Adoptie- en zorgmama Sofie: “Vergeet wensouders niet op Moederdag, dúrf hen een kaartje te sturen”
Bijna Moederdag! Dé dag waarop mama’s collectief smelten voor prachtige zelfgemaakte armbandjes en met acrylverf versierde bloempotten. Ter ere van alle mama’s, zetten we graag enkele sterke mama’s met een bijzonder verhaal in de bloemetjes. Want hé jij daar, wensmama, pleegmama, zorgmama, adoptiemama, plusmama of (bewust) alleenstaande mama… Zelfs al heb je niet elke dag het gevoel alle ballen in de lucht te houden, je bent goed bezig!
Wensmama, adoptiemama en zorgmama Sofie Van den Broeck
Mama worden loopt helaas niet altijd zoals je het wilt. Daar kan Sofie Van den Broeck van meespreken. Ze vertelt over de lange weg van haar en haar man naar het ouderschap en over wat Moederdag voor haar betekent.
Wie is Sofie Van den Broeck?
- (Adoptie)mama van Lidiya (14 jaar) en Tame (10 jaar)
- Getrouwd met Stephan
- Schrijfster van Later wil ik mama worden, waarin ze vertelt over (de sporen van) haar fertiliteitstraject
- Vertelde haar verhaal ook aan Sofie Verschueren in de podcastreeks Weg.
- Is ook op Instagram open over haar rol als mama.
‘Later wil ik mama worden’
Je boek heet ‘Later wil ik mama worden’. Je windt geen doekjes rond je moederschapswens.
“Nee inderdaad, ik had van toen ik een klein meisje was al een uitgesproken kinderwens. Mijn man had al een zoon uit een eerdere relatie, maar samen wilden we ook graag nog een groot gezin. We beslisten dus al snel om ‘eraan te beginnen’. Maar wie worstelt met zwanger worden of biologisch kinderloos blijft, weet hoe zenuwslopend ‘proberen’ kan zijn.”
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Passages uit je dagboek tijdens dat fertiliteitstraject waren de basis voor je boek. Dat zenuwslopende is niet gemilderd toen jullie met IUI starten.
“Nee, ons fertiliteitstraject heeft niet superlang geduurd. We deden drie inseminaties (IUI), 2 IVF-pogingen en 1 cryo-poging, met alle obligate hormonenspuitjes en pilletjes erop en eraan. Zo’n traject is keihard vallen na elke teleurstellende cyclus, dan weer rechtstaan en doorgaan. Ik wílde daar toen ook niet bij stilstaan, maar doorgaan en geen tijd verliezen, om die ene droom, mama worden, waar te maken. Daardoor zonderde ik me af, ik bouwde een stevig muurtje om me heen. Het irrationele idee dat mijn lichaam faalde, dat ik iets mísdeed, is daar heel zeker ontstaan.”
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Dubbelleven
“Als je in een fertiliteitstraject zit, leef je een soort dubbelleven. Want je bent ’s ochtends bij de gynaecoloog voor een bloedname of meting en rijdt meteen door naar je werk. Gelukkig mocht ik van mijn werkgever later beginnen, maar er wordt meteen verwacht dat je je honderd procent smijt en meedraait. Doorheen de dag laat het fertiliteitscentrum dan weten waar en wanneer je opnieuw verwacht wordt. Of dat nu past of niet. Waar je ook bent, je moet je regelmatig afzonderen voor een spuitje en pilletjes die je aanbrengt in allerlei acrobatische houdingen.
Je verliest in een fertiliteitstraject tot slot iedere vorm van autonomie over je eigen agenda en de dokter heeft de regie over je intimiteit
Je verliest tot slot iedere vorm van autonomie over je eigen agenda en de dokter heeft de regie over je intimiteit.
Nog steeds gaan heel veel wensouders alleen door dat traject. Ik begrijp nog altijd niet hoe je zoiets in godsnaam, met een lijf tjokvol hormonen en onzekerheden, met twee wilt of kunt dragen.
Na de derde IUI-poging heb ik zelfs een maand onbetaald verlof genomen omdat ik mezelf verloor. Dat gevoel milderde niet hoe langer we verder deden. Het voelde alsof onze wens, droom en wie ik was uit onze handen glipten. Ik weet dat veel wensouders nog veel verder gaan, maar na zes pogingen was ik lichamelijk en mentaal op. Het had niet mogen zijn.
Twee trajecten naast elkaar
Wanneer ben je beginnen nadenken over adoptie?
Toevallig hadden mijn man en ik al over adoptie gesproken nog voor we voor een biologisch kind gingen. Eigenlijk stonden die trajecten bij het fertiliteitscentrum en voor de adoptie los van elkaar. De druk is bij beiden enorm, maar tegelijk niet te vergelijken.
Adoptie is helemaal anders zwaar. Lichamelijk voel je niets, maar er zijn ook heel heftige emotionele ups en downs. De voorbereidende gesprekken met psychologen zijn (terecht trouwens!) pittig. Het vraagt veel van jezelf
Vertel…?
Adoptie is helemaal anders zwaar. Lichamelijk voel je niets, maar er zijn ook heel heftige emotionele ups en downs. De voorbereidende gesprekken met psychologen zijn (terecht trouwens!) pittig. Het vraagt veel van jezelf. Je moet je eigen opvoeding, relatie en kinderwens ernstig in vraag stellen.
Heb je dan uiteindelijk de administratieve procedure doorlopen, dan sta je nog steeds zo machteloos te wachten. Vanuit de organisatie kregen we letterlijk het bericht: ‘Je hoeft ons niet te contacteren, we laten zelf weten wanneer er een toewijzing mogelijk is.’
Sterke solidariteit
Maar in vergelijking met ons traject om biologische ouders te worden, voelden we ons hier helemaal niet alleen. Via een forum vonden we aansluiting bij heel veel andere wensouders die wachtten op een adoptiekindje. Daar werd heel sterk meegeleefd met elkaar. De blijdschap was zo oprecht wanneer iemand een toewijzing kreeg. Ik voelde me volledig begrepen.
Het hele traject is al even geleden. Denk je dat het nu makkelijker te dragen zou zijn, dat fertiliteits- én adoptietraject?
Nu zijn er nóg veel meer fora en groepen rond kinderwens en adoptie dan in 2008. Ik ben blij dat er meer aandacht is voor wensouders en dat hier en daar toch meer (bekende) koppels open vertellen over hun lange weg, al is het taboe toch nog helemaal niet weg. Tegelijk denk ik dat de talrijke originele zwangerschapsaankondigingen op sociale media het nóg moeilijker zouden maken.
Niet in mijn buik gegroeid
Hoe ben je je in je moederschapsrol gegroeid als adoptiemama?
Onze beide kinderen waren iets ouder dan twee jaar toen ze bij ons kwamen. Natuurlijk waren we dolgelukkig toen we ons oudste kindje Lidiya thuis brachten. Maar ik besefte toen heel goed dat dat fertiliteitstraject wél een impact had op hoe ik mezelf als mama zag. Mijn hart was altijd al vol geweest, maar mijn buik was leeg gebleven.
Volledig irrationeel dacht ik dat ik niet even goed voor mijn kinderen zou kunnen zorgen als biologische mama’s en papa’s. Ze waren toch niet gegroeid in mijn buik?
Volledig irrationeel dacht ik dat ik niet even goed voor mijn kinderen zou kunnen zorgen als biologische mama’s en papa’s. Ze waren toch niet gegroeid in mijn buik? Mijn psycholoog moet daar tot vandaag nog altijd op hameren, dat ik net heel goed kan intunen op de noden van mijn kinderen. Ik wéét wel dat ik een goede mama ben voor Lidiya en Tame, maar dat hardnekkige gevoel te hebben gefaald, zit er nog altijd.
Zorgmama van Tame
Je bent ook zorgmama van een kindje met een extra zorgnood. Hoe liep en loopt het met Tame?
Tame’s roots liggen, net als die van Lidiya, in Ethiopië. Kindjes die er met nog maar een vermoeden van een beperking ter wereld komen, krijgen amper kansen. We hadden aangegeven open te staan voor een ‘special needs’-dossier en kregen te horen dat hij misschien nooit zou kunnen stappen. Maar verder was alles heel onduidelijk. Je moet als adoptieouder dan heel zware keuzes maken. Wat kunnen wij aan als gezin? We werden daarin gelukkig goed bijgestaan door het UZA.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Met heel veel stimulatie en ondersteuning, stapte Tame na tien weken bij ons. Ons hart ontplofte van blijdschap. Hij draagt natuurlijk een rugzakje, heeft PTSS, en gaat naar het bijzonder onderwijs. Maar hij is gelukkig, gezond en heeft een gouden hart. Hij mag, kan en zal zijn weg vinden.
Een litteken dat blijft
Je zegt dat je psycholoog nog altijd moet hameren op het feit dat je net wél een goede mama. Voel je verder nog een impact van het fertiliteitstraject op je rol als mama?
“Ik heb erg veel geschreven doorheen de jaren. Ik stuurde helemaal in het begin al eens een tekst in voor een magazine en kreeg daar veel positieve reacties op. Pas door te schrijven, mijn gevoelens te delen en te praten, gaf ik ruimte aan mijn emoties. Mijn verdriet kreeg zo pas echt vorm.
Ik besef nu dat dat fertiliteitstraject een litteken heeft achtergelaten. Ik zit nu goed in mijn vel en ben intens gelukkig in mijn rol als mama van zo’n geweldige kroost. Maar door er zo veel over te praten met vrienden en lotgenoten, heb ik dat verdriet een plaatsje kunnen geven. Niet dat het daarmee weg is, net andersom. Ja, dat verdriet mag er nog altijd zijn, maar het overheerst zeker niet.
Moederdag
Wat betekent Moederdag voor jou?
Op Moederdag ben ik intens gelukkig en trots op mijn geweldige gezinnetje. We babbelen veel, staan vaak met z’n allen te dansen in de keuken. Ik ben dankbaar voor de twee fantastische kinderen die er zijn en die ik heb mogen krijgen. Maar ik sta mezelf op Moederdag toe stil te staan bij dat litteken van die buik die onverklaarbaar leeg bleef.
Tegelijkertijd denk ik veel aan andere wensmama’s en –papa’s. Als je zelf kinderen hebt of er geen wenst, sta je weinig stil bij het hele gebeuren rond Moederdag. Al weken op voorhand wordt de moederdag-marketingmachine op gang getrokken, met fotocadeau-ideetjes, originele boeketten bloemen en knutseltips.
Als alles in je schreeuwt om een kind, komt de zoveelste originele cadeautip heel hard binnen. Sommige wensouders kiezen nog altijd zelf om niets te lossen over hun weg. Maar als je weet dat iemand met een fertiliteitstraject of een adoptietraject bezig is, durf dan een kaartje sturen, laat weten dat je er bent om samen iets te doen, te luisteren, samen stil te zijn. Dat traject is bijna niet alleen te dragen. Weten dat iemand ook aan jou denkt op Moederdag, is onbetaalbaar.
Meer straffe mamagetuigenissen lezen? Ontdek ze hier.
Ook zeker lezen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!