Papa-talk: “Ik bewonder gezinnen die een verre reis maken, maar voor ons zijn de West-Vlaamse polders prima!”
Thomas Detombe (35) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Na onze laatste (ski)vakantie in de Alpen, zwoeren Emma en ikzelf om het niet meer zo ver te zoeken. Uitgeput en een illusie armer vertrokken we toen vroeger dan gepland huiswaarts. Kort daarop annuleerden we onze geplande zomervakantie in het Zuiden en boekten we iets in de West-Vlaamse polders, op drie kilometer van zee.
Het bleek een gouden zet. Geen oeverloos zeurende kinderen in de auto (daarvoor was de rit te kort), geen loden hitte of pittoresk (maar hopeloos afgelegen) vakantiehuis waar je voor elke uitstap de wagen nodig hebt. Nee, deze keer beslisten we volledig in functie van de kinderen.
Zand en water in de buurt? Check! Speeltuin om de hoek? Check! Per fiets bereikbare dorpjes waar je onbezorgd kunt rondslenteren met de kinderen? Check! Tuintje? Check!
“Zand en water in de buurt? Check! Speeltuin om de hoek? Check!”
In een niet zo heel ver verleden hielden Emma en ikzelf van verre, avontuurlijke reizen. West-Afrika, Guatemala, New York: we houden er prachtige herinneringen aan over. Ergens hoopte ik dat we die traditie ook met jonge kinderen zouden kunnen voortzetten.
Je ziet en hoort geregeld succesverhalen daarover. Een trekking door de Andes met je kroost? Geen probleem, stap gewoon wat minder kilometers. Die lange vlucht over de oceaan? Met wat geluk slapen ze op het vliegtuig. Met enige creativiteit en een scheut extra energie lukt dat allemaal wel. Toch?
Misschien ja, in bepaalde gevallen. Maar niet bij ons. En bovendien: wat is de meerwaarde van al dat exotisme voor jonge kinderen? Laat Lucas en Theo kiezen tussen een Maya-tempel in de jungle of het strand van Wenduine, en ze kiezen voor het laatste.
“Laat Lucas en Theo kiezen tussen een Maya-tempel in de jungle of het strand van Wenduine, en ze kiezen voor het laatste.”
Alle bewondering voor jonge gezinnen die wél naar de rimboe trekken. Misschien hebben ze een zesde en zevende versnelling die wij missen. Of misschien slaapt hun kroost overal. Ook in niet-verduisterbare rieten lodges waar de brulapen rond 5 uur ‘s ochtends aan hun oorverdovende dagtaak beginnen. Het kan, en ik wens iedereen de mooist mogelijke vakantie toe.
Maar wat waren wij blij met ons bakstenen vakantiehuis in Nieuwmunster. Op wat haangekraai na was het er muisstil. En lekker donkere slaapkamers. Zo sliepen Lucas en Theo (en dus wij ook) tot minstens 6 uur.
Dat alles vlakbij lag en we veel per fiets konden doen was een win-win. Wij konden even de benen losgooien, de kinderen hoefden nooit te lang te wachten op vertier en plezier.
“Dat alles vlakbij lag en we veel per fiets konden doen was een win-win.”
Op een van de warmere dagen trokken we naar het strand. Theo plensde driftig in een kleine zoutwaterplas. Intussen ging ik met Lucas op m’n rug de zee in. Bij elke stap dieper in het water, omklemde hij me een beetje steviger.
Plots rolde er een grote golf op ons af. Lucas gilde – “Kijk daar papa!” – en probeerde in m’n nek te klimmen. De mini-tsunami bracht ons niet uit evenwicht, maar kleddernat waren we. “Mama, mama”, riep hij. “Kijk eens!” Vanop het strand had Emma onze waterworsteling gemist, maar ze zwaaide enthousiast terug. Lucas, in zijn nopjes: “De zee is leuk hé papa?”
Lang leve Wenduine!
MEER COLUMNS VAN THOMAS:
- Papa-talk: “Waarom wil je niet naar school? ‘Het is daar zo saai, papa.’”
- Papa-talk: “Papa-wolf is sneller moe dan zijn ‘prooien’. Nog een paar jaar en mijn rijk is uit.”
- Papa-talk: “Met overlooppamper op zoek naar Manneken Pis”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!