Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Hoera, na maanden zwoegen wonen we in onze nieuwe thuis. Maar dat ging uiteraard niet zonder slag of stoot, of wat had je gedacht? Op 17 juni was het zover. De verhuiswagen was geboekt en al onze meest dierbare bezittingen zaten zorgvuldig in dozen verpakt. Al merkte je wél een groot verschil tussen de exemplaren die in het prille begin ingepakt werden en de verhuisdozen die de laatste dagen de revue passeerden, want de nonchalance werd groter naarmate de moed ons in de schoenen zakte.
Het was soms moeilijk kiezen tussen wat er wel en niet in dozen mocht. “Sus, wat heb je met de flesopener gedaan?” “Oei sorry, die heb ik al ergens opgeborgen. Maar waar die precies zit weet ik niet meer.” Terwijl ik naar zo’n vijfendertig kartonnen dozen in de woonkamer wees. Het had iets weg van kamperen, maar dan minder avontuurlijk en een pak vervelender.
Het had iets weg van kamperen, maar dan minder avontuurlijk en een pak vervelender
Dat ik al talloze spullen verkocht en weggegeven had was niet te merken, en mijn hoofd draaide op volle toeren, omdat ik opbergoplossingen probeerde te bedenken voor die gigantische hoop spullen. Dat heb je nu eenmaal wanneer je van een grotere woning naar een kleinere stek trekt. Maar met een beetje creativiteit komen we er wel dacht ik.
Als je gaat verhuizen heb je honderdeneen dingen om te regelen, waaronder ook een babysit. Want verhuizen met gillende, lachende, huilende, slapende kinderen in de buurt is uiteraard een no-go, dus moesten we op zoek naar niet één, maar twee oppassen. Want een volledige dag met ons olijke duo spenderen, is op z’n zachtst gezegd behoorlijk vermoeiend, en dat was een uitdaging waar niemand uit onze omgeving zich aan wou wagen.
Mijn hoofd draaide op volle toeren, omdat ik een opbergoplossing probeerde te bedenken voor die gigantische hoop spullen
Daags na moving day hadden we jammer genoeg geen opvang. En daar wou karma graag nog een schepje bovenop doen, door Otis op roodvonk te trakteren. Voor de derde keer dames en heren. Met alles erop en eraan: hoesten, koorts, keelpijn, huiduitslag. “Zou hij ziek geworden zijn door al die spanningen van de afgelopen weken?” De schuldgevoelens laaiden hoog op, omdat ik dacht dat dit een gevolg was van deze bijzonder intense periode. Want verhuizen is niet alleen voor volwassenen maar ook voor kinderen een ingrijpende gebeurtenis.
Hoewel ze er allebei vrij goed mee omgaan. Mona lijkt er zelfs niets van te merken, en Otis neemt ons enthousiasme grotendeels over. Wij zijn gek op Vilvoorde én de nieuwe woning, en dat werkt blijkbaar aanstekelijk. Maar af en toe drukt hij zijn ongenoegen uit. Wanneer we onlangs naar onze toenmalige woning gingen kijken om enkele gaatjes te vullen, zei hij: “Jij mag dat niet doen mama, het huis zo helemaal leegmaken!” Het was onze beslissing waarin hij geen stem heeft gehad. En dat hij het daar niet altijd mee eens is, spreekt in mijn ogen voor zich.
Hoe gingen jullie kindjes hier mee om?
Nog meer verhalen van Celine:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!