Mama-talk: “Wat doe jij wanneer jouw peuter ‘s nachts ouderlijke aandacht nodig heeft?”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Mona is doorgaans een prima slaper. Maar heel af en toe trakteert onze lieve dochter ons op een nuit blanche. Want in het hart van het ouderschap wacht een nachtelijk avontuur dat zelfs de meest doorgewinterde ouder tot wanhoop kan drijven. Terwijl de wereld in rust lijkt te verkeren, wordt de slaapkamer van mama en papa omgetoverd tot een theater van onvoorspelbaarheid en uitputting.

Dergelijke nachtelijke escapades beginnen vaak met een onschuldige symfonie van zachte snurkgeluiden van het slapende kind. Dan, als een onzichtbare wekker afgaat — rond een uur of twee — begint Mona aan haar nachtelijke missie. De behoefte aan ouderlijke aandacht kent geen genade en begint met luidkeels gebrul door de babyfoon, als een oproep om de nachtwacht te starten.

Eerst proberen we haar altijd in haar eigen kamer te kalmeren. Deze strategie lijkt op het eerste zicht eenvoudig. Ik nestel me op een schommelstoel in de hoek van de kamer, omringd door de zachte gloed van een nachtlampje. Ik wieg mezelf in een schijnbare staat van rust terwijl ik de ademhaling van mijn dochter in de gaten houd.

Maar dan moet ik een poging wagen om te vluchten. Ik beweeg me langzaam en behoedzaam, mijn adem inhoudend bij het kleinste geluid van de vloer. Maar het meisje is sluw. Haar ogen vliegen open, als zoeklichten die de duisternis doorklieven. “Mama?”, klinkt het onschuldig, met een waarschuwing dat de ontsnapping opgemerkt is.

Ik geef niet op. Een tweede poging volgt, deze keer nog subtieler. Ik buig voorzichtig naar voren en probeer allerlei obstakels op de grond te ontwijken. Maar net als ik denk dat ik erin geslaagd ben om ongezien weg te glippen, begint een van onze katten aan de deur te krabben, waardoor Mona opnieuw ontroostbaar begint te huilen. Probeerde de poes me net te saboteren?

In de schijnbare strijd tussen ouderlijke plicht en de persoonlijke behoefte aan slaap, belanden we uiteindelijk in het ouderlijke bed, in de hoop op een vreedzame co-existentie met een kind van anderhalf jaar oud. Maar wat begint als een teder moment van samenzijn, verandert al snel in een nachtelijke balletvoorstelling waarin zij de prima ballerina is en ik haar onwillige danspartner.

Haar kleine handjes leiden een eigen leven. Ze grijpen naar alles wat binnen handbereik is: mijn haar, mijn neus, mijn oren. Elke aanraking is een herinnering aan de nabijheid van m’n dochter, maar ook een herinnering aan de opoffering van mijn eigen comfort.

Om nog maar te zwijgen over haar vervelend doch schattig gekwetter. De eerste zinnen lijken coherent genoeg, maar al snel nemen ze een wending naar het absurde. Woorden worden vermengd tot een brouwsel van klanken die alleen in peuterland zinvol zijn. Een uitbarsting van hilariteit volgt wanneer ze haar eigen lach ontdekt, die klinkt als een combinatie van een vrolijk geblaf en een eendenkwak.

Maar goed, ik ben al blij dat dit geen dagelijkse kost is. En ondanks de vermoeidheid en de ongemakken, koester ik dergelijke nachtelijke escapades ergens wel. Het zijn tenslotte momenten van intieme verbondenheid, hoe onhandig ook, die me herinneren aan de vluchtigheid van de peuterjaren. En toegegeven: de koffie waar ik nu van drink, maakt ook veel goed.

Nog meer verhalen van Celine:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!