Laura nam haar stilgeboren zoontje Abel mee naar huis tot aan zijn begrafenis
“Ik wilde mijn zoontje niet achterlaten in het ziekenhuis en nam hem mee naar huis tot zijn definitieve afscheid”
Laura en Mattijs waren voor de derde keer in blijde verwachting toen ze slecht nieuws kregen. Abel, het broertje voor Pepijn en Suza werd net voor kerst stil geboren. Ze zouden hem voor 12 uur in hun armen krijgen en dan zou de vroedvrouw hem komen halen. Maar dat konden ze zich echt niet voorstellen. Ze namen Abel mee naar huis tot aan zijn definitieve afscheid, 5 dagen later.
Ongerustheid op 20 weken
Toen ik 20 weken in verwachting was, hoorden we tijdens ons bezoek aan de gynaecoloog dat het mogelijk niet helemaal goed ging met Abel. Ze zag iets aan zijn hersentjes en haalde er een andere gynaecoloog bij. Er heerste een soort van beheerste paniek. Ik moest de dag nadien een vruchtwaterpunctie ondergaan, maar na enkele bange weken hoorden we dat die resultaten oké waren. Eigenlijk koesterden we vanaf dan weer positieve hoop. Het kon toen nog twee kanten opgaan.
We hadden op dat moment nog altijd een grote kans op een gezond kindje, misschien met een leerachterstand en kleine fysieke onvolmaaktheden. Maar er bestond ook een kans dat hij fysiek en mentaal zwaar gehandicapt zou zijn. Om daar uitsluitsel over te hebben, moesten we nog een paar bange weken afwachten omdat de hersentjes van een baby pas rond de 30 weken ontwikkelen.
het moment waarop de dokters binnenkwamen, wisten we meteen dat ze geen goed nieuws hadden
Verpletterend nieuws
Toen ik 28 weken in verwachting was, moesten we dan naar het UZ Leuven om Abels hersentjes in beeld te brengen. Tot dat moment was ik er eigenlijk vrij gerust in. Ik voelde ook helemaal niet dat er iets aan de hand was. Een week later moesten we terug voor de bespreking.
Het moment waarop de dokters binnenkwamen, wisten we meteen dat ze geen goed nieuws hadden. De kinderneuroloog raadde ons aan om de zwangerschap af te breken omdat Abel er te erg aan toe was. Toen waren we helemaal van de kaart. We kregen een week bedenktijd en dan verscheen onze beslissing voor de ethische commissie die deze unaniem goedkeurde. En dan werd een datum gepland om Abel op de wereld te zetten en meteen weer afscheid van hem te nemen.
Er werd een datum gepland om Abel op de wereld te zetten en meteen weer afscheid van hem te nemen
Stil geboren
Een week later, op 24 december werd Abel stil geboren. We zouden hem in principe voor 12 uur in onze armen krijgen en dan zou de vroedvrouw hem komen halen. Maar dat wilde ik niet. Ik wilde het ziekenhuis niet zonder hem verlaten. Tijdens de week tussen het allesomvattende nieuws en de bevalling ging ik zelf op onderzoek. Hoe gaat zo’n bevalling in zijn werk? En vooral wat daarna? Ik ging op zoek naar een begrafenisondernemer die ons kon helpen bij het afscheid van Abel.
En gelukkig kwam ik terecht bij iemand die ervaring had met uitvaarten voor stilgeboren kindjes. Zij vertelde me dat ik niet verplicht was om Abel in het ziekenhuis achter te laten. Ik mocht hem ook mee naar huis nemen en bij ons houden tot aan zijn begrafenis. Ik wist meteen dat dat was wat ik wilde doen. Ik kon het idee dat we zonder hem zouden vertrekken niet aan. Ik wilde niet dat Abel nog 5 dagen in het mortuarium zou worden opgebaard tot aan zijn definitieve afscheid. Ik wilde hem die dagen nog bij mij.
Ik begreep niet waarom niemand ons over die optie verteld had. Bovendien moesten we er echt op aandringen om Abel te mogen meenemen. Gelukkig stonden we sterk in onze schoenen
Met Abel naar huis
We namen Abel met ons mee naar huis. Daar legden we hem op een koel matrasje dat we van onze begrafenisondernemer kregen. En dat deed ons zo’n deugd. Suza en Pepijn ontmoetten hun broertje en speelden terwijl hij in zijn bedje lag. We zijn er tegenover hen van bij het begin heel open over geweest. We vertelden hen heel duidelijk dat hun broertje dood was en niet aan het slapen. Vooral Pepijn ging heel vaak naar Abel kijken.
En ook onze familie en vrienden hebben hem nog ontmoet. Dat vond ik zo belangrijk. Wanneer er nu over hem gepraat wordt, weten ze over wie het gaat. Ik zou het zo raar gevonden hebben als mijn ouders, zus en dichte vrienden Abel nooit zouden gezien hebben. Zo werd hij er mee een deel van.
Het voelde zo natuurlijk dat hij bij ons was
Ik krijg natuurlijk weleens de vraag of ik het niet heel raar vond om mijn gestorven kindje in huis te hebben. En ik merk, ook zonder woorden, dat sommige mensen in mijn omgeving het niet begrijpen. Maar dat is deels omdat ze nooit zelf in die situatie zaten, denk ik. Of het zou echt niets voor hen zijn. Helemaal goed. Maar voor ons was het echt wat we nodig hadden.
Ook mijn papa zag het aanvankelijk niet zitten om Abel te ontmoeten. ‘Maar, je moet hem zien, het is je kleinkind’, drong ik aan. Hij is dan toch langsgekomen. Toen hij Abel zag, heeft hij eerst gehuild. Maar achteraf heeft hij samen met ons een biertje gedronken en op hem geklonken, terwijl Abel dicht bij ons in zijn wiegje lag. Eigenlijk zoals we dat anders ook zouden gedaan hebben. En dat was zo belangrijk voor me.
Zelf kiezen
Voor mij hebben die paar dagen dat Abel nog op zijn manier een deel kon zijn van ons gezin echt heel veel betekend. Het idee alleen al dat ik maar 12 uur met hem zou gehad hebben, in een ziekenhuiskamer. Dat ik hem daarna zou moeten meegeven met een wildvreemde. Dat hij vervolgens een paar dagen in het mortuarium zou verblijven tot aan zijn uiteindelijke afscheid… Dat zou ik echt niet gekund hebben.
Hoe mooi zou het niet zijn als we allemaal zelf zouden mogen kiezen hoe we afscheid nemen?
En natuurlijk heb ik er alle begrip voor dat dat voor veel mensen wel helemaal is hoe het moet zijn. Maar hoe mooi zou het niet zijn als we daar allemaal zelf over zouden kunnen beslissen? Op dit moment wordt er in ieder geval nog onvoldoende geïnformeerd over de mogelijkheden en keuzes die er zijn.
Het afscheid
Na onze vijf intense dagen thuis hebben Mathijs en ik Abel zelf naar het crematorium gebracht. We hebben hem in zijn kistje gelegd, zijn gaan wandelen en haalden zijn urne weer op. Dat was een superheftig moment.
Maar we konden ons optrekken aan de herinneringen die we toch met hem hebben kunnen beleven. We hebben zelf foto’s kunnen maken en we konden met familie en vrienden over hem praten. Hij was er even bij. Een echt deel van ons gezin. En dat is het mooiste dat ik hem heb kunnen geven.“
Meer moedige verhalen van mama’s:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!