Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Hallo stad, hallo bakfiets
Binnenkort verhuizen we, en dus vertoeven we momenteel tussen stapels dozen, en lopen de gemoederen soms hoog op. Want een hamsteraar en een ‘ontspuller’ zijn geen ideale combo dezer dagen. Enfin, je kent het wel. We verlaten onze rustige groene straat en trekken richting de stad. En pas op, ik sta écht honderd procent achter die beslissing, maar het gaf ons ook meteen een reden om alles in ons leven onder de loep te nemen. Mona zal vanaf augustus in een andere opvang starten, maar ook Otis zal op 1 september door een nieuwe schoolpoort stappen. En ik moet eerlijk toegeven dat dat met een bang hartje is. Althans bij mama en papa, niet bij de kindjes. Zij beseffen er gelukkig nog niet al te veel van.
Sinds kort staat er hier ook een bijzonder vervoersmiddel voor de deur. Tot op heden hadden mijn lief en ik elk een eigen wagen. Maar in de stad, waar veel straten autoluw zijn, en je bijna op iedere plek parkeergeld moet betalen, leek het ons beter om voortaan een wagen te delen en een bakfiets te kopen. Het piepkleine wagentje waarmee ik zeven jaar reed, en waarin ik wonderbaarlijk veel spullen plus twee autostoelen kon wegmoffelen, werd ingeruild voor een tweewieler mét bak. Dat ik daar even aan moest wennen spreekt voor zich.
Overschakelen naar een bakfiets heeft me doen beseffen hoeveel nutteloze autoritjes ik eigenlijk deed
Ten eerste dwingt het ons om alles wat beter te ‘organiseren’. “Ik moet dinsdag op kantoor zijn in Evere, dus die dag neem jij best de fiets!” of “Ik zou zaterdagavond naar Mechelen willen om iets te eten met vriendinnen, mag ik de wagen gebruiken?” Maar het heeft me eveneens doen beseffen hoeveel nutteloze autoritjes ik eigenlijk deed. Even naar de supermarkt rijden omdat ik zin had in een dessertje, of omdat ik gauw eens in de kledingrekken van mijn favoriete winkel — zo’n 12 kilometer verderop — wou neuzen. Echt nuttig waren die uitjes niet.
Hop met die beentjes!
Ik vind het ook geweldig dat ik nu meer beweeg. Het was hoognodig! Mijn loopschoenen hangen namelijk sinds mijn zwangerschap van Otis aan de haak, en letterlijk ieder excuus is goed om me niet aan een loopje te wagen. Dat ik het na al die tijd ferm in de benen voel is dus een understatement, zelfs al is het elektrisch. Ook mijn armspieren zijn nog aan wat training toe. Want om die bak met een lading kinderen en boodschappen veilig en wel op zijn poten te zetten, moet je best wat kracht hebben. Met héél veel moeite probeer ik de grimas op mijn gezicht te verdoezelen, in de hoop dat niemand zou opmerken dat ik dringend ‘forsballen’ moet kweken.
En wat vinden de kiddo’s ervan? Hoor ik je al denken. Wel zij, genieten intens van de buitenlucht en wijzen naar iedere tractor en elk beest dat ze tegenkomen. Soms lijken ze zelfs conversaties te voeren in een taaltje dat ik niet begrijp. Maar het is alleszins een mix van baby- en kleutertaal, met veel dada’s, ooh-tjes en aah-tjes. En ik ben niet de enige die dit schouwspel schattig vindt, want mensen zwaaien geregeld enthousiast naar hen. Hier en daar spot ik ook een verbaasde blik, omdat bakfietsen op de boerenbuiten vrij schaars zijn: “Kijk daar Simone, net een ruimteschip!” Gelukkig zullen ze ons in Vilvoorde — onze toekomstige thuisstad — wat minder aangapen, daar is de familiefiets wat meer ingeburgerd. En als je een beetje verder, richting Mechelen gaat, kom je er zelfs in elke straat tegen.
Hier en daar spot ik ook een verbaasde blik, omdat bakfietsen op de boerenbuiten vrij schaars zijn
Maar het is uiteraard niet allemaal rozengeur en maneschijn. We hebben nu het geluk dat de zon schijnt, en daar krijg we met z’n allen een ferme energieboost van. Maar ik vrees dat ik me compleet anders ga voelen eens het sneller donker wordt en het pijpenstelen regent. De twee kapoenen zullen er dan weinig van merken dankzij de regentent. Maar mama zal alle neervallende druppels en de barkoude wind mogen incasseren. Vanavond eens online kijken of ik ergens een regenpak kan scoren.
Hebben jullie ook een bakfiets? En wat zijn jullie ervaringen?
Nog meer verhalen van Celine:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!