Mijn verhaal: Ann geeft na 20 maanden nog steeds borstvoeding ondanks een moeizame start

Borstvoeding geven of niet? Er zijn voor- en nadelen. Ann is een langvoeder: ze geeft dochter Stella na 20 maanden nog steeds borstvoeding en is niet meteen van plan om te stoppen. “De start verliep nochtans heel moeizaam.”

Ann: “Toen ik 20 maanden geleden mama werd van Stella wilde ik wel borstvoeding geven, maar had niet al te hoge verwachtingen. We hadden geen gemakkelijk parcours afgelegd, ik wilde niet teleurgesteld achterblijven.

Zwanger worden liep voor ons niet van een leien dakje. Op mijn 26ste was ik klaar voor een baby’tje. Na enkele onderzoeken kreeg ik te horen dat ik aan prematuur ovarieel falen leed: mijn eitjes waren vroegtijdig op en ik was daarom op zo’n jonge leeftijd al in de menopauze beland.”

“Er werden nog een paar puncties gedaan, maar het verdict was hard: er waren geen eicellen meer, ik was 26 en zat al in de menopauze”

Eiceldonatie

“In mijn eigen ziekenhuis in Hasselt konden ze niets voor me doen, maar in de fertiliteitskliniek in Jette probeerden ze nog een aantal keer een punctie om bruikbare eicellen te zoeken, helaas werden ze nooit gevonden. Het was een heftig proces, het nieuws kwam hard aan! Mijn lichaam liet me in de steek en ik wilde dolgraag kinderen, dat het niet zou lukken via de natuurlijke weg was één ding, maar nu zou het zelfs niet kunnen via IVF.

We besloten eerst een pauze te nemen om daarna voor eiceldonatie te kiezen. Het bleek voor ons de juiste beslissing: we stonden tien maanden op de wachtlijst voor ze een match vonden: ze hielden rekening met de kenmerken van mij en mijn man: lengte, haarkleur, bloedgroep… Een hele resem factoren werd mee in overweging genomen.”

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Ann Cuypers (@alanna_redvelvet)

Moeizame start

“De bevalling zelf liep ook niet volledig zoals ik het in mijn hoofd had. Artsen hebben vier keer de vacuümpomp moeten gebruiken. Er werd zelfs getwijfeld om voor een spoedkeizersnede te kiezen, maar uiteindelijk kwam Stella toch ter wereld. Door de pomp had ze een grote teut op haar hoofdje, ze werd weggehaald en naar de neonatale afdeling gebracht. Het heeft een aantal uur geduurd vooraleer ik haar bij mij kon nemen.

Daarom maakte ik al een valse start, ik kon haar immers niet onmiddellijk aan de borst leggen. Bovendien was ik bang: borstvoeding is zeker in het begin een heel hormonaal gestuurd proces, door mijn menopauze wist ik niet zeker of het mogelijk was. Ik moest meteen een tepelhoedje gebruiken omdat ze niet goed aanhapte en voelde me onzeker. Toch wilde ik van opgeven niet weten: dit was iets dat ik volledig zelf kon doen, dus ik wilde koste wat kost doorzetten, ik wilde dit voor haar doen.

Vergis je niet, het was heel heftig. Meer dan eens raadde mijn omgeving aan om te stoppen. Ik herinner me zelfs niet meer alles van de eerste maand, het is een waas. Was ik niet aan het voeden of kolven, dan was ik op zoek naar informatie over borstvoeding of wilde ik de beste lactatiedeskundige vinden. Daarnaast was ik onzeker: had Stella wel genoeg gegeten, kolfde ik wel genoeg, kwam ze wel genoeg bij? Ik gaf ’s nachts borstvoeding, maar zette ook 4 à 5 extra wekkers om zeker voldoende te kunnen kolven. En hoewel dat na een maand eigenlijk niet meer moest, kon ik het niet loslaten. Ik moest en zou dit goed doen.”

“Borstvoeding kon mijn lichaam wél helemaal alleen, daarom wilde ik het perfect doen. Ik legde mezelf veel druk op”

Flexibel zijn

“De voeding vroeg heel wat flexibiliteit, niet enkel van mij, ook van mijn omgeving. Ik werk als zelfstandige in een elektrozaak, samen met mijn familie runnen we het bedrijf. Na een maand begon ik stilaan terug te werken. Ik kon Stella meenemen naar het werk, maar naast voeden moest er ook gekolfd worden, het vroeg een heel strakke planning. Gelukkig steunde mijn familie me. Bovendien hoefde ik mijn sociaal leven niet op een lager pitje te zetten: Stella is geboren tijdens de tweede lockdown, dat sociaal leven werd vanzelf minder.”

Troost en antistoffen

“Het klinkt nu zwaar en dat was het met momenten ook, maar toch ben ik heel blij dat ik nooit heb opgegeven. Borstvoeding heeft veel voordelen: het is een alles-in-één-oplossing. Als Stella valt, komt ze even drinken en biedt mijn borst haar troost, tijdens een hittegolf wordt de borstmelk wateriger om meer vloeistof te voorzien, en toen ik mijn coronavaccin liet plaatsen, zag ik dat ook de kleur van de moedermelk veranderde: Stella kreeg die antistoffen ook binnen.

En het is natuurlijk heel praktisch: ik heb mijn voeding altijd bij de hand als Stella en ik op pad zijn. Ik heb het gevoel dat borstvoeding in het openbaar steeds meer genormaliseerd wordt. Toch word ik nog weleens nagestaard of krijg ik een opmerking van iemand die niet begrijpt dat ik een langvoeder ben (een term voor vrouwen die ervoor kiezen om langer borstvoeding te geven dan 6 maanden). Ik trek mij er niets van aan, meer zelfs: ik ben trots dat mijn lichaam dit kan. Daarom organiseer ik in Hasselt ‘Voeding in verbinding’, een evenement tijdens borstvoedingsweek om mama’s samen te brengen om te voeden in het openbaar.“

“Aan stoppen denk ik nog niet. Voorlopig genieten we allebei. Is het voor een van ons twee niet meer leuk, dan houdt het op. Maar ik weet nu al dat het een heel zwaar moment zal zijn”

Informeren en hulp vragen

“Vooral die verbinding tussen moeders kan ook heel mooi zijn. Zelf heb ik op voorhand weinig informatie opgezocht, ik zou het wel bekijken als het zover was. Maar eigenlijk had het me alles wel veel gemakkelijker gemaakt. Zo wist ik niet dat je vlak na de geboorte beter met je hand kolft. Een kleine tip die ze in cursussen meegeven, en zo zijn er nog veel tips. Er bestaan tegenwoordig tal van goede workshops of opleidingen, ik raad mama’s in spe zeker aan om iets te volgen.

“Ik deel ook zelf graag tips en informatie, misschien wil ik ooit zelfs een opleiding tot lactatiedeskundige volgen om andere mama’s te helpen. Al is dat iets voor de toekomst, nu geniet ik nog volop van Stella voeden. Aan stoppen wil ik absoluut niet denken. Initieel telde ik van week tot week en dan van maand tot maand. Toen ik de 9 maanden haalde, was ik al heel blij: negen maanden in de buik, en 9 maanden borstvoeding.

Nu wil ik heel graag de WHO-norm halen (De Wereldgezondheidsorganisatie stelt dat 24 maanden borstvoeding heel goed is voor een baby, red.) Daarna zien we wel weer verder. Ik wil het blijven doen zolang het voor ons allebei plezant blijft. Stoppen omdat mensen het raar vinden, zal ik nooit doen. Heeft Stella er geen nood meer aan of vind ik het zelf niet meer aangenaam, dan zal ik borstvoeding zeker afbouwen. Al weet ik nu al dat het heel moeilijk gaat zijn om het los te laten.”

MEER VERHALEN VAN  MOEDIGE MAMA’S:

• Evi Hanssen, BV en mama van twee kinderen en twee pluskinderen: “Zelfzorg is essentieel, het hele jaar door”
• Mijn verhaal: Maries zoontje William is overleden aan het Menkes syndroom
• Mijn verhaal: Kims dochtertje heeft cerebrale parese door een hersenbloeding na de geboorte

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!