Papa-talk: “Tijd doet wonderen. De kinderen worden groot en jij groeit mee”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (6) en Theo (3). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Einde van het verlof

Ons verlof is voorbij, opnieuw aan het werk: oef! Een maand lang trokken we met vier op pad. In de Franse bergen, in Vlaamse speeltuinen, op een Nederlandse zorgboerderij, aan de Belgische kust. Allemaal leuk en waardevol, maar nu snakken Emma en ik naar rust. Naar een eigen agenda, een werkagenda bijvoorbeeld.

Afgelopen zomer werd Lucas voor het eerst getroffen door melancholie. Na onze vakantie in Frankrijk voelde hij een knoop in de maag. “Mijn hart doet pijn als ik aan Quincieux denk”, vertelt hij. “Ik wil teruggaan.”

Ook Theo, Emma en ikzelf wilden liever in de groene bergen blijven. Zo rustig ongerept, zo lieflijk. Toch voelt Lucas zijn knoop het hardst, zeker als het bedtijd is. Hij snikt dat het voorbij is. Hij vraagt zich af of er nog wel leuke dingen aankomen. “Natuurlijk wel”, zeg ik. “Je bent zes jaar. De meeste leuke dingen liggen nog voor je.” Dat stelt hem een beetje gerust. “Ik voel die knoop ook, Lucas”, vervolg ik. “Maar ik ben toch vooral blij dat we samen een mooie vakantie hadden.”

Hij glimlacht. “Weet je nog dat we naar de hoge waterval klommen?” Ik knik. “Dat was spannend hé.” Lucas lijkt die gedachte vast te houden. Zijn ogen dromen weg. Tijd om het licht te doven. “Slaap zacht, tot straks aan de waterval.” De volgende ochtend start mijn eerste werkdag. Hoewel ik ernaar uitkeek, voelt het als een klein verlies. Alweer een zomer voorbij. De knoop, ja. Gelukkig raak ik snel in werkmodus. Mails beantwoorden, ideeën aftoetsen, dromen over nieuwe projecten.

Ondanks vermoeidheid na vier weken onafgebroken gezinstijd, voel ik me fris. Gretig zelfs. Een goed teken. Er kan weer wat op de plank. De vakantie heeft zijn werk gedaan. Ik vraag me af of andere jonge ouders dat gevoel herkennen. Eén of twee jaar terug voelde ik me helemaal niet fris na een verlofperiode. Zelfs al hadden we toen vaak meer opvang voor de kinderen. Worden Theo en Lucas ouder, of groeien wij in onze ouderrol? Misschien een combinatie van beide.

Mijn zus en haar echtgenote zitten nog niet op dat punt. Op 9 juli verwelkomden zij hun eerste kindje. Ik zie hun vermoeidheid en probeer terug te denken aan onze eerste maanden met Lucas. Dat lukt maar deels. Er zijn vooral contouren: de ongenadige zon, afgelaten rolluiken, de weeë geur van een overvolle pamperemmer op onze slaapkamer. Nachtelijks gekrijs. Een brak, hopeloos gevoel toen ik opnieuw ging werken. Op de trein zitten en vergeten waar die heengaat: naar je werk of naar huis?

Tijd doet wonderen, gelukkig. Ze worden groot. En jij groeit mee.

Meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!