Voor het eerst mama: “Oh boy, we krijgen een meisje”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis, en is nu zwanger van een tweede kindje. Wat dat met haar doet en hoe zij als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

“Niet te ziek of te moe?” is de vraag die ik bijna dagelijks krijg sinds we een tweede kind verwachten. Maar ik ben one of the lucky few die weinig tot geen last heeft van de typische zwangerschapssymptomen. Het enige wat me op dit moment doet kokhalzen is tandenpoetsen en ananas. Maar met dat fruit heb ik al heel m’n leven een haat-liefdeverhouding.

Wat ik wél vervelend vind is een verminderde weerstand. Elk virusje dat Otis uit de opvang meeneemt heb ik ongetwijfeld te pakken, waardoor ik na 15 weken al meer tijd bij de huisarts en de zetel heb doorgebracht dan me lief is. Toch hoor je mij niet klagen, als je het vergelijkt met andere toekomstige mama’s die geen stap kunnen verzetten zonder misselijk te worden. Dus prijs ik mezelf gelukkig dat mijn medicijngebruik beperkt blijft tot een doosje pijnstillers en dat het weekmenu niet alleen uit droge crackers bestaat.

“Het enige wat me op dit moment doet kokhalzen is tandenpoetsen en ananas”

Integendeel, ik eet graag en ik eet veel. En mijn buik heeft intussen dezelfde omvang als toen ik 20 weken zwanger was van O’tje. Al zou dat niet aan mijn toegenomen eetlust liggen: volgens de gynaecoloog is het volkomen normaal dat je zwangerschap sneller zichtbaar is bij een tweede kind.

Persoonlijk vind ik ook dat de weken veel sneller gaan, omdat er hier nu eenmaal al een vrolijke peuter rondwandelt die alle aandacht opeist. Die aandacht gun ik hem met véél plezier, en dat het eerste trimester daardoor in een flits voorbij ging, is mooi meegenomen. Want toegegeven: dat vind ik in het algemeen niet zo’n fijne periode. De kans op een miskraam is dan veel groter en de spanning tijdens de twaalfweken-echo is dan te snijden. Om nog maar te zwijgen over het lange wachten op de resultaten van de NIPT.

“Mijn buik heeft intussen dezelfde omvang als toen ik 20 weken zwanger was van O’tje”

Die bevestigt niet alleen of er wat gaande is met je kindje, maar via deze weg kom je ook het geslacht te weten. Daar stond het woordje ‘vrouwelijk’ dan te prijken in het langverwachte mailtje van het lab. De koningsdroom, maar stiekem ook onze wens om zowel een jongen als een meisje te hebben.

Ik moet mezelf al héél hard inhouden om nog geen strikken en haarbanden in te slaan voor dat schattige — als ze net als haar broer is — kale babyhoofdje. Nog één muisklik en ik ben twintig jurkjes en een mooi fleurig behang rijker. Die liggen al een hele poos in het winkelmandje van mijn favoriete webshop te lonken. Maar ik wachtte braafjes op de uitslag. Hallo leuke meisjesspullen, maar ook hallo lege portemonnee.

En dan nu tijd om na te denken over de voornaam. Hadden jullie die snel gevonden?

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Hoera, wij verwachten een tweede kindje'”
• Voor het eerst mama: “Waarom worden kinderen altijd ziek wanneer je op vakantie vertrekt?”
• Voor het eerst mama: “Hij begon steeds heviger te woelen, met de bijbehorende schopjes in mijn maag en vingers in m’n ogen”