Thomas
Papa-talk: “Kinderen maken alles kostbaar: ook de momenten waarop ze er niet zijn”
Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
De laatste maanden vlogen voorbij. Mislukte potjestraining en slaapregressie bij Theo. Nieuwe school voor Lucas. Verbouwingen. Een professionele zoektocht voor mezelf waarbij het laatste puzzelstukje nog altijd niet op zijn plaats ligt.
In één zin: het was een pittig najaar. Emma en ik smachten naar enkele dagen voor ons twee. Soms is het moeilijk om je te herinneren wie ‘wij’ eigenlijk zijn, of ooit waren.
Dat klinkt gelukkig dramatischer dan het is. Elkaar terugvinden kan altijd als er ruimte voor is. En als je een béétje je best wil doen. Aan voornemens geen gebrek: we spreken al weken over een uitstap onder ons twee. Nu nog plannen, en we zijn foetsie.
Soms is het moeilijk om je te herinneren wie ‘wij’ ooit waren
Wat we precies doen, maakt weinig uit. Zolang er geen kinderen in de buurt zijn en je even bewust kan focussen op elkaar en op jezelf. Die focus leidt soms tot vreemde ontdekkingen: het geluid van je ademhaling, van een pagina in een boek die je omslaat, van een tas die je iets te hard neerzet op tafel.
Onlangs onderging ik een slaaponderzoek in Gasthuisberg. Een bijzondere ervaring. Plots lig je alleen in een muisstille kamer, verbonden aan een dozijn elektrodes. Behalve een paar flauw flikkerende lichtjes en een intercomstem die dubbelcheckt dat je wel degelijk Thomas Detombe bent, was er niets. Helemaal niets.
Of toch, Emma was er het eerste deel van de avond. Dat kon want mijn ouders pasten op de kinderen. We dwaalden door halfduistere, verlaten gangen, op zoek naar eten. Daarna aten we samen op de kamer. M’n hoofd hing vol draadjes en ik droeg een gekke muts die de wirwar bijeenhield. Toch voelde ik – voor even – opnieuw een ‘wij’.
M’n hoofd hing vol draadjes en ik droeg een gekke muts. Toch voelde ik opnieuw een ‘wij’
Ook de ochtend erop verliep zalig. Een verpleegkundige begroette me hartelijk. Ze bracht me een ontbijt dat ik de avond ervoor zelf had mogen kiezen: rozijnenbrood met kaas en boter. Vergezeld van een thermos lauwe, waterige koffie.
Een onwerkelijke stilte vulde de ziekenhuiskamer. Bijna voelde het alsof er iets grondig mis was. Ik overwoog om de televisie op te zetten, maar bedacht me. Een goede keuze.
De zacht raspende belofte van een mes boter op rozijnenbrood. Mezelf horen kauwen. Zwarte koffie die geruisloos uit een thermoshals ontsnapt maar zich vervolgens klaterend als een Zwitsers vergezicht in je tas kronkelt.
Heerlijk. En hoog tijd dat Emma en ik ons nog eens samen kunnen overgeven aan al die wereldse geneugten. Ook dat klinkt dramatischer dan het is. Theo en Lucas zijn twee fantastische geneugten waaraan we ons passioneel overgeven. Ze bieden ons en de wereld meer dan al het voorgaande samen.
Af en toe heb je nood aan een relationele reset
Toch heb je af en toe nood aan een relationele reset. Kwaliteitsvolle tijd voor jezelf en met elkaar. Om daarna weer aan te pikken bij datgene wat ‘zelf’ en ‘elkaar’ overstijgt: kinderen. Ze zijn kostbaar en maken alles kostbaar: ook de momenten waarop ze er even niet zijn.
Nog meer verhalen van Thomas:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!