Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Mama zijn is geweldig, ik geniet er zó ontzettend hard van! Maar als er één ding is waar ik een bloedhekel aan heb, dan is het wachten met kinderen. De speeltjes in de wachtzaal bij de pediater bijvoorbeeld kunnen hen weinig bekoren, en ook de illustraties op de muur lijken hen maar matig te boeien. Geen wonder, als je bedenkt dat we er minstens één keer per maand een afspraak hebben, omdat de immuniteit van onze zoon en dochter op z’n zachtst gezegd zwak is.
De smartphone is dan meestal hét redmiddel bij uitstek. “Mama, ik wil glijbaan kijken!”, zegt Otis dan. Omdat hij nu in een fase zit, dat hij voortdurend naar spectaculaire waterslides op Youtube wil kijken. Benieuwd of hij in het echt ook zo enthousiast zou zijn. Ondertussen spot ik hier en daar enkele rollende oogbollen, omdat ik die typische moeder geworden bent die schermpjes onder de neus van haar kinderen schuift, omdat ze gek wordt van haar jengelend duo. Ach ja, die misnoegde blikken neem ik er dan maar bij.
Ik ben die typische moeder geworden die schermpjes onder de neus van haar kinderen schuift, omdat ze soms gek wordt van haar jengelend duo
De ‘ergste’ ervaring tot nu toe, was toen ik onlangs met hen naar een autogarage moest. Op een zonnige maandagmiddag besloot onze wagen het plots te begeven. De koppelingspedaal bleef ingedrukt waardoor ik het ding niet meer kon verplaatsen. Handig, als je net dan illegaal geparkeerd staat, omdat je gewoon iemand moest laten uitstappen. Anderhalf uur en ettelijke boze chauffeurs later, kwam de takelwagen het voertuig slepen. Just my luck, voor die ene keer dat ik de auto en niet de bakfiets nam.
Gelukkig mocht ik hem de dag nadien weer oppikken, en de twee kindjes gingen vrolijk mee. Maar door een onverwacht probleem, liet de verkoopster me nog een uur in de toonzaal wachten. “Je mag daar gaan zitten”, zei ze. Terwijl ik goed besefte dat mijn billen de stoel hooguit drie seconden zouden raken. Want mijn energieke kruiper en hyperactieve kleuter stonden te popelen om alle hoekjes en kantjes van de ruimte te ontdekken.
Ik weet heus wel dat hun zelfcontrole nog volop in ontwikkeling is, en dat ze voornamelijk reageren vanuit enthousiasme en impulsen, maar op dat moment voelde ik me zichtbaar ongemakkelijk. De knietjes van Mona waren zo zwart als kool, en O’tje liet enkele onderdelen van de laadpaal vallen en wou absoluut bewijzen dat hij de snelste loper ter wereld was.
Tevergeefs probeerde ik een rollenspel te spelen om hen af te leiden, en het tafeltje in de wachtruimte deed dan even dienst als toonbank van ons denkbeeldig ijssalon. Maar dat spelletje hield mijn kroost niet lang vol, omdat ze elf fonkelnieuwe wagens en een blinkende gladde vloer in het vizier hadden. En ook de waterdispenser trok — jammer genoeg — hun aandacht. Het vervolg kun je wel raden zeker?
Ik weet dat ze voornamelijk reageren vanuit enthousiasme en impulsen, maar op dat moment voelde ik me zichtbaar ongemakkelijk
Zowel een rustige aanpak als dreigen werkte niet, en ik voelde me even de meest waardeloze moeder op deze planeet. De opluchting was dus ontzettend groot toen ik de autosleutel weer in handen kreeg. Om daarna nog twintig minuten in de volle hitte op een overvolle parking naar de wagen te zoeken, omdat de garagist me foutief geïnformeerd had waar hij zich bevond. Er zijn zo van die dagen!
Nog meer verhalen van Celine:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!