Thomas Detombe (36) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Lucas kwam thuis met vier rode stippen op zijn hand. “Dat is tegen de pest”, vertelt hij vrolijk. Even dwaalt mijn geest af naar een ziek middeleeuws tafereel. Ik zie kleuters bloed ophoesten, behalve zij die de rode stippen dragen. Blèh, waarom dit soort gedachten??
Maar dan snap ik het, gelukkig. Ze staan voor de Vlaamse week tegen pesten. ‘Heeft de juf uitgelegd wat pesten betekent?’, vraag ik benieuwd. ‘Dat je iets zegt wat niet klopt over iemand anders. En die vindt dat niet leuk’, antwoordt hij. Ik ben fier op zijn samenvatting. Het is de nagel op de kop.
‘Wat is pesten, vraag ik Lucas. Zijn antwoord is de nagel op de kop’
Hopelijk wordt Lucas nooit gepest. Voorlopig zie ik het niet snel gebeuren. Hij is geliefd in de klas, staat verbaal zijn mannetje. Hoe anders was ik zelf als kleuter. Schrik voor mijn eigen schaduw. Alles opkroppen. Ontsnappen in een imaginaire wereld als dat nodig was.
Wat heb ik veel in die wereld vertoefd. Onbegrensde verbeelding is een van m’n belangrijkste troeven. En tegelijk een valkuil. Want soms is het beter om niet te vluchten. Lucas bewijst dat elke dag. Als hij ergens mee zit, merk je dat snel in oplaaiende emoties en uitdagend gedrag. Lang leve zijn dramatische zelf! Zo weet je tenminste als er iets aan de hand is.
Bij mij heeft niemand iets gemerkt. Drie jaar lang verstopte ik me: letterlijk en figuurlijk. Uit schrik voor sociale afkeuring van anderen. Uit schrik voor scheve opmerkingen die pijn deden. Dan liever jezelf verschansen op een onvindbare plek, moet ik gedacht hebben. Op het toilet, achter een grote trap of een dikke boom. Daar kan je tenminste wegdromen.
Al die tijd leek het alsof ik gewoon ‘meedraaide’ op die kolossale school met te veel geschikte verstopplekken. Al die tijd hield ik de schijn hoog. Hoe heb ik iedereen zo lang kunnen bedotten? Of omgekeerd: waarom zagen leerkrachten het niet?
‘Jarenlang leek het alsof ik gewoon ‘meedraaide’ op school. Waarom heeft niemand ooit iets gemerkt?’
Pas 20 jaar later kon ik benoemen en doorvoelen wat er gebeurd was, dankzij een lieve EMDR-therapeut. Sinds die therapie zie ik beter de lijn tussen wat er toen plaatsvond en m’n slaap- en stemmingsproblemen vandaag. Ik spreek er ook makkelijker over en geef het verleden – stukje per stukje – een plaats. Maar het litteken blijft.
Net daarom zijn die vier stippen op de hand van Lucas zo belangrijk. Kinderen zijn per definitie onschuldig, maar kunnen elkaar wél de duvel aandoen. Of zichzelf. Het is aan leerkrachten, opvoeders en ouders om dat te zien en tijdig in te grijpen. Niet alleen tijdens de week tegen pesten. Elke dag van het jaar.
Dat het verleden nooit helemaal voorbijgaat, voelde ik op Lucas zijn eerste schooldag, intussen anderhalf jaar geleden. Hem door die grote poort zien stappen was spannend maar ook vreselijk. Wat als hij geen vrienden maakt? Wat als ook hij vlucht? Alles kwam terug.
‘Wat ik voel zijn mijn angsten, niet die van hem.’
Diezelfde dag kregen we telefoon. ‘Lucas stelt het prima’, verzekerde een leerkracht. ‘Geen reden tot bezorgdheid.’ Zó attent om dat te laten weten! Sindsdien groeit het vertrouwen en kan ik beter het onderscheid maken: wat ik voel zijn mijn angsten, niet die van hem.
Meer columns van Thomas:
- Papa-talk: “Er knaagt een zwart gevoel dat ik maar al te goed ken”
- Papa-talk: “Lucas is sociaal-emotioneel te jong om een klas over te slaan. Maar blijven zitten is ook moeilijk.”
- Papa-talk: “Bij irritatie werkt knuffelen altijd, tegen je gevoel of slechte humeur in”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!