30 mannen over papa worden
Laat ons eerlijk zijn: als het gaat over een kind krijgen, wordt de papa schromelijk over het hoofd gezien. Tijd voor verandering! Dertig papa’s vertellen eerlijk over hoe zij de grootste verandering in hun leven hebben beleefd.
Steven (30): “De zwangerschap had nogal een impact op mijn vrouw. Ze kreeg bijvoorbeeld een echte chocoladeverslaving. Ze at het in alle vormen en maten, met de kilo. Chocoladepudding met extra hagelslag op, brownies en vooral Cha Cha’s van de Aldi. Ik ben een paar keer op zaterdag naar de winkel moeten rijden vlak voor sluitingstijd, omdat ze nog ‘maar’ één vol pak had en ze daar de zondag niet mee zou kunnen overbruggen. Ik heb dat gewoon braaf gedaan, zonder vragen bij te stellen uiteraard. In haar laatste trimester kreeg ze ook huilbuien aan de lopende band. In het begin was ik bang dat er iets mis was, maar na een tijdje had ik door dat het er gewoon bijhoorde. Ze huilde omdat ze gelukkig was, omdat ze een droevig liedje hoorde of omdat ze een mooi gezinnetje zag dat haar ontroerde. Op den duur vonden we het allebei grappig.”
Maikel (27): “Ik had tijdens de zwangerschap gezegd dat ik ons kindje nooit in bad zou doen, omdat ik dat toch niet zou kunnen. ‘En luiers verversen, dat weet ik toch ook niet’, had ik mijn vrouw gewaarschuwd. Tot ons kindje er was. Ik werd een andere persoon. Toen ik ons dochtertje zag liggen op de buik van mijn vriendin, haar moeder, moest ik huilen. Ik, de man die nooit huilde. Omdat ik zo blij was dat alles goed was verlopen, omdat ik haar direct zo graag zag. Vanaf dan was niets me te veel: ik werd de betrokken vader die ik nooit in mezelf vermoedde.”
Tim (38): “Ik vond het mooi om te zien hoe een kind de hele familie verandert, niet alleen jezelf. Mijn ouders en ik waren niet zo close, tot ik een zoon kreeg. De komst van hun kleinkind heeft ook onze band volledig veranderd. Als ze kwamen, wilden ze natuurlijk éérst hun kleinzoon knuffelen, maar ze waren ook echt bezorgd om mij en mijn vrouw. Vandaag zijn we veel hechter en ben ik hen dankbaar voor alles wat ze doen voor ons.”
Stijn (29): “Ik ben een papa die er zijn hand niet voor omdraait om een kaka-luier te verversen. Ook niet toen mijn zoontje diarree had. Helaas stond ik net in het lanceringsgebied toen ik de luier opendeed… Ja hoor, een kwak op mijn voorhoofd. Ik wist dat het vaderschap een uitdaging was, maar dit had ik niet aan zien komen.”
Steven (33): “Zonder iets af te doen aan wat vrouwen moeten meemaken tijdens de bevalling: voor een man is het ook geen pretje. Mijn vrouw heeft drie keizersnedes gehad en ik was altijd als de dood om de navelstreng door te knippen. Niet omdat ik bang was verkeerd te knippen, wel om per ongeluk de opengesneden buik van mijn vrouw te zien en dan flauw te vallen! Ik mag er niet aan denken… Wat ik dan wel heerlijk vond aan die keizersnede is dat ik de skin-on-skin mocht doen tot haar verdoving volledig uitgewerkt was. Ik vond het zalig om elk van mijn kinderen even helemaal alleen in die ziekenhuiskamer te leren kennen.”
Wolf (40): “Kleine armpjes die alle kanten op gaan, een hoofdje dat nog niet stabiel is, een glibberig lijfje dat zo uit je handen kan glippen… Ik wilde onze baby géén badje geven. Gelukkig heb ik het mogen uitstellen tot hij zes maanden was. Pas dan durfde ik het aan, en dan nog was het met zoveel angstzweet dat ik daarna zelf in bad moest.”
Sven (34): “’s Ochtends gingen we nog bij de gynaecoloog en die afspraak eindigde met de woorden: ‘Ik denk dat jullie beter al naar het ziekenhuis rijden.’ Het ziekenhuis lag op amper vijf kilometer van onze gynaecoloog, maar ik was zo zenuwachtig dat ik grandioos ben verloren gereden en niet meer wist waar ik was. Ik kreeg gelukkig nét op tijd mijn verstand terug.”
Wouter (36): “Een week na de geboorte van ons tweede kind maakte ik de cruciale fout om over een derde te beginnen. Dat was duidelijk nog te vroeg. ‘Jij weet niet hoe dat hier onderaan aanvoelt, zeker’, reageerde mijn vrouw. ‘Het is net of er een bulldozer is over gereden.’ Ik heb wijselijk gezwegen.”
Bram (33): “Enkele seconden na de bevalling kreeg ik de vraag op wie ons dochtertje leek. ‘Op oma: veel rimpels en ook geen tanden’, reageerde ik ontgoocheld. Gelukkig kon iedereen er mee lachen en is het achteraf goedgekomen.”
Kasper (35): “In mijn vaderschapsverlof was ik verantwoordelijk voor het eten. Mijn vrouw had altijd ongelooflijke honger door de borstvoeding. Helaas vond ze mijn combinaties niet de beste. Ik vond nochtans mijn kotelet met frietjes en erwtjes uit een pot zeer geslaagd!”
Jonas (34): “Ik ga nooit vergeten hoe fier ik was op mijn vrouw na de bevalling. Hoe zij die pijn doorstaan had, deed me haar alleen nog liever zien. Die bevalling heeft me voorgoed anders naar haar doen kijken.”
Jens (23): “Paniek doet je rare dingen zeggen. Toen mijn vrouw haar water brak, riep ik uit dat ik er nog niet klaar voor was. ‘Daar had je negen maanden eerder aan moeten denken, in de auto: nu!’, reageerde ze. Ik geef mijn vrienden nu allemaal mee dat ze dit niet mogen zeggen als de bevalling zich aankondigt.”
Jesse (40): ”Naarmate de geboorte van mijn zoontje dichterbij kwam, was ik steeds meer bezig met hoe zijn toekomst er zou uitzien. Wat zou hem passioneren of ergeren? Hoe zou hij in het leven staan? Wanneer zou hij de liefde van zijn leven vinden? Ik raakte verward en wilde door het bos de bomen weer zien. Ik bedacht me dat het niet uitmaakte hoé de film van zijn toekomst er zou uitzien, maar besloot hem wel al een soundtrack mee te geven, die hem de komende jaren zou kunnen begeleiden. Zíjn liedje. Als rode draad of houvast. Een paar uur oud was Lewis nog maar, toen we er samen naar luisterden. Echt een vader-zoonmoment. Nu, bijna vier jaar later, is het lied compleet uit mijn gedachten geraakt en áls ik er al eens aan denk, is het eerder met wat schaamte. Ik hoor hoe het over mij gaat en hoe ik destijds in het leven stond. Lewis heeft intussen zijn eigen soundtracks gekozen. Bij ‘Ronnie knipt zijn haar’ van Spinvis werd hij als baby rustig. ‘Jackson’ van Johnny Cash kon hij als peuter meezingen. En wanneer hij vandaag op de zetel springt tijdens Adèles ‘Send my love’ ontdekt hij er de woorden ‘Leuven’ en ‘Simba’ in. Ik sindsdien ook.”
Robin (33): “De geboortelijst aanleggen, dát was pas een bevalling. Mijn vrouw werd wild in de kinderwinkel. Ze wilde alles. Mijn taak was vooral haar proberen temperen. ‘Ja, één fluoroze badjas is genoeg.’ ‘Nee, ik ga die manicureset voor baby’s niet gebruiken.’ Wat vinden ze toch allemaal uit? Eens die lijst gelegd was, kwam er een grote rust over me. Dát was toch al afgehandeld.”
Frank (38): “De angst voor de fontanellekes, dat herinner ik me nog goed. Ik vond het heel griezelig om dat hartje in het hoofd te zien kloppen en was voortdurend bang om er per ongeluk aan te komen. Pas toen mijn dochter meer haar had, kon ik het wat loslaten.”
Werner (33): “Een moeder heeft een natuurlijke band met het kind, omdat het in haar buik groeit, als vader moet je die band op een andere manier krijgen. Ik vond het heerlijk om te voelen hoe mijn dochter reageerde als ik mijn hand op de zwangere buik van mijn vrouw legde. Het was alsof ze er naartoe draaide. Ook toen ze geboren was, bleef ik haar favoriet. Luiers verversen of badjes geven: ’t was altijd papa die het moest doen. Zelfs na twee jaar is ze een echt papa’s kindje. En ja, daar geniet ik met volle teugen van.”
Fré (28): “Mijn dochter heeft drie maanden borstvoeding gekregen en toen ik voor het eerst dat flesje mocht geven, heb ik een traantje gelaten. Ik vond het een geweldig gevoel dat ik haar nu iets levensbelangrijks kon geven. Om daarna samen in zetel in slaap te vallen: niets heerlijker dan dat.”
Tim (40): “Ik ben huisdokter en heb dus al veel zieke kindjes gezien. Maar toen mijn eigen dochter voor de eerste keer ziek werd, was ik onverwachts heel nerveus en bang. Ook al was het maar een banale verkoudheid. Ik besefte plots hoe kwetsbaar zij was en hoe kwetsbaar zij mij gemaakt had.”
Markus (31): “Ik dacht dat ik onvoorwaardelijke liefde kende, want ik zag mijn vrouw graag en ik zag mijn ouders graag. Tot ik voor het eerst mijn dochter in mijn armen hield. Dat was zo’n diepe, allesoverheersende liefde dat élk ander gevoel compleet in het niets verzonk. Ik ben er lang niet goed van geweest, van dat intense gevoel.”
Pieter (39): “Het vaderschap, dat is beseffen hoe mooi en simpel het wegblazen van pluisjes van een paardenbloem is.”
Wouter (42): “Ik ga nooit toegeven aan mijn vrienden hoe heerlijk ik het vind om samen met mijn peuterdochter te dansen op K3. Maar het is vaak het hoogtepunt van mijn dag.”
Jan (32): “Wat een man doet als hij nachtelijke flesjes geeft? Ik heb alle natuurdocumentares gezien op National Geographic én alle herhalingen. Ik heb nooit meer geweten over het leven in de oceaan of de toestand van onze natuur dan toen.”
Michiel (35): “Ik ging niét de vader worden die elke kleine verwezenlijking van z’n kind ging fotograferen. Tot ik nu besef dat mijn smartphone vol staat met foto’s, 99 procent daarvan van mijn kinderen.”
Evert (32): “Je weet dat je je kinderen graag ziet als de laatst afgespeelde albums op je Spotify ‘Disney’s best of’, ‘Studio 100 hits’ of ‘De allermooiste sprookjes’ zijn. Zeker voor een heavy metal-fan als ik.”
Joël (26): “Mijn dochter zou nooit roze dragen, geen Samson-worst eten en al zeker niet naar Bumba kijken. Nu zeul ik K3-brooddozen mee, rijd ik speciaal naar de winkel voor een verse portie Samson-worst en hebben we onlangs een ticket gekocht voor de Bumba-show. Het gekste is dat ik er zélf ook naar uitkijk. Alles om haar gelukkig te zien.”
Henry (34): “Na de geboorte ben ik ’t scheel van onze baby gaan drinken. Dat betekent dat je met vrienden op café gaat en drinkt op de gezondheid van je baby. Ik was door de bevalling 24 uur wakker en ben dan ook in slaap gevallen op café, maar ik had op die manier het gevoel had dat mijn leven nog niet helemaal voorbij was. Tot de dag nadien, natuurlijk.” (lacht)
Frederik (33): “Wanneer we de ondergrondse parking van het ziekenhuis uitreden met onze kersverse baby, speelde ‘Open Your Eyes’ van Gary Lightbody op de radio. Het was het allereerste streepje muziek dat onze kersverse baby hoorde, heel toepasselijk. Ik vond het heel bijzonder om terug naar huis te rijden met drie, in plaats van met twee, zoals we vertrokken waren.”
Niels (30): “Wat ik totaal niet wist, is de aantrekkingskracht van baby’s op andere mensen. Meer bepaald: op vrouwen. Als ik met mijn zoontje van drie maanden naar de supermarkt ga, staat er in geen tijd een groepje vrouwen rond de winkelkar-met-maxi-cosi-in. Hij kraait, zij kraaien mee. Gemakkelijk, zo kan ik rustig winkelen.”
Raf (40): “De grootste aanslag op je mannelijkheid zijn alle babyspullen die je nog moet monteren. Hoeveel spijlen kan een babybedje hebben? Uren ben ik er aan bezig geweest!”
Mich (38): “Volgens mijn vrouw was het ‘dada’, maar ik ben wel zeker dat het eerste woordje van onze dochter ‘papa’ was.”
Tekst: Lisa Gabriëls
Lees ook:
- Sterrenbeeld verklapt wat voor vader hij wordt
- Heb jij een echt vaderskindje in huis?
- Zelfstandige papa’s krijgen betaald vaderschapsverlof
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!