Voor het eerst grootouder: “Je kind dat een kind krijgt, dat is zo bijzonder”
En dan is plots dat eerste kleinkind op komst en breekt er een nieuwe levensfase aan. Welke impact heeft deze belangrijke gebeurtenis? Enkele oma’s en opa’s vertellen.
Ria vond na het overlijden van haar man weer vreugde bij kleinzoon Jack
“Als ik naar Jack kijk, zie ik Jef en is hij toch weer even bij ons. Dat voelt fijn”
Ria (65): “Vijf jaar geleden nam ik voorgoed afscheid van mijn grote liefde. Jef had longkanker en stierf na een lange strijd. Plots moest ik na veertig jaar samen alleen verder. Ik mis hem enorm. Op momenten dat ik het moeilijk heb, maar ook op momenten van groot geluk. Zo werd een jaar na zijn overlijden Jack geboren. Ons allereerste kleinkind. Sindsdien leef ik enkel en alleen voor dat kleine mannetje. Hij gaf me weer een doel. Voor hem sta ik weer met plezier op. Hij heeft me weer leren lachen en van het leven genieten. Jack gaf me een tweede adem. Hij is nu net vier geworden. Als ik naar hem kijk, zie ik Jef. Even guitig. Even lief. Even grappig en gevoelig. Alsof hij dankzij Jack toch weer bij ons is. En dat voelt fijn. Jammer dat hij zelf niet meer van kleinzoon heeft kunnen genieten. Ze zouden ongetwijfeld twee handen op één buik geweest zijn. ‘Opa is een sterretje’, zegt Jack me soms als hij ’s avonds naar de hemel kijkt. ‘Een sterretje dat apetrots naar jou aan het kijken is’, denk ik dan spontaan. Omdat Jack de leukste kleinzoon van de hele wereld is. En ik de gelukkigste oma. Zonder twijfel!”
Livia behoort eindelijk tot de club van de trotse grootouders
“Jarenlang aanhoorde ik de verhalen van mijn vriendinnen, maar nu pas begrijp ik zelf hoe het voelt”
Livia (55): “Jarenlang aanhoorde ik de verhalen van mijn vriendinnen. Over hoe fijn het is als hun kleinkinderen langskomen en hoezeer ze genieten van hun rol als grootouder. Sinds vorige week behoor ik nu ook zelf tot de club van de trotse grootouders. Dank je wel, lieve Meike. Toen jij enkele dagen geleden voor het eerst in mijn armen lag, wist ik dat we de komende tijd heel veel voor elkaar zullen betekenen. Ik zal je knuffelen en verwennen. En er altijd voor je zijn. En jij zal het ouder worden verzachten. En me dwingen om jong van hart te blijven. Een pure win-win! Zo blij dat je er bent!”
De komst van een kleinkind versterkte de band tussen Ann en haar schoondochter
“Ik zag een moeder die het ongelofelijk goed deed. Zij zag een oma die haar kleindochter op handen droeg”
Ann (53): “Er was niet meteen een klik tussen mijn schoondochter en mij. We stonden op een totaal andere manier in het leven. En dat vertaalde zich vaak in spanning en niet zo fijne momenten. Maar toen kwam Charlie. Haar eerste kind en mijn eerste kleinkind. En plots werd alles anders. Ik zag een moeder die het zo ongelofelijk goed deed. Zij zag een oma die haar kleindochter op handen droeg en alles opzij schoof om er voor haar te kunnen zijn. Charlie bracht ons dichter bij elkaar. Alsof er plots meer begrip en respect was. Vorige week gingen we samen een kop koffie drinken. Voor het eerst. Samen met Charlie. ‘Bedankt’, zei ze toen we afscheid namen. En ik gaf haar een knuffel. Heel oprecht. Omdat het goed voelde.”
Het eerste kleinkind van Ria overleed na de geboorte
“Als ik oma’s zie met jongetjes van ongeveer drie aan de hand, voel ik een steek door mijn hart”
Ria (65): “Negen maanden lang keken we naar zijn komst uit. Toen onze zoon belde dat hij geboren was, konden we niet snel genoeg richting ziekenhuis rijden. Hij was zo ongelofelijk mooi. Helemaal perfect. Iedereen was gelukkig. En ik was zo trots dat ik zijn oma mocht zijn. Totdat de arts even later ontdekte dat zijn hartje toch niet helemaal oké was. Een operatie was noodzakelijk. Drie dag later stierf hij en viel ons kaartenhuis van geluk in één klap in elkaar. We mochten hem nog even zien. Hij lag er zo mooi bij. Alsof hij wél vrede had met de situatie. We zijn nu drie jaar verder en het verdriet is er nog steeds. Als ik oma’s zie met jongetjes van ongeveer drie aan de hand, voel ik een steek door mijn hart. Wat als Matthis hier nu nog was? Dat denk ik vaak. Ook wij zouden ongetwijfeld met volle teugen van elkaar genieten. We missen dat kleine mannetje nog elke dag. Ons eerste kleinkind. Voor altijd in ons hart.”
Chris werd onverwachts toch oma
“Op ‘mammidag’ blijft alles liggen zoals het ligt en genieten we met volle teugen van elkaar”
Chris (70): “Ik had de hoop al opgegeven. Oma zijn was niet voor mij weggelegd. Totdat mijn jongste zoon en zijn vriendin me op een dag een zacht pakje in zijdepapier gaven. Een slabbetje met de tekst ‘Weldra word je oma’ deed me lachen en huilen tegelijkertijd. Zoveel emoties gierden door mijn lijf. Zal alles wel goed gaan met dat kleintje? Hoe zal mijn zoon als vader zijn? Zullen ze dat wel aankunnen? Enkele maanden later belde mijn zoon op. ‘Ze is er,’ riep hij. ‘En ze heet Sam!’ Ik kon niet snel genoeg bij hen zijn. Het moment waarop mijn zoon zijn dochter in mijn armen legde, was het mooiste en meest ontroerende dat ik ooit al had meegemaakt. En toen ik hem even later als een volleerde papa de luier zag verversen, zwol mijn hart van liefde en trots. En dat gevoel is nooit meer verdwenen. Mijn zoon en schoondochter zijn superouders. Intussen hebben ze er nog een zoontje bij. Het zijn de mooiste, liefste en slimste kleinkinderen van de wereld. Ze noemen me ‘mammi’. Ook dan smelt ik telkens weer. Als het ‘mammidag’ is, blijft alles liggen zoals het ligt en genieten we met volle teugen van elkaar. Die twee kleintjes zijn mijn allergrootste geluk. Zo blij dat ik hun mammi mag zijn!”
Christines kleinzoon woont in Australië
“Ik zag LukE voor het eerst via Skype. Ik was zó blij, maar wat had ik hem graag in mijn armen genomen… “
Christine (57): “Vier jaar geleden verhuisden mijn dochter en schoonzoon naar Australië omwille van zijn baan. Dat was even slikken. Maar toen ze ons een jaar later vertelden dat er een kleintje op komst was, voelde ik me helemaal verloren. Mijn enige zoon zag ik zo goed als niet meer. Maar ook mijn kleinkind zou ik bitter weinig zien. En toen werd Luke geboren en zag ik hem voor het eerst via Skype. Wat een prachtbaby! Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Vreugde en verdriet gingen nog nooit zo hand in hand als op die dag. Natuurlijk was ik blij dat alles goed was met mijn kleinzoon. Maar ik had hem zo graag in mijn armen genomen. En dat kon pas zes maanden later toen ze bij ons op bezoek kwamen. Voor even dan. Ze bleven tien dagen. Ik genoot van elke seconde met Luke. Het afscheid was verschrikkelijk. Intussen zag ik hem niet meer. En dat blijft mijn grootste verdriet. Wat zou ik graag elke dag in zijn wangetjes kunnen knijpen. Of met mijn handen door zijn prachtige krullen gaan. Ik mis Luke enorm. Zo fijn dat ik zijn oma mag zijn. Ik had het alleen zo anders gewild.”
Aurélie voelt zich soms schuldig
“Ik ben niet zo’n oma die telkens weer smelt als ze haar kleindochter ziet. Ik voel geen klik”
Aurélie (59): “Al mijn vriendinnen werden van hun sokken geblazen toen ze voor het eerst oma werden. Ik had dat niet. Natuurlijk was ik dolblij voor mijn zoon dat hij eindelijk vader werd. Maar ik was niet de oma die telkens weer smolt toen ik mijn kleindochter zag. Intussen is Ella vier. Een leuk meisje. Maar nog steeds sta ik niet in vuur en vlam. Hoe dat komt? Misschien omdat er ook geen klik is met haar mama en we elkaar daardoor heel erg weinig zien? Ik voel het niet. En ja, daar voel ik me soms best wel schuldig over. Sommige gevoelens kun je niet forceren. Dit is er duidelijk eentje van. Ik ben duidelijk niet voor het grootouderschap in de wieg gelegd.”
Vera’s kleinzoon heeft het syndroom van Down
“Het was een donderslag bij heldere hemel, maar Léon is het mooiste wat mij kon overkomen”
Vera (55): “We wisten al snel dat Léon geen doorsnee kind zou zijn. Toen mijn dochter twaalf weken zwanger was, bleek uit een test dat haar kindje het syndroom van Down zou hebben. Een donderslag bij heldere hemel. Maar samen met haar man besloot ze om het kindje te houden. En daar ben ik hen nog steeds zo dankbaar voor. Léon is nu vier. Mijn eerste kleinzoon. En wat voor eentje! Drie dagen per week is hij bij mij. Net alsof het zonnetje dan binnen komt wandelen. Léon is altijd vrolijk. We trekken er vaak samen op uit. Naar de dierentuin. Of gewoon ergens een pannenkoek eten. Puur genot voor allebei. Als hij dan nog eens blijft logeren, is het helemaal feest. Dan mag hij bij mij in bed. Heerlijk om zijn kleine voetjes tegen me aan te voelen. Of nog eens lekker te knuffelen voordat hij gaat slapen. Léon is mijn alles. Het mooiste, leukste en liefste kleinkind dat er is. En natuurlijk is hij ons zorgenkindje. Wat als? Hoe later? Het blijven vragen die af en toe door het hoofd spoken. Maar als ik zie hoe Léon met zoveel liefde wordt omringd, dan weet ik dat ook dat goed komt. Mijn zoon kon me geen mooier geschenk geven.”
Marijke werd oma op haar 44ste
“Ik was nog te veel met mezelf bezig. Pas nu, twintig jaar later, hebben we écht een band”
Marijke (64): “Ik was nog maar vierenveertig toen ik voor het eerst oma werd. Veel te jong om er volop van te kunnen genieten. Ik was nog druk bezig met mijn carrière. En ook mijn sociaal leven slorpte zo ongelofelijk veel tijd van me op. Alsof een kleinkind nauwelijks in mijn agenda paste. Emma was mijn eerste kleindochter en is intussen twintig. Pas de laatste vijf jaar hebben we écht een band. Samen shoppen. Hapje eten. Naar de bioscoop. Niet als oma en kleinkind, maar meer als vriendinnen. Alsof we toch ergens de verloren tijd willen inhalen. Emma is een topmeid. Gisteren kwam ze langs met een bos bloemen. Op het kaartje stond: ‘Omdat je er voor me bent!’ Ik werd er stil van. Wat een compliment. Maar zo is Emma. Heel attent en lief. Een kleinkind uit de duizend.”
Martine heeft zes kleinkinderen
“Dat allereerste kleinkind, dat blijft toch een ‘specialleke’”
Martine (55): ‘Liefde op het eerste gezicht. En een onophoudelijke drang om te knuffelen. Dat voelde ik toen ik Félice voor het eerst zag. Nadien kwamen er nog vijf kleinkinderen. Maar dat eerste kleinkind blijft een ‘specialleke’. Félice is nu tien en heeft nog steeds een bijzondere plek in mijn hart. Zij heeft van mij een oma gemaakt. ‘Oma Tita’ noemde ze me toen ze één was. Een eretitel waar ik trots op ben.”
John is een echte knuffel- en verwenopa
“Enkel de lusten, niet de lasten. Ik vind het héérlijk om opa te zijn”
John (66): “Toen mijn eerste kleinkind geboren werd, voelde ik meteen dat ik mijn rol als grootvader met heel veel liefde zou opnemen. Maar dan vooral als knuffel- en verwenopa. Heerlijk om de hele dag met dat jong geweld te kunnen ravotten en ze dan ’s avonds netjes thuis af te zetten. Die eindverantwoordelijkheid is er niet. En dat maakt het dubbel fijn. Niets moet, alles mag. Enkel de lusten, niet de lasten. Wat een luxepositie heb ik toch als grootvader!”
Miriam wordt straks voor het eerst oma
“Je kind dat een kind krijgt, het is zo bijzonder”
Miriam (59): “Mijn dochter is zeven maanden zwanger. Wat is ze mooi met die bolle buik. Straks wordt ze zelf moeder. Je kind dat een kind krijgt, het is zo bijzonder. De start van een volgende generatie. Zo benieuwd naar dat kleine meisje. Ik voel een duidelijke oma-tinteling. Ik wil vooral de oma zijn die haar veel zal vertellen. Over het leven. Mijn kijk op de wereld. Samen dromen. Samen plannen maken. Samen onvergetelijke dagen beleven. Ik kan niet wachten. Nog even en dan is ze er. Ik weet nu al dat ze het mooiste meisje van de wereld zal zijn. Met de beste moeder die er is. Een moeder die er bewust heeft voor gekozen om het helemaal alleen te doen. Zo spannend!”
Het grootouderschap anno 2019:
Voor het eerst oma of opa worden is voor heel wat mensen een belangrijke mijlpaal. Want plots krijgen ze er een rol bij. Sommige grootouders kampen net om die reden met heel wat vragen. Welke rol willen ze als grootouder opnemen op emotioneel en praktisch vlak? Een recente enquête van de Gezinsbond bij hun leden ouder dan vijftig jaar, leverde enkele opmerkelijke cijfers op:
– 38 procent van de grootouders ziet hun eerste kleinkind verschillende keren per week. 41 procent ziet het kleinkind één keer per week. Slechts 6 procent ziet het hoogstens één keer per maand.
– Een op de vijf grootouders wil het eerste kleinkind vaker zien.
– Bij 53 procent van de grootouders verandert er niet veel wanneer dat eerste kleinkind geboren wordt. Het contact met zoon of dochter blijft even frequent. Bij 43 procent is er na de geboorte meer contact met het gezin van zoon of dochter. 4 procent heeft minder contact na de geboorte van het kleinkind.
– 78 procent van de grootouders speelt een rol in de opvang van het eerste kleinkind. 10 procent past verschillende keren per week op. 42 procent doet dit één dag per week. 48 procent doet dit slechts af en toe of nooit.
– 17 procent van de grootouders denkt grondig na over de manier waarop ze hun grootouderrol willen vervullen.
– 85 procent van de grootouders voelt zich overbevraagd als grootouder. Vooral dan omdat opvang moeilijker wordt door de leeftijd.
Tekst: Barbara Claeys
Lees ook deze grootouders-artikels:
- De leukste namen voor grootouders
- Grootouders: wat hebben zij dat wij niet hebben?
- Joepie (of niet)! Oma en opa gaan mee op reis!
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!