Thomas
Papa-talk: “Soms word ik ook boos, écht boos. Dan hoort de buurvrouw alles”
Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Het is een doorsnee dinsdagochtend. “Doe alsjeblieft je kleren aan.” “Nee.” “Lucas, ik herhaal: doe je kleren aan.” “En ik herhaal: Nee.”
“We komen te laat op school, Lucas. Dat is voor niemand leuk. Doe je kleren aan.” Hij: “Ik wil niet. Ik doe het niet.” Hij fluistert iets in het oor van Theo. Die gooit zijn beker op de vloer. Ze lijken het grappig te vinden.
“Ik heb gisteren gepoetst”, reageer ik ontstemd. “Dit is niet oké, zo weinig respect!” Ongeloof en irritatie klinken door in mijn stem.
Theo gooit zijn beker op de grond. “Dit is niet oké, zo weinig respect!
Emma komt de kamer binnen. “Waarom hebben jullie je kleren nog niet aan? Hoe vaak moeten we zoiets eigenlijk vragen?” Als hardhorige duiveltjes kruipen ze onder de eettafel. “Komen zoeeeeken”, kakelt Theo. Hij zit met zijn fris gewassen broek op een natte boterhammenkorst. Die had hij een paar minuten eerder op de grond gegooid.
Emma, buitenaards kalm: “We hebben geen tijd voor verstoppertje, Theo. We moeten nu vertrekken.” Ik denk dat ze dissocieert. Ook ik doe dat, soms, als het niet meer gaat: doen alsof iets er niet is.
Soms word ik ook boos, écht boos. Dan kan onze buurvrouw alles horen. Ofwel schrikken Lucas en Theo daarvan, ofwel briesen ze terug. “Je moet niet zo roepen”, antwoorden ze fel. “Je bent een stomme papa.”
Soms word ik ook boos, écht boos. Dan kan onze buurvrouw alles horen
Na een laatste worstelronde zitten we eindelijk in de auto. In rode hartslagzone rij ik de straat uit. Ik hoop op 5 minuten stilte. “Mogen de liedjes op papa?” Zou even negeren helpen? Ik doe alsof ik niets hoor, maar Lucas herhaalt, luider: “Ik wil de liedjes papa!”
“Nu even niet”, zeg ik. “Het was echt te druk daarnet, mijn oren doen pijn.” Lucas: “Dat is dan door jouw gebrul! Niet mijn schuld hé! Ik wil nummer 12, zet je nummer 12 op, papa?”
Dissociëren, dissociëren, wie zijn best doet kan het leren. Ik filter de aanzwellend onvrede op de achterbank vakkundig weg. Nu even niet, denk ik.
Aan de schoolpoort zijn ze plots heel kwetsbaar. Theo grijpt me langer vast dan anders. Hij kijkt me aan. Ik knuffel hem met alles wat ik heb. Daarna doe ik hetzelfde met Lucas. “Goeie dag vandaag, Lucas. Ik zie je straks.”
Hij sjokt de lege speelplaats over. Ik zie een hoofd, een te grote boekentas en daaronder twee dunne beentjes. Hoe verder hij van me wegwandelt, hoe meer het me spijt. Wat een kleine jongen.
Aan de schoolpoort zijn ze plots heel kwetsbaar. Ik knuffel hen met alles wat ik heb
Soms kijk je als ouder recht in de afgrond. Omdat je de dagelijkse strijd moe bent. Omdat die strijd al je krachten wegneemt, nog voor je ‘werkdag’ begint. En toch. Als ze later weg zijn, zal ik onze worstelrondes waarschijnlijk missen.
Als jullie dit ooit lezen, jongens. Papa mist jullie.
Nog meer papa-talk:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!