Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
07 okt 2022
Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Op 29 juni stond de inleiding gepland, want zoals jullie misschien al gelezen hebben, had onze dochter het hélemaal naar haar zin in die buik van mij. Een dag voor de inductie moest ik even naar het ziekenhuis om de hartslag van de baby te controleren. Ik vertelde de vroedvrouw hoe ik er tegenop zag dat alles op zo’n manier moest gebeuren, en dus stelde ze me voor om me nog één keertje (de vierde keer al!) te strippen.
Uiteraard stemde ik hiermee in, want op dat moment was écht alles beter dan een ingeleide bevalling. En als er ook maar iets zou gebeuren, zat ik alvast op een veilige plek, want ik mocht de afdeling materniteit niet meer verlaten omdat er een klein lekje in het vruchtzakje zat.
Omdat het strippen de drie eerste keren niet veel uitgehaald had, had ik er eerlijkheidshalve weinig hoop in. Maar toen ik even later aan de monitor lag, gebeurde er iets waar ik al een hele poos op gewacht had: m’n vliezen braken. Vol ongeloof duwde ik op het rode knopje om een verpleegster te verwittigen en ik belde ook mijn vriend en naaste familie die al weken op hete kolen zaten.
Vanaf dan ging alles in stroomversnelling. Want omstreeks twintig voor vier kwamen de weeën op gang en mocht ik me richting bevallingskamer begeven. Godzijdank voor de handgrepen aan de muren, want de pijn was toen al best intens. En eens ik punt B bereikt had, vloeide er een twee lading warm vruchtwater langs m’n benen. Met het schaamrood op de wangen excuseerde ik me, maar voor de verpleegkundige was dit hoogstwaarschijnlijk dagelijkse kost. Gelukkig wist ik toen nog niet dat het alleen maar gênanter zou worden, en dat diezelfde lieve dame in kwestie mijn stoelgang met een beker uit het water ging moeten vissen. Want wie hard perst, perst er nu eenmaal niet alleen een kind uit, weet je wel.
“Vol ongeloof duwde ik op het rode knopje om een verpleegster te verwittigen”
Terwijl ik de weeën in een warm bad opving, probeerde m’n lief er op tijd te geraken. School was toen net afgelopen, en Otis moest bij de opa gebracht worden. Net als in de films werd hij door elke hindernis geteisterd: van een ophaalbrug die traagjes omhoog ging tot een oud meneertje dat de laatste parkeerplek wou. En net op het moment dat ik persdrang voelde, kwam hij binnen. Goede timing, toch?
Het hete water maakte me stilaan misselijk, maar ik probeerde me vooral te focussen op een rustige ademhaling en het duwen. Pittig detail: ons kleintje kwam ter wereld met een handje op haar gelaat. Lekker pijnlijk, zeg maar. Maar dat leed was snel vergeten toen we om 18u07 het snoetje van Mona voor het eerst mochten bewonderen.
Ik prijs mezelf gelukkig dat alles zo snel, krachtig en mooi was. Meer zelfs: ik heb mijn badbevalling als positief ervaren en heb vaak heimwee naar haar geboortedag. Er bestaan dus wel degelijk positieve bevallingsverhalen. En ik hoop op deze manier ook andere toekomstige mama’s — die vaak overladen worden met horrorverhalen — een hart onder de riem te steken.
NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:
- Voor het eerst mama: “Niemand had me verwittigd dat overtijd gaan niet alleen fysiek maar ook mentaal zwaar zou zijn”
- Voor het eerst mama: “En dan kruip ik nu op m’n wolk, tot in september allemaal!”
- Voor het eerst mama: “Kunnen mama’s alstublieft een beetje milder zijn voor elkaar?”