Thomas
Papa-talk: “Gaza is één van de thema’s die ik bewust niet bespreek met Lucas en Theo”
Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (6) en Theo (3). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
“Als ze mijn kind iets aandoen, ik maak ze allemaal kapot”, briest comedian Michael Van Peel in ‘De Afspraak’. Hij verwees naar de 10.000 overleden kinderen in Gaza en het feit dat vele ouders, broers en zussen ooit wraak zullen nemen. Of hoe mensen bombarderen nooit tot duurzame vrede kan leiden.
You pass what you don’t heal. Trauma’s uit het verleden moet je aanpakken, anders keren ze in dezelfde of nieuwe gedaantes terug. Generatie op generatie op generatie.
De vraag of Lucas en Theo later goede ouders worden, hangt onder meer af van welke vader ik vandaag voor hen ben. Voed ik hen liefdevol op? Is er ruimte voor het delen van moeilijke emoties? En geef ik het goede voorbeeld?
Voed ik Lucas en Theo liefdevol op? Het bepaalt mee welke ouders zij later worden.
Misschien past die therapeutische bril ook bij het conflict in Gaza. Ik ken te weinig van het conflict en zijn geschiedenis om concrete analyses te maken. Toch lijkt een ongelukkige herhalingslogica aannemelijk. Ze speelt op individueel en gezinsniveau, waarom dan niet binnen gehele samenlevingen?
Het boek ‘Mazzel Tov’ van Margot Vanderstraeten helpt om de Joodse psyche iets beter begrijpen. Vanderstraeten werkte enkele jaren als au pair binnen een orthodox-joodse familie. Ze beschreef hoe paspoorten in de Joodse gemeenschap altijd klaar liggen, voor onmiddellijk vertrek. Dat trof me. Het legt de intergenerationele dimensie van onverwerkt trauma bloot.
Israël dat Palestijnse steden platbombardeert, is als het mishandelde kind dat op volwassen leeftijd even begrijpelijk als onvergeeflijk uithaalt naar een volgende generatie.
Intussen sust de rest van het werelddorp de gemoederen: want heeft niet elk huisje zijn kruisje? En is wat onze buurman meedraagt niet deels onze eigen schuld? Toen hij zelf kind was, hebben we het getier en gehuil gehoord, maar we zwegen. Dus zullen we dat nu ook maar doen.
Israël is als het mishandelde kind dat op volwassen leeftijd uithaalt naar een volgende generatie.
Maar mag je 10.000 kinderen doden in naam van 1200 anderen? Mag je een straatarm gebied als Gaza tot puin herleiden als je je daarna veiliger of beter voelt?
Neen, dus. Zoals ik Lucas en Theo ook niet door een venster mag gooien omdat ik ooit hetzelfde meemaakte (fictief voorbeeld). Als ik die aandrang zou voelen, roep ik best de mensen van mijn dorp samen, mijn village. Dan kunnen zij doen wat ze vroeger niet deden: hulp bieden.
Er zijn weinig thema’s die ik bewust níét bespreek met Lucas en Theo, omdat ze zo gruwelijk en moreel verwerpelijk zijn. Omdat ik ze niet uitgelegd krijg zonder zelf trauma’s te induceren. Het conflict in het Midden-Oosten is één van die thema’s.
Ik zwijg erover, maar voel tegelijk steeds vaker de nood om te spreken. Opdat ik binnen tien jaar niet alsnog het gesprek met hen moet aangaan. En vervolgens moet toegeven dat ik alleen maar toekeek hoe kinderen vermoord werden.
“The only thing necessary for the triumph of evil is for good men to do nothing”, zei Van Peel nog in ‘De Afspraak’. Laten we daar verandering in brengen.
Nog meer papa-talk:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!