Voor het eerst mama: “Dat je de uitwerpselen zelf in het toilet moet gooien is nogal ‘speciaal’, maar dat went wel zeker?”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

“Zwangere vrouwen stellen zich een hoop vragen, maar deze drie kwesties spookten voornamelijk door m’n hoofd:

Wanneer mag ik anderen vertellen dat ik zwanger ben?

Van zodra we beslist hadden om voor kinderen te gaan, was ik mentaal al zwanger van een voldragen ‘boeleke’, maar dan zonder buik, pijnlijke borsten, misselijkheid of moodswings. Twee en een halve maand later was het voor écht. Op 6 december kreeg ik dat levensveranderde plusje op de zwangerschapstest te zien, en daar zat de Sint voor niets tussen. Mijn lief gelukkig wél.

Hij kreeg het uiteraard als eerste te horen. De tweede was de kapster, uit angst dat een kleuring schadelijk zou zijn voor het maanzaadje in mijn buik. Aan anderen had ik het heuglijke nieuws nog niet durven te verkondigen. Al heb ik daar eerlijkheidshalve niet tot twaalf weken mee gewacht. De feesten kwamen eraan, en Celine met een glaasje water in de hand op een kerstfeest is nu eenmaal een ongeloofwaardig beeld.

Welke naam kiezen we?

Ik was er steevast van overtuigd dat ik een dochter droeg. Was me dat even schrikken toen we vernamen dat er een jongen op komst was. Het zoeken naar een naam kon dus beginnen, en dat deden we heel secuur; het kind moet het er tenslotte zijn hele leven mee doen.

Pas na zes maanden waren we er bijna uit. We twijfelden nog tussen twee voornamen die we — ik verzin dit niet — op twee post-its neerschreven en op de grond legden, om dan de katten te laten lopen naar hun papiertje naar keuze. Maar toen ze voor Jul kozen, zei ons gevoel dat het toch maar Otis moest zijn. En het was misschien ook niet zo’n goed idee om te vertrouwen op de smaak van twee pluisbolletjes die slalommen tussen mijn benen als hun favoriete bezigheid beschouwen.

[sm-rambla-embed][VWVIDEO_VD5Nx7][/sm-rambla-embed]PS Onze katten dragen de namen die ik altijd al aan mijn dochter en zoon wou geven. Maar goed, Stella en Marcel waren dan ook mijn ‘oefenkindjes’.

Wasbare luiers of wegwerp?

We waren zoals altijd fashionably late. De toekomstige mama’s en papa’s zaten geduldig op ons te wachten op een zacht kussen op de vloer, zónder schoenen, met een tas thee en een koekje in de hand. Niet zelf gebakken, wél zelf gekocht in de lokale biowinkel. En hoewel ik het een gezellig boel vond, leek mijn vriend lichtjes geïrriteerd, want zulke taferelen vond hij eerder iets voor zweverige types. ‘Hier zijn we veel te down-to-earth voor, toch?’

De workshop duurde lang en we kregen onnoemelijk veel systemen te zien. Het ene al wat complexer dan het andere. En ja, de printjes waren leuk, maar de angst voor lekkage en de hoeveelheid was, was groter dan onze overtuiging om de planeet een handje te helpen. ‘Een kind op de wereld zetten zal al zwaar genoeg zijn, laten we het ons maar niet te moeilijk maken en voor wegwerp gaan’, hoor ik mezelf nog zeggen na de infosessie.

Maar van zodra O’tje kwam piepen, werden we ons steeds bewuster van de wereld waarin we hem ongevraagd gedropt hebben. En van die drie overvolle stinkende vuilniszakken die wekelijks aan onze voordeur stonden werden we ook niet bepaald vrolijk. Het werd dus steeds verleidelijker om de stap naar zero waste te zetten.

“Van die drie overvolle stinkende vuilniszakken die wekelijks aan onze voordeur stonden werden we niet bepaald vrolijk.”

Pas toen Otis 9 maanden oud was, durfden we het ein-de-lijk aan om over te schakelen. En eerlijk is eerlijk: het duurt heus niet veel langer om ze aan te trekken, de geur is een pak minder hinderlijk en ik word zo vrolijk van de tekeningen op de billen van mijn zoon, dat ik hem soms de hele dag met alleen een wasbare luier aan laat rondkruipen. Als de temperaturen het toelaten natuurlijk. En voor die twee extra wasjes moet je het zeker niet laten!

Dat je de uitwerpselen — sorry TMI — die op het inlegvliesje belanden, zelf in toilet moet gooien is nogal ‘speciaal’, maar dat went wel zeker?”

Ook lezen:

• Voor het eerst mama: “Nooit gedacht dat ik zo blij zou worden van een felblauwe ice pack in mijn slip”
• Voor het eerst mama: “Toen ik besefte dat hij bijna naar de kinderopvang moest, werd ik melancholisch”
• Voor het eerst mama:”Toen ik hem de eerste keer droeg had die M-houding meer weg van de letter W!”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!