Bieke keek reikhalzend uit naar de geboorte van haar eerste zoontje. Maar toen sloeg het noodlot toe: enkele weken voor ze zou moeten bevallen, overleed haar papa onverwacht. Wat volgde, was een rollercoaster van vreugde, verdriet en schuldgevoelens, die lang nazinderde.

Na een bevalling van 17 uur kwam het zoontje van Bieke (38) ter wereld via een spoedkeizersnede. “Zijn harttoontjes gingen achteruit, plots moest het snel gaan”, herinnert ze zich. “Maar gelukkig kwam het goed: enkele minuten later lag Guust in mijn armen. Een heel intens moment.”

“Terwijl ik daar op de bevallingstafel lag en gehecht werd, liepen de tranen van geluk over in een immens verdriet. Mijn hele lijf schokte van het huilen. De gynaecoloog vroeg of alles oké was. Hij wist immers wat er vier weken eerder gebeurd was.”

Van hemel naar hel

“In 2013, enkele maanden voor papa’s dood, zaten mijn man en ik op een wolk. We genoten na van een prachtig trouwfeest en mijn zwangerschap verliep tot dan toe probleemloos. Ook de relatie met papa voelde beter dan ooit. Na een moeilijke jeugd en jaren van emotionele afstand hadden we elkaar opnieuw gevonden.”

“Daar zat het kindje in mijn buik voor veel tussen. Papa sprong vaker binnen, hij streelde dan altijd eens over mijn buik in de hoop zijn eerste kleinkind te voelen bewegen. Elke mail of sms die hij verstuurde, ondertekende hij met ‘opi in wording’. Het aankomende grootvaderschap veranderde iets in hem, maar ook iets tussen ons. Ik herinner me hoe mijn man en ik soms in elkaars arm knepen om zeker te zijn dat we niet droomden. Het was een onwerkelijk mooie periode.”

Ik kreeg telefoon op het werk en voelde meteen dat er iets niet pluis was

“Twee maanden later kreeg ik telefoon op het werk. “Papa had een afspraak gemist bij de huisarts. Ik voelde meteen dat er iets niet pluis was en sprong in de auto. Mijn man Manu bereikte papa’s huis sneller dan ik, hij werkte vlakbij. Met behulp van de brandweer raakte hij binnen. Daar troffen ze zijn levenloze lichaam aan. Verschrikkelijk nieuws, dat Manu, die me belde terwijl ik onderweg was, op dat moment nog even voor me verzweeg. Aan de telefoon vertelde hij dat ze binnen probeerden te raken. Maar eigenlijk wist hij het al.”

“Bij aankomst zag ik Manu, een van m’n zussen en nog enkele mensen. Ongeloof, paniek, machteloosheid: ik werd overspoeld door verdriet. De dagen ervoor had papa geklaagd over grieperigheid, maar dit? De aanwezigheid van een oude vriendin van papa maakte alles nog moeilijker. Blijkbaar had zij de huisarts verwittigd en was zij ook de laatste die contact met hem had. Dat ontdekten we toen we zijn gsm inkeken. ‘Ik ga dood’, had hij haar ‘s nachts ge-sms’t. Pas de volgende dag had ze de huisarts verwittigd. Het riep veel ongemakkelijke vragen op die tot op vandaag onbeantwoord blijven: waarom sms’te hij ons niet eerst? En waarom verwittigde die vrouw niet sneller de hulpdiensten?”

Leven op adrenaline

“De volgende dagen en weken leefde ik op adrenaline. Er moest een begrafenis geregeld worden. En tegelijk was er de bezorgdheid om ons kindje: hoe ervaarde hij deze schok? De vroedvrouw probeerde ons gerust te stellen. Bij hoge stress beslist een kindje meestal om te wachten. Ergens voelt het de onveiligheid van een situatie goed aan. Toch brak mijn water vijf dagen te vroeg, op 31 januari. Ik was razend en verdrietig. Het laatste wat ik wilde, was een bevalling in dezelfde maand waarin papa stierf. Maar het lot besliste anders.”

“Toen Guust zijn harttoontjes na 17 uur arbeid plots verzwakten, leek er een nieuwe nachtmerrie in de maak. Zou ik ook ons kindje verliezen? In die paar minuten besefte ik hoe breekbaar en onzeker alles is. We geloven vaak blindelings dat alles altijd goedkomt, terwijl het evengoed slecht kan aflopen. Maar gelukkig leefde onze zoon. Hij bleek kerngezond.”

Ongepast geluk

“Wat de bevalling en kraamperiode met me deden, is onmogelijk te beschrijven. Ik voelde alles tegelijk: rouw, blijdschap en trots, maar ook schuldgevoelens omdat papa net gestorven was. Soms voelde ons geluk bijna ongepast. Hoe kon ik ongedwongen blij zijn met dat nieuw leven, zonder onmiddellijk aan papa te denken? Aan wat ik nooit met hem zou kunnen delen? Er was altijd die schaduw: soms onopvallend, soms heel nadrukkelijk. En daarbij kwamen nog eens de hormonen en het slaaptekort. Het was een rollercoaster die telkens opnieuw, als het bezoek ’s avonds vertrok, uitmondde in verdriet. Dan besefte ik dat papa voor altijd een ‘opi in wording’ zou blijven. Het maakte mijn kraamperiode zo anders dan ik gehoopt had, en dat doet nu, zoveel jaren later, nog altijd pijn.

Te weinig zelfzorg

Bieke schipperde moedig tussen alle rollen die ze moest opnemen. Ze probeerde een goede mama te zijn én een zorgzame oudste dochter die postuum heel wat moest regelen. Soms botsten beide werelden keihard. “Guust was twee weken oud toen ik met m’n zussen naar de notaris moest; een afspraak die we onmogelijk konden missen”, vertelt ze. “Die ochtend had hij weinig gedronken, de borstvoeding liep nog niet zoals het hoorde. Bij de notaris kreeg ik telefoon van Manu. Op de achtergrond klonk een hongerige, schreeuwende baby. Er zat niets anders op dan halsoverkop naar huis terug te keren.”

Op zo’n momenten voel je je verscheurd. Je wilt alles zo goed mogelijk doen, maar faalt daarin. Ik wilde op een warme manier zorg dragen voor Guust. Anderzijds had ik in de nasleep van de dood van mijn vader ook zelf een beetje zorg nodig. Die zelfzorg schoot er vaak bij in.”

“Hoezeer ik dat ook probeerde te vermijden, ik denk dat Guust mijn verdriet gevoeld heeft. Op emotioneel lastige momenten viel het op hoe stil en rustig hij was. Alsof hij wist dat mama even tijd nodig had. Ook vandaag zie je dat nog. Guust (9) is erg zorgzaam naar anderen. Soms overbezorgd: hij piekert over dingen waarover jongens van zijn leeftijd niet hoeven te piekeren. Waarschijnlijk draagt hij op die manier papa’s dood met zich mee. Verdorie toch, denk ik dan.”

Uitgestelde rouw

“Achteraf gezien ben ik te vlug opnieuw op de sneltrein van het leven gesprongen. Een voltijdse job, een huis bouwen, de komst van ons tweede kindje, een sociaal leven,… Het was de vlucht vooruit. Soms noodgedwongen: bepaalde dingen kun je nu eenmaal niet ‘on hold’ zetten. Toch zou ik mijn jongere versie graag influisteren om meer tijd te nemen. Want je kunt jezelf wel voorbij hollen, maar nooit helemaal voorblijven.”

Dat laatste werd pijnlijk duidelijk in 2019. Meer dan 5 jaar na de dood van haar vader, crashte Bieke alsnog. Ze was een jaar thuis en verwerkte een taaie brok onverwerkt verdriet. “Uren en uren heb ik geslapen en gehuild. Ik was op. Daar waren meerdere redenen voor, maar een ervan was zeker uitgestelde rouw. Met mijn psycholoog heb ik daar veel over gepraat, ook over de kwaadheid en onbeantwoorde vragen. De therapie werkte, stapje voor stapje. Ik slaagde erin om moeilijke emoties diepgaand te doorvoelen en een plaats te geven. Na een jaar van rust én intensieve zelfzorg voelde ik mijn krachten terugkomen.”

Gegroeid als mens

“Sindsdien sta ik anders in het leven. Ik ben minder angstig, rustiger en durf meer tijd te nemen voor mezelf. Het besef dat alles eindig is, helpt daarbij. Je hebt maar één leven, dat morgen zomaar voorbij kan zijn. Dan kun je er maar beter bewust van genieten. En dankbaar zijn voor wat je hebt. Dat laatste bedoel ik niet in materiële zin. Een grappig moment met de kinderen aan de ontbijttafel, een mooie avondwandeling in de natuur, een dutje over de middag of een leesmoment in de zetel: meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn.”

“Ergens ben ik nog altijd dezelfde Bieke als vroeger: even gedreven en positief ingesteld. Die eigenschappen hielpen me in de donkere uren. Misschien zorgden ze er ook voor dat ik te lang doorging, waarna de rekening volgde. Toch blik ik positief terug op de laatste 10 jaar. Ik ben gegroeid als mens. Papa’s dood zette iets in gang waarvan ik vandaag de vruchten pluk. Begrijp me niet verkeerd: ik ben zeker niet ‘blij’ met zijn dood, integendeel. Maar ik ben wel dankbaar voor de levenslessen die ik nadien leerde.”

“Meer dan ooit waardeer ik de vaste kern van betrokken mensen rond mij: enkele goede vrienden, mijn familie en mijn man in het bijzonder.”

“Dat we de laatste 10 jaar overleefden als koppel, met vallen en opstaan, bewijst hoe sterk onze relatie is. Hij is mijn partner in crime, samen proberen we een warm nest te bouwen voor onze kinderen. Dat papa daar geen deel van uitmaakt, vind ik nog altijd jammer. Toch overheerst vandaag een gevoel van trots. ‘Mama, je lacht zoveel meer dan vroeger’, zei Guust niet zo lang geleden. Zoiets breekt en vult je hart op hetzelfde moment. We hebben een lang en hobbelig parcours achter de rug. Maar vandaag staan we er weer, meer dan ooit. Als papa meekijkt, zou hij vast trots zijn.”

Meer straffe verhalen van mama’s:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!