaal bij…’
Dat is iets wat ze je moeten vertellen, want voor de ogen van je kind huilen, dat vermijd je als ouder. ‘Als je wilt dat je kind zijn emoties toont, dan moet jij dat aanleren en je dus niet verstoppen als er tranen vallen’, vertelden ze me. En dat klopt. Een peuter is gefixeerd op het lezen van emoties, veel meer dan op woorden. Je kunt je gewoon niet verstoppen, ze merken het toch.”
Nathalie doet nog meer…
Nathalie houdt zich fulltime bezig met haar vzw Talismanneke . Ze geeft lezingen en workshops voor kinderen en volwassenen. Naast het boek ‘Grote boom is ziek’ en Snuiters Speeltas verschijnt eind dit jaar ‘De visjes van Océane’ (voor kindjes die in hun omgeving geconfronteerd werden met zelfdoding) en in het voorjaar van 2012 ‘Toverdruppels’ (over verdriet en troost bij jonge kindjes).
Meer info over Nathalie en haar projecten, haar boeken en Snuiters Speeltas vind je op www.talismanneke.be
Net na het interview kreeg Nathalie te horen dat ze opnieuw borstkanker heeft. Wij wensen haar veel sterkte.
Meer informatie, getuigenissen en events in het kader van Pink Ribbon vind je op de website van Pink Ribbon Magazine