Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
“Ik kan het bijna niet geloven maar Otis heeft géén tutje meer. En het gekke is dat het na een moeizaam parcours, plots allemaal behoorlijk snel gegaan is. Op een regenachtige woensdagnamiddag knutselden we samen een tutjesdoos. De afspraak was dat hij er iedere avond z’n tutje in mocht steken. Als z’n speentje er ‘s ochtends nog in lag, zat er een kleine verrassing in.
In mijn hoofd zag ik mezelf al wekelijks naar de winkel fietsen om gauw een paar goedkope kleine gadgets te kopen om hem te belonen, maar uiteindelijk heeft het allemaal maar vier dagen geduurd. Want op zondag voelde hij zich — naar eigen woorden — volledig klaar om vaarwel te zeggen tegen zijn geliefde vriend. Toegegeven: het feit dat hij op het einde van de rit een gigantische Paw Patrol wagen zou krijgen heeft hem ongetwijfeld een extra duwtje in de rug gegeven.
De manier hoe hij er moeiteloos afstand van nam was bewonderingswaardig
Hij nam er afscheid van in de tuin van zijn opa. De fruitboom die er vroeger was stond er jammer genoeg niet meer, dus hing hij het aan een krans tegen de wand, maar dat maakte het moment zeker niet minder mooi. De manier hoe hij er moeiteloos afstand van nam was bewonderingswaardig. Hij was stoer en dapper, maar mama pinkte stiekem een traantje weg.
Mijn kleine jongen was niet langer klein. Want met dat tutje bleef hij nog even mijn baby’tje, en het feit dat ik hem nooit meer zo zou zien, maakte me verrassend emotioneel. En ik die dacht dat hij degene zou zijn die het er moeilijk mee zou hebben.
Het feit dat ik hem nooit meer zo zou zien, maakte me verrassend emotioneel
“Ik zou maar niet te snel juichen, eens hij beseft dat hij het ding nooit meer ziet, barst de hel los!”, zei een andere mama — overdreven en dramatisch — tegen me. Maar dat viel gelukkig best goed mee. De enige voorwaarde die mijn kleuter stelde is dat hij zijn speendoekje mocht houden, en dat mocht hij uiteraard van ons. Maar toen dat felbegeerde doekje plots zoek bleek te zijn, brak zijn hart in duizend stukjes. Want de enige houvast die hij nog had om de slaap te kunnen vatten was eveneens weg.
Gelukkig kregen we enkele dagen later een verlossend telefoontje van zijn grootvader dat het o zo gemiste stukje stof terecht was. Een hele opluchting als je het mij vraagt, want het exemplaar met beertjes dat hij ter vervanging kreeg kon maar weinig soelaas bieden.
Maar buiten dat kleine voorval horen we hem er tot onze grote verbazing weinig tot niets over zeggen. Terwijl wij ons mentaal voorbereid hadden op gebroken nachten, onderhandelingen en onnoemelijk veel mislukte pogingen om het tutje uit ons leven te weren. Maar ik kan met trots zeggen dat het snel gepiept was en dat zoonlief er geen trauma aan overhield. En dat de jongste er zelf nog eentje in haar mondje heeft, lijkt hem maar weinig te boeien. Goed zo, lieve grote man van mij, ik ben zó ontzettend fier op jou!
Nog meer verhalen van Celine:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!