Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
“De dag duurt zo lang, papa. Ik wil niet.” Hij zegt het rustig maar beslist. Sinds de paasvakantie elke ochtend.
“Maar je bent toch altijd blij als ik je kom halen?”, reageer ik. “Dan viel die dag misschien beter mee dan je eerst dacht?” Lucas: “Nee. Ik ben blij omdat de dag voorbij is. Als ik je zie, weet ik dat de dag voorbij is.”
Verdorie. Wat kun je daarop (blijven) zeggen?
We naderen een vertrouwd punt. Zelfs een andere school en een sprong naar een hoger jaar lijken weinig verandering te brengen. Zijn overtuiging, in marmer gebeiteld: ik heb geen zin, school is niets voor mij.
Achterhalen wat er precies speelt, is moeilijk. Is het zijn snelle hoofd? Zijn het de klasgenoten? – hij heeft nochtans vrienden. Verwennen we hem thuis te veel waardoor school wel saai moet worden? Of is Lucas gewoon een jongen die niet graag naar school gaat? Hij is vermoedelijk niet de enige. Om mijn jongere zelf maar niet te noemen.
Zijn overtuiging, in marmer gebeiteld: school is niets voor mij
Misschien is het een combinatie van alles tegelijk. Lucas hecht aan voorspelbaarheid én nabijheid. Liefst bouwt hij samen met opa een zotte K’nex-constructie. Of filosofeert hij over de snelheid van het licht. Want hoe snel vliegt dat dan precies? En waarom zit er een grens op? En wat ligt er eigenlijk achter de grenzen van ons heelal? En stel dat je een raket hebt die…
Als die vragen hem écht begeesteren, voelt school onvermijdelijk als een wachtkamer. Dan ploetert hij door alle rekensommen en schrijfsels heen om vervolgens aan het interessante werk te kunnen beginnen.
“Er zijn nog kinderen die met tegenzin gaan”, vertel ik. “Iets leren, vraagt tijd. Maar het word leuker en leuker.” Lucas: “Nee, het wordt niet leuker. En mijn beste vriend gaat heel graag naar school. Elke dag.”
Oké dan.
Een uur later surf ik naar Immoweb, benieuwd naar de huizenprijzen in Jabbeke. Waarom Jabbeke? Daar is een school die heel ver staat in de begeleiding van hoogbegaafde leerlingen. Ik interviewde de directrice meermaals. En telkens dacht ik: waarom wonen wij hier en is Jabbeke daar?
Als Lucas’ geest even wispelturig is als de mijne, kunnen we alle stormen rustig laten waaien
Emma komt de kamer binnen en verklaart me gek. Ze noemt alle nadelen van een verhuis. Ik geef haar gelijk. Daarna plannen we een gesprek met Lucas’ huidige school. Een minder drastisch plan.
Als ik hem later die dag oppik, loopt hij me enthousiast tegemoet. “We hebben geknutseld, papa!” Ik vraag of hij een goede dag had. “Ja. Als ik weet dat er iets leuk komt, zoals knutselen, kan ik beter werken.”
Oef, het stormpje in mijn hoofd bedaart.
Of niet? Want ’s nachts zie ik Emma joggen op het strand. Alles wappert in de wind, ze geniet. Wonen we aan zee? Lucas en Theo zie ik niet. Die zitten vast op hun nieuwe school.
Ergens hoop ik dat Lucas’ geest even wispelturig is als de mijne. Dan kunnen we alle stormen rustig laten waaien.
Meer papa-talk:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!