Voor het eerst mama: “Er zijn heel wat radeloze jonge ouders die snakken naar meer slaap”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Moe(der) worden

“Net als alle andere moeders in spe beloofde ik mezelf om dubbel en dik te genieten van de rust vooraleer de baby er was. Niemand die me verwittigd had dat ik al een paar weken voor zijn komst geen oog meer zou sluiten. Een volle blaas en de niet zo liefdevolle schopjes waren de boosdoeners. Bovendien werd ik ook een pak alerter voor de geluiden die mijn vriend produceerde, waardoor hij vanaf dan al noodgedwongen op de bank moest gaan liggen.

Tijd genoeg dus om in het holst van de nacht te lezen in een boek dat me me door de wondere wereld van slapen en baby’s moest loodsen. Maar in de plaats daarvan bingewatchte ik ettelijke Youtube-filmpjes van Nederlandse vlogsters die pronkten met babykamer make-overs. De lectuur had ik naar mijn mening niet nodig. Ik ging het wel op mijn manier doen. Fluitje van een cent.

Niet klaar voor een schema

Het piepkleine maagje van mijn pasgeboren zoon zorgde ervoor dat hij in kleine porties at, en hij om de twee uur van zich liet horen. Maar dat vond ik prima, ik zat tenslotte in de kraamperiode en dat hoorde daar nu eenmaal bij. ‘Het zal wel vlotter verlopen wanneer ik weer aan de slag ben’, hoor ik mezelf nog zeggen. Maar toen het einde van week twaalf naderde en Otis nog steeds om de twee uur ontroostbaar huilde of hangry was, besefte ik dat er een pittige periode naderde. Het boeide het nietsontziende wezentje namelijk niet dat ik het werk zou hervatten en de rust broodnodig had. Geeuw.  

Het was dus even op de tanden bijten, want het voelde op dat moment nog niet juist aan om zijn prille leventje in een schema te proppen.

“Het boeide het wezentje niet dat ik het werk zou hervatten en de rust broodnodig had.”

Tijd voor verandering

Of ik hem dagelijks tot 11 uur ’s avonds op mij liet slapen terwijl ik naar een van mijn favoriete series keek? Misschien. Of hij soms volledige dagen niet sliep omdat ik z’n slaapsignalen niet opmerkte en hij bijgevolg een teveel aan cortisol aanmaakte? Spijtig genoeg wel ja. Beginnersfoutje.

Wanneer het precies was, weet ik niet meer, maar plots hadden we nood aan meer structuur. Zowel wij als de baby. Maar hoe begin je daar in godsnaam aan? We haalden de boeken boven die gedurende de hele zwangerschap onaangeroerd op het nachtkastje bleven, en raadpleegden het wereldwijde web dat krioelde van radeloze jonge ouders die snakten naar een paar uurtjes meer in bed. Om te slapen weliswaar.

De meningen en technieken waren talrijk, en ik was verbaasd over de hoeveelheid slaapcoaches die ik tegenkwam, de ene met al wat meer lovende reviews dan de andere. Één ding was duidelijk: mensen hebben hier een pak geld voor over!

Het kan snel keren

Witte ruis, een speendoek en rekening houden met de wakkertijden volgens z’n leeftijd: het deed wonderen. Al beloof ik niet dat dit bij een andere baby ook lukt. Ieder kind heeft een eigen handleiding.

Maar — en het is een grote maar — ik weet maar al te goed dat de dingen snel kunnen keren. Doorkomende tanden of de fameuze sprongetjes kunnen de boel pardoes om zeep helpen. Dus als je me nu wilt excuseren, ik zou deze column graag willen afsluiten en onder de lakens kruipen, alvorens de babyfoon weer aanspringt, en het gehuil van mijn zoon in stereo door de slaapkamer galmt. Slaapwel!”

Ook de moeite om te lezen:

• Voor het eerst mama: “Ze vonden het niet oké dat hij nog op m’n kamer lag, maar ik luisterde naar mijn moedergevoel”
• Voor het eerst mama: “De tepelkloven en tranen waren talrijk, maar het maakt ons wél gelukkig”
• Voor het eerst mama: “Tijdens mijn zwangerschap verwachtte ik me aan doemscenario’s, maar dat viel best mee”