Redactrice Charlotte: “Oh nee, naar de ‘grote school’. Wat als mijn zoon op mij lijkt?”

Redactrice Charlotte is mama van een zoon van 6 en een dochter van 11 maanden. Regelmatig pent ze haar persoonlijke verhalen over moederschap en opvoeden met een kleine knipoog neer.

Afscheid van de kleutertijd

“Mama! Ik ben afgestudeerd van de kleuterklas en ik mag naar het eerste leerjaar!”

Apetrots is hij, mijn kleine jongen die zijn rapportje afgeeft. De lovende en lieve afscheidswoorden van de juf doen mijn moederhart groeien. Maar ook een beetje bloeden. Want mijn lieve zoon, van wat ben je nu afgestudeerd? Van een hele dag spelen, niet moeten stilzitten, nog klein mogen zijn? En vooral van geen punten moeten najagen?

Klinkt niet echt vrolijk, ik weet het, dus zal ik maar meteen met de deur in huis vallen: school was niet echt mijn ding. Vanaf het eerste leerjaar tot het einde van het zesde middelbaar was mijn schoolbank een martelbank.

En dat lag grotendeels aan mijzelf. Nooit bij de les, zo kon je mij nog het beste omschrijven. Op letterlijk elk rapport stond dat ik best een slimme meid was, maar ofwel te verstrooid, ofwel aan het dagdromen, ofwel te vergeetachtig.

Hobbelige weg naar het hoger

Ik walste op mijn gemak door de lagere school, maar in het middelbaar werd ik pas écht laks. Ocharme mijn ouders, maar drie of vier onvoldoendes waren toen geen uitzondering. Wat wil je als je in december nog boeken moest aankopen of nauwelijks de moeite nam om een taak grondig te lezen? Als het dan écht op een C-attest aankwam, nam ik vlug een spurtje zodat ik toch met de hakken over de sloot naar het volgende jaar kon.

Het was pas toen ik hogere studies aanvatte dat er een nieuwe wereld voor mij openging. Plots was ik wel bij de pinken en zat ik dagen aan een stuk met mijn neus in allerlei cursussen. Precies of ik had het een en ander in te halen. Bij afzwaai aan de universiteit had ik dan ook een vlekkeloos parcours doorlopen. Wie had dat verwacht? Meneer C. van wiskunde uit het vijfde middelbaar alleszins niet.

Dus bij dezen: er bestaan wel degelijk laatbloeiers die niet automatisch – om het met zijn woorden te omschrijven – ‘een vogel voor de kat’ zijn.

Innerlijke drama queen

Je kunt je dus wel inbeelden dat ik me niet héél erg blij voel nu mijn zoontje aan de start van zijn schoolcarrière staat. Om de simpele reden dat hij de zoon van zijn moeder is. Maar ook omdat ik hem weer een stukje moet loslaten. Wat als hij op mij zal lijken? Wat als ook hij jaren in een klaslokaal doorbrengt met die ene vraag: ‘Wanneer gaat de bel?’

Deze volledig irrationele gedachtegang toon ik hem natuurlijk niet. Ik weet ook dat mijn innerlijke drama queen de schoolherinneringen misschien iets té veel misvormd heeft. Ik kijk naar mijn zoon en zie een en al sprankelende positiviteit en vooral heel veel goesting. Hij is misschien mijn zoon maar – oef – vooral ook zijn eigen persoon.

Eerste les

Dus we zien die grote school vanaf vandaag samen als een immens cool avontuur voor grote jongens. Leren lezen en schrijven en rekenen: wauw, wauw en nog eens wauw. Hou die gedachten stevig vast, mijn cool kereltje en herinner mij er ook maar tijdig aan. Want wat je punten en eerste rapport ook mogen zijn, je heerlijke spontaniteit is de komende 12 jaar minstens even belangrijk. Laat dat je eerste les zijn!

Lees ook:

• Voor het eerst mama:”Dat je de uitwerpselen zelf in het toilet moet gooien is nogal ‘speciaal’ maar dat went wel zeker?“
• Groeten uit Zweden: “Onze Midsommar in Zweden vierden we kleinschalig door corona”
• Coronatijden:”Over die keer dat zangeres Adele mij deed verslikken in mijn croissant”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!