Co-ouderschap: getuigenissen van gescheiden mama’s, papa’s én plusouders

Steeds meer gescheiden mama’s en papa’s opteren voor verblijfsco-ouderschap. Maar hoe voelen zij én de kinderen zich daarbij? En welke obstakels komen ze tegen?

In de Libelle van deze week lees je een openhartig interview met verschillende ouders die eerlijk vertellen over de — soms gevreesde — wisseldag. Wij vroegen ons af hoe zij kinderloze momenten en de dagen mét kinderen beleven, en wat ze precies ondernemen om die vader-moederrelatie optimaal te houden (want ze zijn tenslotte ex-partners).

Ook naar het standpunt van plusouders waren we benieuwd: zij komen immers in een vrij aparte situatie terecht.

Gescheiden ouders over co-ouderschap

Hoe verlopen de dagen met en de dagen zonder kinderen?

Anoniem (33): “De weken met de kinderen zijn een pak intensiever dan de weken zonder de kinderen, maar je gaat er als alleenstaande mama anders mee om. Zo breng ik de tijd anders en bewuster door met m’n kindjes. Ze zijn drie en zeven jaar en zijn dus volop in hun groei, wat maakt dat je echt wilt genieten van hun groeiproces, iedere dag opnieuw. De week zonder de kindjes gaat eigenlijk best wel snel voorbij; dan doe ik bijvoorbeeld de ‘grote kuis’ — al wil dat niet zeggen dat ik tijdens de kindjesweek niet even stofzuig.”

“Ik mis m’n kinderen tijdens de kinderloze week wel enorm! En ik moet zeggen: het verbetert er niet op: ik vind het steeds moeilijker om afscheid te nemen, al hebben zij er zélf helemaal geen moeite mee. Het is trouwens een hele geruststelling dat ik weet dat ze bij hun papa en zijn familie in goede handen zijn. Daarnaast heb ik ook een vriend die het gemis wat kan opvangen; hij staat er altijd voor open om erover te praten.”

Anke (38): “Er is sowieso altijd één kindje in huis, aangezien ik getrouwd ben en samenwoon met de papa van mijn jongste kind. De week dat mijn dochter Jinte (8) er is, heerst er een gezellige drukte en zijn we allemaal heel blij. Ook haar halfbroer Vince (3,5) is dan in zijn nopjes, want dan heeft hij z’n speelkameraadje en grote zus terug. Ik probeer zo weinig mogelijk persoonlijke afspraken of feestjes in te plannen op de dagen dat ze er is. Ook leuke daguitstapjes stellen we vaak bewust uit tot het moment dat we voltallig zijn.”

“ik vind het steeds moeilijker om afscheid te nemen, al hebben zij er zelf helemaal geen moeite mee”

Delen jij en je ex-partner dezelfde opvattingen over opvoeding?

Anoniem (33): “Op heel wat vlakken zitten we op dezelfde golflengte. We bespreken ook af en toe de opvoeding van onze dochters met elkaar. Oudercontacten daarentegen doen we wel apart met onze eigen partner: wij gaan nooit samen.”

Anoniem (41): “Mijn ex en ik verschillen soms van mening, maar goede manieren en beleefdheid dragen we allebei hoog in het vaandel.”

Anoniem (33): “Dat was een van de redenen waarom het niet altijd zo vlot tussen ons verliep, maar ik denk dat het nu beter gaat. Ook moet je gewoon leren loslaten; het kan nu eenmaal zijn dat je kind bepaalde dingen mag bij papa die jij anders niet toelaat, en andersom.”

Hoe sta jij tegenover birdnesting (de kinderen blijven in het ouderlijk huis en de ouders wonen er om de beurt)?

Mieke (36): “Mijn ex wou hier niet meer wonen, dus voor ons was dit geen optie. Bovendien weet ik niet of het voor de kinderen de beste keuze is. Ze geven aan dat ze het heel leuk vinden om nu twee kamers te hebben en ze hebben zich erg vlot aangepast. Ook het feit dat je als ouder niet echt een vaste plek zou hebben, zou voor mij persoonlijk heel ingewikkeld zijn. Want als je je zélf niet zo goed voelt en net gescheiden bent, is het behoorlijk moeilijk om er volledig voor de kids te zijn.”

Katja (36): “Hoewel ik in theorie volledig achter dit idee sta, zou ik het zelf niet kunnen, toch niet met wat ik met m’n vorige partner heb meegemaakt. Er is zoveel slechts gebeurd in het ouderlijke huis dat het voor mij een onmogelijke taak zou zijn om daar nog gelukkig te kunnen worden met m’n zoon, hoe erg ik dat zelf ook vind. Voor Arthur of voor eender welk ander kind denk ik dat het wél veel positiefs zou kunnen betekenen, want op die manier worden ze niet weggerukt uit hun vertrouwde omgeving, kunnen ze hun eigen vriendengroep blijven behouden, …”

Plusouders aan het woord

Ook de nieuwe partners van de gescheiden ouders komen in vrij bijzondere omstandigheden terecht, want zij moeten er om de zoveel dagen/weken een kindje bijnemen.

Wat vind je ervan om plusmama te zijn?

Katja (36): “Ik denk dat het een geweldige ervaring kan zijn als iedereen zich probeert aan te passen aan de situatie. Dat was in ons verhaal helaas niet het geval. Mijn ex, de papa van m’n stiefdochter, verwachtte van mij dat ik z’n dochter zou behandelen als mijn eigen kind. Ik had op dat moment zelf nog geen kinderen en dus was dat vrij moeilijk te verwezenlijken. Hoe ‘speel’ je mama als je het zelf nog niet bent en geen ervaring hebt? En waarom zou ik ‘mama spelen’ als het kind al een moeder heeft?”

“Er werd een enorme druk op mijn schouders gelegd en de verwachtingen waren hoog. Uiteindelijk was ook het nooit goed genoeg. Noch van m’n ex, noch van z’n dochter kreeg ik enige vorm van respect. Z’n dochter is trouwens een van de redenen waarom het tussen ons is misgelopen.”

“Hoe ‘speel’ je mama als je het zelf nog niet bent en geen ervaring hebt?”

Anoniem (40): “Wat een boeiende ervaring! En natuurlijk is het niet altijd even makkelijk. Soms heb ik bijvoorbeeld een totaal andere mening, die ik uiteraard niet mag opleggen omdat het mijn kind niet is.”

Nele (31): “Ik heb behoorlijk moeilijke tijden achter de rug. Ik kende mijn partner nog maar vijf maanden toen ik plots zwaar ziek werd. Hierdoor was ik niet in staat om voor mezelf te zorgen, waardoor er geen tijd en ruimte was om mijn pluszoon te leren kennen. Gelukkig was hij toen maar drie jaar en heeft hij er niet al te veel van beseft.”

“In het begin was er ook veel verwarring en jaloezie, waardoor ik en mijn partner weleens ruzie hadden. Natuurlijk zijn er ook mooie momenten van dankbaarheid; met Moederdag krijg ik bijvoorbeeld ook altijd een kleine attentie. De knuffels en lieve woorden: daarvoor doe je het.”

Heeft het feit dat je partner al (een) kind(eren) had je nooit afgeschrikt? 

Katja (36): “Dat heeft me vreemd genoeg niet afgeschrikt omdat er meteen een klik was tussen mij en z’n dochter. Nu ik het allemaal meegemaakt heb, ben ik iets sceptischer. Als ik me nu bijvoorbeeld eens inschrijf op een datingsite, duid ik altijd aan dat ik een man zoek die nog geen kinderen heeft. De schrik om in een gelijkaardig verhaal terecht te komen is nog té groot.”

Nele (31): “Neen, ik ben er vrijwel meteen voor gegaan. Als je je partner graag ziet, doe je alles voor elkaar, toch?”

Wil je graag meer info over co-ouderschap? Op libelle.be krijg je alle nodige tekst en uitleg mét tips van drie deskundigen.

Ook lezen:

• Co-ouderschap: hoe overleef je de kinderloze week?
• Waarom een 50/50-regeling bij co-ouderschap niet altijd een goed idee is
• Wet over co-ouderschap gepubliceerd 
• Aanvaard worden als plusouder