Coronatijden: over hoe verwarrend de plek ’thuis’ is geworden voor mijn kinderen

Of ik wekelijks iets wilde schrijven over mijn corona-‘avonturen’ (ahum) met kinderen. ‘Ja hoor, geen probleem!’, hoor ik me nog zeggen. Zo gezegd, zo niet gedaan, want na mijn derde week wilde ik iedereen er al van besparen.

Alsof er enkel nog maar zaagsel uit mijn pen vloeide, want jeetje lief, ik heb nogal wat afgezaagd de voorbije weken. Mede te danken aan een licht erfelijke belasting, maar vooral door deze heel onnatuurlijke situatie van thuiswerken en kleine kinderen opvoeden.

Waarom, waarom, waarom?

Na het hele momzilla-debacle dat ik momenteel rustig onder controle hou, volgde een depannage waarbij ik vastzat in een soort van negatieve tunnelvisie.

“Waarom komt mijn kind al na twee minuten iets vragen wanneer ik net vroeg om stil te zijn?” “Waarom pikt de pakjesman er mij juist uit om mijn hoogdringende pak Pampers zo laat te leveren?” “Waarom pest de frituur mij door op verlof te gaan wanneer ik juist nood heb aan frieten met extra veel mayonaise, satékruiden en stoverijsaus?” Waarom, waarom, waarom. Kortom, een resem verwende alles-draait-om-mij gedachten. Ik werd er zelf moe van. En het leverde ook heel mijn gezin stress op.

Huis, thuis, kantoor

Nu had ik enkele dagen terug plots oergeluk dat ik voor het werk een online lezing mocht bijwonen van vermaard kinderpsychiater Peter Adriaenssens. Kun je trouwens fan zijn van een psychiater? Want ik denk dat ik het écht ben.

Hij had het over opvoeding tijdens en na corona. En al snel deed hij mij iets inzien, zo simpel, maar geniaal. Terwijl ik hier al weken bezig ben mij te proberen houden aan een bepaald dagelijks patroon van werken en eten en plezier, ga ik er zomaar vanuit dat mijn kleuter en baby naadloos volgen. Hij sprak over hoe verwarrend de plek ’thuis’ is geworden voor veel kinderen tijdens de coronaperiode. Het huis waar je mama bent, is plots ook ‘het kantoor’. Ik moest meteen denken aan mijn vuile keukentafel. Het ene moment beleven we er plezier en vertier. Samen gezellig eten, puzzelen, spelletjes spelen. Het andere moment is diezelfde tafel een no go zone en stuur ik ze met één boze blik wandelen.

De truc met de pet

Het werd snel duidelijk dat net zoals ik nu werkmama, pleziermama, opvoedmama, en jufmama ben, zelfs de simpele keukentafel te veel rollen had toegeschreven gekregen.

Hierdoor wist mijn zoon, maar ook mijn man niet meer van welk hout pijlen te maken. Daar moest verandering in komen! Een aparte bureau of een echt thuiskantoor zou natuurlijk ideaal zijn en al veel kunnen oplossen. Maar 1: dan zitten de kinderen alleen en 2: we hebben daar gewoon de plaats niet voor. Het plezier én werk zouden zich dus blijven afspelen aan dezelfde tafel. Maar Adriaenssens leerde me net op tijd de truc met de pet. Hij benadrukte het belang van visuele versterking wanneer je iets wil duidelijk maken aan kinderen (of echtgenoten). En dat was wél iets wat ik kon toepassen.

Uitzonderlijke tijd

We spreken af dat wanneer ik verander van mama in werkmama ik letterlijk een pet opzet en ik dat doe in duidelijke tijdsblokken. Het wordt een pet van Jurassic Park, voor een extra afschrikwekkend momzilla-effect. Heb ik de pet op, dan is het voor iedereen duidelijk: laat mama gerust. En weet je wat? Na dag 1 krijgt de pet al een goede evaluatie! Ik zei het toch, simpel maar geniaal. Op een of andere manier brengt een ‘kinderklakske‘ een beetje meer psychologische rust.

En zo is heel het corona-gebeuren toch ook iets positiefs, voor wie niet te maken krijgt met ziekte, althans. Het is een uitzonderlijke tijd waar we veel meer uit leren dan uit een normale lentedag in mei. Bij leven en welzijn zitten we binnen 20 jaar samen te aperitieven en zegt mijn zoon: “Weet je nog die keer mama, toen jij die stomme pet droeg omdat je wilde werken.” Dan is het hopelijk niets meer dan een grappige anekdote in een voor de rest zo coronavrij mogelijk leven!

(Redactrice Charlotte is mama van een zoon van 5 en een dochter van 10 maanden. Regelmatig pent ze haar persoonlijke verhalen over moederschap en opvoeden met een kleine kwinkslag neer.)

Ook interessant:

• Kinderen in nood tijdens deze coronacrisis: jongerenadviseur trekt aan de alarmbel
• Nog steeds niet terug naar school: wat met onze kleuters?
• Coronatijden: Over die keer dat iedereen in zijn kot bleef en wij richting Spoed vertrokken