Papa-talk: “Lucas verlegt grenzen dankzij Theo. Als kleine broer dát durft, dan ik toch ook?”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Met grote ogen en een klein hartje neemt Lucas afscheid. Samen met Theo logeert hij 2 dagen bij mijn zus. We geven hem een nachtkus in een kamer die hij niet kent. De deur gaat dicht. In geen tijd verandert hij opnieuw in bang, onzeker jongentje. Onze kleine baby.

Gelukkig is Theo er ook. Hoewel die 3 jaar jonger is, sleurt hij grote broer overal doorheen. Op de trein schiet hij door het lange gangpad – op zoek naar de conducteur. Lucas durf amper volgen, maar doet het toch. Op de speelplaats mengt Theo zich zonder omkijken tussen veel oudere kinderen. Lucas kijkt stomverbaasd toe. ‘Dat is mijn broertje’, zegt hij tegen iedereen die het horen wil.  

Ze zijn elkaars held. Als Lucas voorbijraast op de fiets roept Theo iets wat lijkt op ‘bravooo!’. Wat die grote broer allemaal kan, maar hij nog niet: het wekt grote bewondering. Omgekeerd merk je hoe Lucas grenzen verlegt dankzij Theo. Want als kleine broer dát durft, dan ik toch ook? Soms duwt hij hem letterlijk vooruit. Achter de smalle rug van broer voelt alles veiliger, vang je zelf minder wind. 

Die laatste gedachte katapulteert me 32 jaar terug in de tijd. Ik speel met m’n jongere broer in de tuin. Op een felblauwe bloem rust een reuzenhommel. ‘Zijn donzige, zwart-gele rug schreeuwt om een aanraking. Ik schraap alle moed bij elkaar en… duw mijn broer naar de hommel. ‘Geef jij hem een aaitje?’.

Een prikkelend maar ook griezelig verzoek. Mama had verteld dat hommels minder snel aanvallen dan bijen of wespen, maar toch… ‘Doe maar, hij wil geaaid worden. Ik denk dat hij heel erg zacht is’, probeer ik nogmaals. Mijn vierjarige zelf lijkt verdacht veel op de vierjarige Lucas: hardnekkig aandringen tot anderen de kastanjes uit het vuur halen. 

Mijn broer verdappert, zijn vinger duwt zachtjes op de rug van het harige insect. Dat vindt heertje hommel maar niets, hij antwoordt met een venijnige steek. We stuiven gillend weg, kleine broer in tranen. 

Zal die pijnlijke familiegeschiedenis zich ooit herhalen? Zou best kunnen. Lucas weet donders goed hoe hij Theo moet inschakelen. ‘Vieruurtje eten?’, vraagt hij hem poeslief. Daarop stormt Theo naar de keuken. Hij klampt ons aan met ‘Ham! Hammm!’ (ik wil eten!). Lucas observeert geduldig. Als Theo’s gezeur (letterlijk) vruchten begint af te werpen, schuift hij mee aan tafel. Klus geklaard.

Fascinerend hoe kinderen krak hetzelfde doen als volwassenen, maar dan minder subtiel. Ze smeden allianties, surfen op de inspanning van anderen, maar helpen elkaar ook om samen dingen te bereiken. The human zoo; gratis en voor niets in onze huiskamer. 

Meer columns van Thomas:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!