Papa-talk: “Theo kan niet tegen lawaai. Toch is hij met voorsprong de grootste roeper in huis.”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

“Zo!”, zeg ik net iets te enthousiast. We hebben Theo en Lucas net afgezet. Volgens de kalender is het 8 januari. Volgens mij is het vooral de eerste schooldag na een oorverdovend kerstverlof. Emma lacht. Blijkbaar leest ze mijn gedachten.

We waren twee weken thuis, allemaal samen, en keken daar erg naar uit. Toch snakte ik de laatste dagen naar een nieuwe werkweek. Want de drukte in huis was soms niet te harden. Ik droeg vaker wel dan niet oordopjes of een koptelefoon.

Met drukte heb ik het altijd moeilijk gehad. Babyborrels, teamdagen, kerstfeesten, en eigenlijk alles wat zich binnen afspeelt met te veel mensen, is niet aan mij besteed. Ik hou van sociaal contact, maar graag gedoseerd. Te veel akoestische input verandert mijn brein in een flipperkast.

Op die momenten sla ik op de vlucht. Letterlijk. Ik ga een kwartier op het toilet zitten, maak een wandeling, of doe oordopjes in. Al voelen die dopjes vreemd als je met mensen praat. Het vergt meer moeite om het gesprek te volgen. Ergens is dat ook de bedoeling, maar toch. Je sluit je sociaal een beetje af.

Aan Lucas en Theo leg ik uit dat mijn oren snel pijn doen, dat ik daarom geregeld een koptelefoon draag. Ze lijken het te snappen. Alleszins trekt het hun aandacht niet, of niet meer. Misschien zijn ze al lang blij dat ik op die manier meestal ‘aanwezig’ kan blijven. Liever een half dove papa dan een onvindbare of geïrriteerde papa.

Dat de schoolstart voor mij een kleine bevrijding is, hangt echter niet alleen samen met de overprikkeling van regenachtige vakantieweken. Binnen de werkuren sta je zelf aan het roer. Je kan een planning opmaken en proberen uitvoeren. Je kan ongestoord eten tijdens je middagpauze. Je kan een korte wandeling maken zonder directe organisatorische gevolgen.

Dat voelt als een herovering van je eigen agenda. Tussen 9.30u en 15.45u lonkt een vorm van vrijheid die ik veel meer dan vroeger koester. Geef mij koffie en een laptop in een stille ruimte, en ik ben content.

Bij de eerste schoolstapjes van Theo vraag ik me af hoe hij met alle prikkels zal omgaan. We weten dat hij sneller last heeft van geluid dan Lucas. In de auto mag de radio niet te hard staan. Op een kasseiweg vraagt hij om te vertragen want “die boebbels doen pijn aan mijn oren”.

Vreemd genoeg is Theo met voorsprong onze grootste roeper in huis. Hij overschreeuwt grote broer geregeld. Hij maakt gesprekken tussen Emma en mezelf soms onmogelijk. Hij is, met andere woorden, akoestisch zeer ‘aanwezig’. En wat opvalt: hoe meer omgevingsprikkels, hoe luider hij zelf wordt. Misschien voelt zijn stem als een betrouwbare bondgenoot die al het andere lawaai overstemt. En dus: verdoezelt.

Deze ochtend droegen we hem over aan zijn nieuwe juf. Ik merkte hoe aan het plafond van zijn klas dempend akoestisch materiaal hing. Gelukkig maar. Alle scholen zouden dit moeten doen. Want lang niet alle kinderen voelen zich goed in een drukke omgeving.

Hopelijk zorgt dat schuim tegen het plafond ervoor dat Theo zijn oren en stem kan sparen. Hopelijk zorgt het er niet voor dat zijn sirene na 15.45u nog luider loeit dan voorheen.

Nog meer verhalen van Thomas:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!