Voor het eerst mama: “Eens ik bevallen was, werden onze katten van hun troon gestoten”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis, en is nu zwanger van een tweede kindje. Wat dat met haar doet en hoe zij als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Toen mijn vriend en ik voor het eerst waren gaan samenwonen, haalden we snel twee katten in huis. Onze nieuwe harige vrienden waren namelijk hét redmiddel tegen mijn angst om alleen te zijn wanneer m’n lief moest overwerken of op de lappen ging. Beetje naïef van mij om te denken dat ze in de enkels van stoute indringers zouden krabben, of dat hun zachte miauwtjes boze meneren zouden afschrikken, maar ik voelde me er goed bij en dat is wat telde!

Stiekem begon ik ze zelfs stilaan als m’n eigen kinderen te beschouwen, en ik gedroeg me als een rasechte poezenmoeder, van wie haar Instagramaccount enkel bestond uit eetfoto’s en vertederende beelden van haar huisdieren.

“Onze nieuwe harige vrienden waren hét redmiddel tegen mijn angst om alleen te zijn”

Maar in augustus 2019 kwam daar plots verandering in. We werden mama en papa van een flinke zoon, die onze grootste prioriteit werd, waardoor ze van de ene dag op de andere van de troon gestoten werden. En we waren zo hard gefocust op de vuile luiers en het achterhalen van wat ons kleintje precies bedoelde met zijn luidkeels gehuil, dat we het soms zelfs vergeten waren om hen eten te geven. Erg toch? En voor er iemand dierenbescherming op ons afstuurt: dit gebeurde lang niet iedere dag, en we maakten het ruimschoots goed met een aaike en een snoepje.

Eigenlijk heb ik medelijden met huisdieren die het gewoon waren om alleen te zijn met hun baasjes, en halsoverkop terechtkomen in de drukte van het gezinsleven. Want ze worden hierdoor niet alleen meer deel van het decor, maar daarnaast moeten ze ook de grijpgrage handjes van de kersverse kleintjes trotseren. Een pluizige staart is nu eenmaal zeer aanlokkelijk.

“Plots moeten huisdieren de grijpgrage handjes van de kersverse kleintjes trotseren”

Bij het thuiskomen kregen ze niet langer een hartelijke groet met veel te hoge stem, maar moesten ze het stellen met een binnensmondse ‘hallo’. En pas na een serie duidelijke signalen, had ik door dat ze écht wel nood hadden aan een knuffelmoment. In het babypark waren ze allesbehalve welkom, en o wee als ze het waagden om lawaai te maken terwijl de baby sliep. Arme stakkers!

Toch probeer ik — overmand door schuldgevoelens — om het wat goed te maken. Met een dikke knuffel zo nu en dan, of een lekkere snack, tracht ik hen de voorbije twee jaren te doen vergeten. En Otis is nu oud genoeg om te begrijpen dat er voor hen moet gezorgd worden, en neemt er met véél plezier aan deel. Zo worden we het hier stilaan allemaal gewoon om onze aandacht te verdelen. En dat zal nog van pas komen ook, want vanaf juni kom er een kleintje bij.

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “We zullen creatief moeten omspringen met het feit dat hij vooral door mama wil opgetild worden”
• Voor het eerst mama: “Een uitje naar de supermarkt is een uitstap op zich. Misschien moet ik Collect&Go toch maar achterwege laten?”
• Voor het eerst mama: “Oh boy, we krijgen een meisje”