Erika Van Tielen over het moederschap
Erika Van Tielen is de trotse mama van Finn (4) en Rowen (1) en ja, ook bij haar loopt soms alles niet hoe het zou moeten. Om jonge moeders een hart onder de riem te steken, houdt ze een blog bij én schreef ze het boek Happy Mama over roze – én andere – wolken.
“Mijn tien geboden van het moederschap”
- Perfectie is een illusie
Ik heb door de komst van mijn jongens niet alleen de regie over mijn eigen leven moeten opgeven, ik ben ook moeten afstappen van mijn overdreven perfectionisme. Het is er nog wel, maar ik heb het weten om te vormen tot ‘parttime-perfectionisme’. Dat is een variant waar stukken beter mee te leven valt. Soms laat ik de boel dus gewoon even de boel en stel ik vast dat er dan helemaal…niks gebeurt. Of ik hanteer het principe ‘gewoon goed is ook al goed.’ - Moeders zijn boeiende vrouwen
Nee, ik ben niet altijd happy. Som ben ik moe of geprikkeld. Soms maak ik de foute keuzes of zeg ik de verkeerde dingen. Soms weet ik het ook allemaal niet en probeer ik gewoon te redden wat er te redden valt. Maar dan nog heeft het moederschap mij al meer opgeleverd dan ik ooit had durven te dromen. Ik durf zelfs te stellen dat ik tegenwoordig een veel leukere, slimmere en zelfs interessantere vrouw ben dan voor ik mama werd. Dat kom – heel simpel – doordat mijn gevoelswereld de laatste jaren zo veel rijker is geworden. Kinderen maken immers emoties in je los waarvan je het bestaan misschien wel kon vermoeden, maar de intensiteit je alsnog van je sokken blaast. - Mijn kind, schoon kind
Ik heb twee zonen en uiteraard zijn ze allebei belachelijk prachtig. De oudste is eigenzinnig en zo nu en dan behoorlijk contrair. Maar bij zijn grote mond hoort ook een bijzonder klein hartje. De jongste zou ondanks zijn luidruchtigheid en leeuwengegrom wel eens té lief kunnen worden voor deze planeet. Als hij lacht, word ik overvallen door het puurste geluk. En als ik mijn twee koters vanop een afstand gadesla terwijl ze samen spelen, durf ik van contentement al eens een traantje wegpinken. - Het zit ‘m in de kleine dingen
Er is niks mooiers dan de wereld (her)ontdekken door de ogen van een kind. Jouw kind. Je ziet nieuwe dingen, andere dingen. Kleine dingen worden plots heel groot. Banaliteiten veranderen in verrassende ontdekkingen die de schoonheid van het leven en deze wereld benadrukken. Een esthetiek die zich dus niet per se uit in weidse zichten, tropische stranden of hete mannenlijven. Wel in bescheiden geneugten als de lach van mijn kleine snoodaards, een met liefde bereide maaltijd of een wandeling door het bos. - Leer van de vaders
Is de fruitpap gemaakt? Staat de boekentas (gevuld) klaar? Is de opvang voor morgen geregeld? Ik heb constant de planning van mijn vier gezinsleden in mijn hoofd, mijn lief alleen de zijne. Als oma en opa komen babysitten, wil ik het zó gemakkelijk maken dat ik er beter de hele avond naast zou blijven zitten. Waardoor ik standaard te laat vertrek naar mijn afspraak. Terwijl de man…gewoon vertrekt. Zijn verantwoordelijkheid stopt als hij de deur achter zich dichttrekt en herbegint pas als hij weer thuiskomt. Die van mij heeft helaas geen uit-knop. - Er is geen definitie van goed moederschap
Als je kind thuis geboren wordt, ben je een hippie. Als je baart in een ziekenhuis, doe je iets tegennatuurlijks. Hebben je kinderen veel speelgoed, dan zal je wel iets moeten compenseren. Maar heb je onvoldoende materiaal in huis, dan leren ze te weinig vaardigheden. Thuisblijfmama’s zijn lui, werkende mama’s zijn gevoelloos. Je kind te lang laten wenen is slecht voor zijn of haar brein, maar door het altijd vast te houden, kweek je een ongezonde band. Borstvoeding in het openbaar wordt moeilijk aanvaard, maar o wee als je flessenvoeding aan je baby geeft. Om maar te zeggen het debat over (goed) moederschap is eindeloos. - Wees lief voor medemoeders
Je voelt dat moeders naar elkaar kijken. Soms uit sympathie, soms om oprecht van elkaar te leren. Maar heel vaak ook met competitie in het achterhoofd. Mijn kind kan al stappen en dat van haar nog niet. Of haar zoon komt nog niet verder dan het brabbelen van een paar woordjes en de mijne spreekt al in deftige zinnen. Vooraf had ik nochtans het idyllische beeld van een soort sisterhood of motherhood. Allemaal vrouwen die elkaar zonder woorden begrepen en steun of troost boden. Mooi niets dus. Of toch niet altijd. Vrouwen kunnen verdomd venijnig zijn door bijvoorbeeld elkaar de lief af te steken of subtiele prikjes onder water uit te delen. Zeker in deze social media-tijden. - Huilen is verplicht (en slapen is het nieuwe vrijen)
Hoe gelukkig je ook bent met dat verse wezentje, niemand kan je behoeden voor de momenten waarop het allemaal wat minder gesmeerd verloopt. Elke (jonge) mama heeft slechte dagen, maar niet iedere moeder durft ervoor uit te komen. Nochtans doet erover praten al wonderen. En gewoon eens goed bleiten was en is bij mij ook steevast succesvol. Even alle spanning en emotie eruit en daarna slapen. Lang en veel slapen. If possible. Als kinderloze vrouw sta je vaak niet stil bij het belang én genot van voldoende slaap. Maar zodra je baby’s hebt, wordt slapen het nieuwe vrijen. - Moederschap is de perfecte contradictie
Minder tijd dus voor werk – me- en we-time en uiteraard meer drukte en lawaai. En toch hebben mijn kinderen gek genoeg voor meer rust in mijn hoofd gezorgd. Juist omdat ik zo goed besef dat mijn tijd en mogelijkheden dezer dagen beperkt zijn, wil ik minder. Moet ik ook minder van mezelf. En dat is een fijn gevoel voor een perfectioniste die tot voor kort vond dat ze elke minuut van de dag zinvol en productief moest invullen. - Er is geen handleiding
Elk kind, elke mama en elke context is anders. Er zijn dus geen regels, laat staan handige trucs, die overal en altijd gelden. Jammer, want ik vind opvoeden razend moeilijk. Voeden, verschonen en troosten zijn peanuts in vergelijking met alles wat daarna komt. Ik heb nooit een strenge mama willen zijn, eentje die verbiedt om te verbieden, maar ik merk dat ik mijn jongens op deze leeftijd toch ‘kort’ moet houden. Ze hebben grenzen nodig. Een duidelijk kader waarbinnen ze kunnen experimenteren. En hoewel ik een pisitieve benadering altijd vooropstel, moet ik toegeven dat – naast negeren en belonen – een straf bij momenten ook behoorlijk efficiënt kan zijn. Een paar minuutjes in de hoek never killed nobody, right?