Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
“Natuurlijk mag je dat, je bent tenslotte meer dan alleen een mama!”, zei de pediater toen ik vroeg of het oké was dat ik een uurtje of twee zou wegblijven. Mona en ik zaten al verschillende dagen ‘opgesloten’ in een ziekenhuiskamer, ik had nood aan wat buitenlucht, en apprecieerde het enorm dat de kinderarts mij dat gunde. Maar op de een of andere manier had die zin me getriggerd.
De laatste tijd deed ik namelijk niets anders dan mama zijn. En dan heb ik het niet alleen over de recente kraamperiode met onze nieuwste aanwinst, maar ook over de maanden — misschien zelfs jaren — die eraan voorafgingen. Zelfs tijdens gesprekken met vrienden en familie waren kinderen gespreksonderwerp nummer één.
De laatste tijd deed ik niets anders dan mama zijn. Zelfs tijdens gesprekken met vrienden en familie waren kinderen gespreksonderwerp nummer één
Tegenwoordig wordt de lat ontzettend hoog gelegd wat opvoeding betreft, en dat wil ik, koste wat kost, uitmuntend doen. Ligt dat aan mijn perfectionisme? Misschien. Al helpt het absoluut niet wanneer mensen zeggen dat ik dat niet mag zijn. Of schuldgevoelens ten opzichte van mijn kindjes als onnodig beschouwen. Omdat we tegelijk voortdurend worden bedolven onder moraliserende en zeer strikte normen.
Ik realiseerde me plots dat ik tussen al dat moederen door mezelf uit het oog verloren was. Dat mijn vriend met zijn ogen rolt wanneer ik onze twee kleine kapoenen voor de zoveelste keer vooropstel, begrijp ik ergens wel. Al zou ik het fijn vinden dat papa’s eens konden toegeven dat de eindverantwoordelijkheid vaak bij moeders gelegd wordt, en in mindere mate bij vaders.
Er blijft slechts een schim over van dat spontane meisje waar mijn lief twaalf jaar geleden verliefd op werd. Lekker lang nadenken over de outfit die ik ging dragen mét bijbehorend kapsel en make-up, een serie bingewatchen op een zondagnamiddag na een hele nacht feesten, citytripjes plannen, of zestien kilometer lopen alsof het niets was.
Dat ik sportief was kon je duidelijk zien. “Wat zat ik strak in het pak”, zeg ik nostalgisch wanneer we naar foto’s uit mijn vroege twintiger jaren kijken. En hoewel ik niet mag klagen, is dat lijf totaal niet te vergelijken met wat je op die kiekjes te zien krijgt. En oké, ouder worden heeft hier eveneens invloed op, maar tweemaal een kind dragen én borstvoeding hebben overduidelijk hun sporen nagelaten.
Héél af en toe heeft mama een pauze nodig. Dat besef ik nu, en daar ga ik werk van maken ook
Sporen die ik koester, want voor die twee oogappels heb ik alles over. Maar héél af en toe heeft mama een pauze nodig. Dat besef ik nu, en daar ga ik werk van maken ook. Het wordt nog even zoeken naar wat ik na al die jaren fijn zal vinden. Maar een nieuwe hobby of doodgewoon wat zelfzorg — een term die te pas en te onpas overmatig gebruik wordt — zal me deugd doen. En ook m’n zoon en dochter zullen er baat bij hebben, want een ontspannen ouder is ongetwijfeld een pak verdraagzamer. “Mamaaaa, mag ik mijn Paw Patrol-kostuum aanhouden om naar de supermarkt te gaan?” Waarop ik zonder enige aarzeling zal zeggen: “Doe maar schatje, je leeft maar één keer, wees maar lekker jezelf!”
NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:
- Mama-talk: “Het werd me snel duidelijk dat evenveel aandacht schenken aan beide kleintjes geen sinecure ging zijn”
- Mama-talk: “Melk was er in overvloed, maar zij wilde niet meer”
- Mama-talk: “We hadden de pijn van onze dochter onderschat”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!