Papa talk: “Wat zien we hem graag, dat beseffen we meer dan ooit. Onze laatste dagen alleen met hém”

Thomas Detombe (34) is journalist, kersvers Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (2,5). Elk moment verwacht hij samen met Emma (33) een tweede kindje, spannend! Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Grote broer

“Weet je al dat je heel binnenkort grote broer wordt?” “Euh, ja?”, reageert Lucas aarzelend. Ik probeer het concreter te maken: “Er groeit een klein jongetje of meisje in de buik van mama. Intussen is de baby zo groot dat hij eruit moet. Zeer binnenkort. Anders ontploft mama.”

Ik vang zijn aandacht en besef dat ‘ontploft’ het iets te macaber uitdrukt. Tweede poging: “Anders heeft kleine baby geen ruimte meer. Mama’s buik kan niet blijven groeien.” Hij kijkt me aan zoals tweejarigen dat kunnen: overrompeld en in een lichte staat van verwarring.

“Als de baby uit de buik komt, ben jij grote broer”, lanceer ik m’n derde poging. “Dan zullen mama en papa misschien even wat minder tijd voor jou hebben. En misschien een beetje moe zijn. Want kleine baby’s huilen nogal veel.”

Lucas fronst even en geeft een kort knikje. Zoals hij ook kan knikken als ik hem, na een zoveelste zeurbui om eten, vertel op welk rantsoen Zimbabwaanse kindjes noodgedwongen leven. Het is een sociaal wenselijk, verveeld knikje. Een halfslachtige poging tot begrip, maar niet voor zichzelf. Wel om sneller van mijn gezeur af te zijn. Jaja papa, het zal wel. Geef mij nu maar gewoon die rijstwafel. Ik ga het geen drie keer vragen!

“Als de baby uit de buik komt, ben jij grote broer”, zeg ik. “Dan zullen mama en papa misschien even wat minder tijd voor jou hebben. En misschien een beetje moe zijn”

Dat wordt delen, jongeman!

“Papa, ik wil papje met banaan en zozijntjes”, beantwoordt hij uiteindelijk mijn pogingen om met zijn ogen naar de toekomst te kijken. Arme Lucas. Hij beseft duidelijk niet wat er op het spel staat …

Wat staat er dan op het spel, papa? (Zie ik hem alsnog denken – mijn verbeelding laat me zelden in de steek 🙂 )

Euh, ja jongen. Waar zal ik beginnen? Onverdeelde aandacht voor jouw innemende persoontje. Ruimte in de zetel en op de speelmat. Duploblokken, kleurpotloden en miniatuurauto’s: nu nog exclusief van jou, volgend jaar misschien in handen van een kleine, dominante bloedverwant. Voedsel! Dat wordt delen, jongeman. Tenminste, als je broer of zus even bourgondisch eet als jij. Al kan papa natuurlijk ook zijn portefeuille opentrekken. Wat extra bananen hoeven geen financiële ramp te zijn.

We zullen wel zien, zeggen we tegen iedereen. Maar geldt dat ook voor Lucas?

Sinds het laatste bezoek bij de gynaecoloog zitten we in de wachtkamer van een nieuw leven. Of zo voelt het toch. “Niet te lang treuzelen als het begint. Direct naar het ziekenhuis komen” droeg ze ons kordaat op. Oké mevrouw, we houden ons letterlijk klaar! Emma haar valies wacht beneden in de hal. Mijn brooddoos is gevuld met energierepen – wat op Emma’s lachspieren (en soms zenuwen) werkt.

Intussen tikt de klok vastbesloten verder. Elk pijntje kan een eerste wee zijn.

“Sinds het laatste bezoek bij de gynaecoloog zitten we in de wachtkamer van een nieuw leven. Of zo voelt het toch”

Lucas vergezelt ons in die wachtkamer. Toch lijkt het alsof hij er niet echt ‘bij’ is. Hij doet z’n ding, even argeloos als altijd. Ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan, zong Herman Van Veen. Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven staan. Het lijflied van onze eerstgeborene.

Wat zien we hem graag. Dat beseffen we deze laatste dagen meer dan ooit. Omdat het onze laatste dagen alleen met hém zijn. Daarna begint een nieuwe hoofdstuk.

Voor Lucas bestaat alleen vandaag. Morgen? Het zal hem worst wezen. Geef me havermoutpap en een broertje en ik ben al lang content! 

Op 28 mei, een dagje vroeger dan gepland, om 9.06 uur kreeg Lucas een broertje met de naam Theo. 

Meer columns van Thomas:

• Papa-talk: “Na de geboorte van Lucas voelde ik me maandenlang uitgeput, angstig en kreeg ik depressieve gedachten”
• Papa-talk: “Logisch toch dat hij benieuwd is naar wat er onder die pamper zit, als hij na 18 maanden eindelijk uit mag?”
• Papa-talk: “Ik denk aan al die andere koppels voor wie de weg naar een kindje een lijdensweg was”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!