Mama-talk: “Melk was er in overvloed, maar zij wilde niet meer”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Otis was zeven maanden oud toen ik met borstvoeding stopte, en dus was het mijn doel om het minstens even lang te doen met onze nieuwste aanwinst. Ik herinnerde me hoe het me toen bloed zweet en tranen gekost had om m’n melkproductie op peil te houden, omdat ik hem de eerste dagen – door gebrek aan info en ervaring – niet genoeg en verkeerd aangelegd had.

“Deze keer zal het mij niet overkomen!”, hoor ik mezelf nog zeggen. En van zodra Mona het levenslicht zag, kreeg ze borstvoeding wanneer ze er nood aan had. Zelfs al was dat dertig keer per dag. Tijdens ons eerste weekend thuis huurde ik ook een professioneel kolftoestel – dat typische geel model waar ik de naam niet van zal vernoemen, maar je weet wat ik bedoel – om tussen de voedingen door te kolven. Want het is tenslotte een kwestie van vraag en aanbod, en op die manier kwam de productie goed op gang.

Gespannen en lekkende borsten, een kind dat zich verslikte door een stevige toeschietreflex, en een meisje dat flink in gewicht toenam, waren zaken die ik nooit eerder ervaren had. Al die inzet was dus niet voor niets geweest, en na enkele weken waren we goed op dreef, waardoor ik ervan overtuigd was dat we dit samen nog héél lang gingen volhouden.

Vaak hoor je hoe borstvoedende mama’s het moeilijk hebben om in het openbaar te voeden, maar ik schaamde me net om haar een flesje te geven

Maar plots sloeg het noodlot toe: Mona werd ziek en belandde in het ziekenhuis. Onze dochter was zodanig verzwakt dat ze er niet in slaagde om zelfstandig te drinken, waardoor ze de moedermelk via een sonde moest krijgen. Met een kolfapparaat in de aanslag en een hoofd vol zorgen zette ik alles op alles om te voorkomen dat ik een dip zou krijgen.

Toen ze wat aansterkte, mochten we een flesje geven, om daarna weer lekker dicht tegen mama aan te drinken. Bij opname één, twee en drie slaagden we in onze opzet. Maar trop is te veel, en te veel is trop. Want vanaf de vierde keer dat we in het ziekenhuis lagen, begon dochterlief een voorkeur te krijgen voor het speentje, want daar moest ze een pak minder moeite voor doen, natuurlijk.

Ook na verschillende bezoekjes bij de osteopaat, ettelijke huid-op-huidmomenten, gesprekken met La Leche League en begeleiding van de vroedvrouw, mocht het toch niet baten: melk was er in overvloed, maar zij wilde niet meer. Het kind was nog net geen twaalf weken oud en ik moest noodgedwongen stoppen met borstvoeding als ik wou dat ze voldoende at.

Vaak hoor je hoe borstvoedende mama’s het moeilijk hebben om in het openbaar te voeden, maar ik schaamde me net om haar een flesje te geven en plein public. Het voelde zó artificieel aan om over te stappen naar poeder uit een doosje (want voltijds kolven was niet haalbaar), terwijl mijn boezem nog vol zat met het beste wat Moeder Natuur te bieden heeft. En het heeft toch best wat tijd gekost eer ik er vrede mee kon nemen. Al moet ik toegeven dat het soms ook z’n voordelen heeft: “Sus, geef jij haar eens een flesje? Dan ga ik alvast in bad!”

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “We hadden de pijn van onze dochter onderschat”
• Voor het eerst mama: “Ik heb soms heimwee naar haar geboortedag”
• Voor het eerst mama: “Niemand had me verwittigd dat overtijd gaan niet alleen fysiek maar ook mentaal zwaar zou zijn”