Mijn Verhaal: Hanne verloor onverwacht haar dochtertje na 20 weken zwangerschap

Door Leila Kandil

13 dec 2020

Hanne en haar man verloren hun dochtertje Roos totaal onverwacht na 20 weken zwangerschap. “Ik had een zorgeloze zwangerschap, tot het op 20 weken plots helemaal misliep,” vertelt Hanne. Ze doet haar heftige verhaal in het licht van Wereldlichtjesdag. Want erover praten is zo belangrijk.

Een abrupt einde aan een vlotte zwangerschap

Hanne: “Toen ik 17 weken zwanger was, ging plots alles mis: ik kreeg uit het niets bloedingen en contracties. We trokken meteen naar het ziekenhuis om te moeten horen dat ik vanaf dan plat zou moeten liggen tot aan het einde van mijn zwangerschap.

Na twee dagen viel het zwaarste verdict uit ons leven: er werd daar en dan beslist om de bevalling in gang te zetten.

Maar na twee weken braken mijn vliezen. We snelden weer naar het ziekenhuis en daar stelden ze vast dat er geen vruchtwater meer over was. Het gevolg? Ons dochtertje haar longen zouden niet verder ontwikkelen en ze zou niet meer kunnen bewegen. Een donderslag bij heldere hemel. Het eerste idee was toen om nog een week af te wachten, omdat baby’tjes soms zelf weer nieuw vruchtwater aanmaken. Maar na twee dagen viel het zwaarste verdict uit ons leven. Ik verloor op dat moment te veel bloed waardoor de zwangerschap verderzetten ook voor mij gevaarlijk werd.

Plots was de situatie helemaal uitzichtloos en konden de dokters niet anders dan beslissen om de zwangerschap stop te zetten. Er werd daar en dan beslist om de bevalling in gang te zetten.”

Adrenaline rush

Vanaf het moment dat we wisten dat ik zou moeten bevallen, waren we echt in shock. Het was een verdriet dat we niet aan konden.

Hanne: “Wat daarna gebeurde, gebeurde in een soort adrenalinerush. Ik besefte op dat moment ook helemaal niet hoe erg ik er zelf aan toe was. Vanaf het moment dat we wisten dat ik zou moeten bevallen, waren we echt in shock. Het was een verdriet dat we niet aan konden. We hebben die eerste dag na het nieuws een hele dag gehuild. En ik herinner me nog zo goed hoe we de volgende dag opnieuw ontwaakten in het ziekenhuis en hoe het besef weer als een blok op ons viel.

We hebben onze omgeving ook pas de dag nadien ingelicht. Dat lukte gewoon niet eerder. We konden het nieuws zelf amper vatten, laat staan dat we het aan iemand anders konden vertellen. Alles ging ook zo snel.”

Een intense maar mooie bevalling

Het was zo heftig om er helemaal voor te gaan tijdens de bevalling, terwijl ik zo goed wist en voelde dat ik mijn dochtertje niet meer kon beschermen.

Hanne: “De bevalling was een intense, maar ook een mooie ervaring. Roos was perfect gezond tot net voor de bevalling. Het was echt hartverscheurend om in de uren voor de bevalling over mijn buik te aaien en te weten dat ze de bevalling niet zou overleven. De bevalling duurde 10 uur en was behoorlijk pittig, omdat ze nog in stuit lag. En het was zo heftig om er helemaal voor te gaan terwijl ik zo goed wist en voelde dat ik haar niet meer kon beschermen. Dat deed me echt heel veel pijn.

Maar toen we haar eindelijk in onze armen hadden, blonken we van trots. Ze was zo mooi. Ze was echt een prachtig meisje. Veel mensen weten niet dat een kindje al zo vroeg helemaal af is. Maar dat was ze.

“We beleefden tijdens die dagen verdriet en geluk samen vervlochten in één.”

Mijn man bleef de hele tijd aan mijn zijde, samen met één vroedvrouw. En dat was perfect. We hebben die bevalling echt heel intiem en in alle rust kunnen beleven. En daar zijn we heel dankbaar voor. We hebben Roos daarna nog twee dagen bij ons kunnen houden om afscheid te kunnen nemen. Dat waren twee heel heftige dagen. Maar tegelijk waren ze ook zo schoon. We beleefden tijdens die dagen verdriet en geluk vervlochten in één.

Die dagen waren zo emotioneel dat ik op dat moment helemaal niet heb gevoeld hoe erg ik er fysiek aan toe was. Ik was zoveel bloed verloren dat ik totaal verzwakt was. Ik kon de eerste dagen na de bevalling niet rechtstaan, mijn man droeg me naar het toilet. Maar daar was ik op dat moment niet mee bezig. De emotionele klap was zoveel groter. Die fysieke voelde ik pas achteraf.”

Het echte afscheid

“Het zieknhuis verlaten en haar daar achterlaten voelde echt alsof we haar in de steek lieten.”

Hanne: “Maar dan, uit het ziekenhuis vertrekken en Roos daar achterlaten, dat was zo moeilijk. Het voelde echt alsof we haar in de steek lieten. Om dan thuis te komen in een leeg huis. Ik testte dan ook nog eens, zonder symptomen, positief op Covid-19. Dus mijn man ik moesten onmiddellijk bij thuiskomst twee weken in quarantaine. Dat was echt heftig. We hebben tot nu toe nog altijd niet kunnen rouwen om Roos zoals we dat eigenlijk zouden willen en waar we zo’n nood aan hebben.

Wanneer je zo’n verlies meemaakt, is je omgeving echt het allerbelangrijkste. Wij willen hen zo graag dicht bij ons. En we willen hen knuffelen.

Wanneer je zo’n verlies meemaakt, is je omgeving echt het allerbelangrijkste. Wij willen hen zo graag zo dicht bij ons. En we willen hen knuffelen. Het feit dat dat niet kan is echt heel zwaar. We maken er samen echt het beste van, maar we rouwen met z’n twee, alleen. En dat is moeilijk. Op 9 november was haar uitgerekende datum, bij de start van de tweede lockdown. Dat was heel moeilijk. Toch kregen we echt veel steun van onze lieve familie, vrienden en collega’s. Ook al moest dit vaak op afstand door de coronamaatregelen, er is heel veel begrip en liefde onze kant uit gekomen. En dat deed ons zoveel deugd.

En natuurlijk proberen we ook de positieve dingen vast te grijpen. Want tussen het verdriet door zijn er gelukkig ook momenten van geluk. En die proberen we heel erg te grijpen. Ik merk zelfs dat we de kleine gelukjes nu nog meer waarderen en koesteren dan ervoor.”

Wereldlichtjesdag: hou de herinnering mee levendig

Hanne: “Het is zo belangrijk om over je verdriet te kunnen praten, je emoties te kunnen laten zien zoals ze zijn en je niet anders voor te hoeven doen. Roos is een deel van onze omgeving en van ons leven. Iedereen weet dat ze onze dochter is en dat ze dat altijd zal zijn. En dat is voor ons heel belangrijk. Het laatste wat mensen die een kindje verliezen, nodig hebben is stilte. Geef hen begrip, praat erover, vraag ernaar. Erken dat het kindje een deel van het gezin is. Het doet me goed elke keer dat Roos ter sprake komt, omdat dit telkens weer een blijk van erkenning is. Zij is onze dochter en er gaat geen dag voorbij zonder dat we aan haar denken. Het doet deugd om te weten dat anderen ook aan haar denken, en dat ze nooit vergeten zal worden.

“We hebben een paar prachtige foto’s van Roos. Die hingen we op in onze traphal en ik kijk er elke avond naar, voor ik ga slapen.”

De kleine herinneringen die er zijn, zijn ook zo belangrijk. En daar zijn we organisaties zoals Boven de Wolken en Het Berrefonds oneindig dankbaar voor. We hebben een paar prachtige foto’s van Roos. Die hingen we op in onze traphal en ik kijk er elke avond naar, voor ik ga slapen. En ook haar voetafdrukjes koesteren we heel erg. Het doet ons echt heel veel deugd om een aantal tastbare herinneringen aan Roos te hebben.

En naar aanleiding van Wereldlichtjesdag wil ik heel graag nog eens benadrukken hoe belangrijk het voor ouders van overleden kindjes is dat er niet over gezwegen wordt. Je kunt en mag ons er echt over aanspreken, graag zelfs.”

Meer over rouw en verlies

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes