Bijna Moederdag! Dé dag waarop mama’s collectief smelten voor prachtige zelfgemaakte armbandjes en met acrylverf versierde bloempotten. Ter ere van alle mama’s, zetten we graag enkele sterke mama’s met een bijzonder verhaal in de bloemetjes. Want hé jij daar, wensmama, pleegmama, zorgmama, adoptiemama, plusmama of (bewust) alleenstaande mama… Zelfs al heb je niet elke dag het gevoel alle ballen in de lucht te houden, je bent goed bezig!
Wensmama An Feytons (43)
Zwanger worden en kindjes krijgen gaat niet altijd vanzelf. Dat weet An Feytons als geen ander. Door endometriose en een bijkomende genetische afwijking wist ze dat natuurlijk zwanger worden moeilijk, zo niet onmogelijk zou zijn. Ze vertelt openlijk over de lange weg naar het moederschap en mama zijn als je geen twintig meer bent.
Wie is An?
- mama van de tweelingmeisjes Julia en Elize (1 jaar)
- partner van Kim
- medewerkster bij Dito vzw
Bijna Moederdag
Het is bijna Moederdag. Heb je plannen?
“Ik heb alleszins niets gepland. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het ook nog niet gewoon ben. Vorig jaar had Kim, mijn partner, me verrast. Hij had een schilderijtje gemaakt met een afdruk van de handjes en voetjes van de tweeling. Ik had dat totaal niet verwacht, maar was er natuurlijk wel heel erg blij mee. Ik had van heel veel mensen een berichtje gekregen, gewoon omdat het mijn eerste Moederdag was als mama. Het klinkt misschien raar, maar voor mij is het geen speciale dag, ook niet nu ik zelf mama ben. Ik denk dan eerder aan mijn mama en mijn schoonmama.
Het klinkt misschien raar, maar voor mij is Moederdag geen speciale dag
Ik heb het ook nooit een moeilijke dag gevonden, zelfs niet toen we de ene poging na de andere ondergingen om zwanger te worden. Wat ik wel eerder vervelend vond was dat je dan in sommige winkels of op bepaalde plaatsen een kleine attentie kreeg. Maar ik was geen moeder. Ze gingen ervan uit, omdat ik vrouw was en een bepaalde leeftijd had, dat ik ook een mama was en dat vind ik verkeerd. Zoiets kan voor sommige vrouwen heel pijnlijk zijn.”
Lange weg naar het moederschap
Als er iemand een prijs verdient voor geduld, moed en volharding ben jij het wel. Je hebt heel lang moeten wachten op de kindjes.
“Ja, twaalf jaar. Ik ben er altijd wel heel nuchter bij gebleven. Ik wist al heel vroeg dat kindjes krijgen voor ons heel moeilijk, of misschien wel onmogelijk zou zijn. Maar ik ben me ervan bewust dat we zeker niet alleen zijn in die situatie.
Ik had niet alleen endometriose, maar ook een genetische afwijking. Ik wist dus dat het heel moeilijk zou zijn om op een natuurlijke manier zwanger te worden
Ik was 18 toen ik voor het eerst geopereerd werd na de diagnose endometriose. Ik wist dat het erg moeilijk zou worden om op een natuurlijke manier zwanger te worden. Omwille van de endometriose, die bij mij ook erg gecompliceerd bleek, maar daarbovenop had ik ook een genetische afwijking, die ervoor zorgde dat slechts 1 op de 4 embryo’s ouder zouden kunnen worden dan 2 maanden. Dat is een harde boodschap om als 18-jarige te krijgen. Toen we vertelden dat we graag kindjes wilden, hebben ze in Leuven meteen een behandeling opgestart, maar helaas zonder resultaat. Ze hebben nooit een embryo teruggeplaatst die had kunnen doorgroeien.
Al snel viel het verdict: door de genetische afwijking was eiceldonatie de enige mogelijkheid. Ik was onmiddellijk akkoord. Op deze manier hadden we geen last van de genetische afwijking, maar bovendien zou ik daardoor de endometriose niet doorgeven aan een eventuele dochter. Ik zag niets dan voordelen en na een tijdje was ook mijn partner overtuigd.
Toen ze ook in Leuven lieten weten dat een behandeling in het buitenland de beste optie was, zijn we ervoor gegaan.
Op een bepaald moment keken we naar een programma op televisie over eiceldonatie in Spanje en moesten we lachen. Zover zou ik nooit gaan, zei ik. Kim vroeg me meteen waarom niet. Ik zou wel twee dagen naar Spanje gaan om te shoppen, maar hiervoor niet. Dat begreep hij niet. Ik twijfelde, maar toen ze ook in Leuven lieten weten dat het buitenland de beste optie was, zijn we ervoor gegaan. In Barcelona hebben we zes behandelingen ondergaan. Twee keer kwam het tot een zwangerschap die helaas heel vroeg afgebroken werd. Je merkt wel dat het in Spanje om een commercieel circuit gaat. Ze wilden ooit een embryo terugplaatsen die zelfs in het labo niet goed groeide. Ik voelde me er op een bepaald moment echt niet goed meer bij en we zijn na die eerste reeks pogingen ook gestopt.“
Laatste poging in België
Terug in België mailde ik opnieuw met het fertiliteitscentrum in Leuven om te vragen of er andere opties waren. Er was intussen wel wat tijd overheen gegaan, acht jaar om precies te zijn. We hebben het altijd heel rustig aangepakt en tussendoor voldoende tijd genomen om alles te verwerken en mijn lichaam de kans te geven om op adem te komen. Ik had niet veel hoop, want je weet immers niet op welke plaats op de wachtlijst je staat, tot ik te horen kreeg dat ik de volgende op de lijst was.
Ik was blij, want ik was aan de beurt. De eerste keer hebben ze de behandeling opgestart, maar was er iets niet in orde. Vlak voor de tweede poging kwam er een annulatie door corona. Op het moment zelf was het de hel, maar achteraf gezien bleek dat onze redding. Ik voelde dat er weer iets niet juist zat in mijn lichaam. In Leuven bleek dat ik opnieuw onder het mes moest om een gezwel te verwijderen, waarvan ze vijf jaar eerder hadden gezegd dat het geen kwaad kon. Achteraf bleek dat toch dé boosdoener te zijn. Na de operatie hebben ze voor het eerst twee embryo’s teruggeplaatst omdat ik intussen de veertig gepasseerd was. Toen wonnen we de jackpot! Dat het er twee waren, dat wisten we echter pas na vijf maanden (lacht).“
Van een verrassing gesproken!
“In het begin van de zwangerschap dachten we dat het maar om één kindje ging. Daar was de gynaecoloog ook heel duidelijk over geweest. Toen heb ik me wel afgevraagd of we het nadien nog een keer zouden proberen, moest alles goed gaan. Maar daarover was Kim meteen duidelijk. Dit jaar wordt hij 45 dat vond hij te oud om nog een keer papa te worden.
Ik moet nu ook eerlijk toegeven dat mijn lichaam ook geen tweede zwangerschap zou aankunnen. Ik ga nog steeds naar de kinesist voor de pijn aan mijn rug. Ik ben dus stiekem blij dat de gynaecoloog zich vergist had en het er twee waren. Die verrassing kregen we pas na vijf maanden zwangerschap. Tijdens de uitgebreide twintig weken echo vertelde een andere dokter ons dat het een tweeling was. Zij begreep totaal niet dat niemand dit eerder had gezien.
Dat het om twee kindjes ging, wisten we pas na vijf maanden zwangerschap
Ik was er onmiddellijk heel blij mee, zo hadden we namelijk onmiddellijk twee kinderen. We moesten ons de vraag dus niet stellen of we nog eens door het proces wilden gaan. Veel mensen zeggen dat het extra druk is met een tweeling, maar wij hebben het natuurlijk nooit anders geweten. Ik denk dat het zowel voor- als nadelen heeft. Als je er alleen thuis mee bent, en ze zijn allebei ziek, dan is het heftig, dat geef ik toe. Maar voor de rest valt het heel goed mee. Het zijn flinke dochters. Ergens stelde het me ook gerust. Als ze in het begin weenden, wist ik dat ze nooit alleen waren. Er was altijd dat zusje.”
Mama worden als je geen twintig meer bent
Ik vond het niet erg om op latere leeftijd mama te worden. Ik heb veel minder stress en kan alles beter relativeren
“Ik vind het persoonlijk niet erg om op latere leeftijd mama te worden. Ik ben ervan overtuigd dat ik veel minder stress heb nu en alles veel beter kan relativeren. Je bent niet alleen rustiger, maar je hebt je leven ook beter op orde. Kim en ik zijn al erg lang samen, we hebben een huis dat volledig af is en onze economische situatie is een stuk beter dan in het begin toen we aan kindjes dachten.
Het enige waarvoor ik bang ben is dat de meisjes ons misschien op jongere leeftijd gaan verliezen. Dat maakt wel dat we heel bewust bezig zijn om nóg meer tijd voor hen vrij te maken. Had ik twintig jaar geleden kinderen gehad, dan ben ik er zeker van dat ik voltijds was blijven werken, waarschijnlijk ook omdat het financieel nodig zou zijn. Nu kiezen we ervoor om allebei 4/5de te werken om zoveel mogelijk bij de kinderen te kunnen zijn. We zijn nu allebei op woensdag thuis, zodat we die dag met het hele gezin iets kunnen doen. De weekends zitten vaak overvol, maar woensdag is ons dagje.
Een lange weg
De tweeling is er nu, maar het traject was lang en moeilijk. Wat was voor jou het zwaarst?
“Het allerzwaarst? De teleurstellingen telkens. Heel vaak denk je van alles te voelen. Eén van de laatste keren belden ze vanuit het ziekenhuis met het resultaat en ik onderbrak die mevrouw meteen en zei ‘Je hoeft niets te zeggen, ik voel dat het oké is’. Maar het was helaas niet in orde. Ik was er zo zeker van dat het wél gelukt was, omdat ik me echt zwanger voelde. Maar dat zullen de hormonen geweest zijn, zeker?
Als we slecht nieuws kregen gingen we op uitstap, om te shoppen en onze gedachten te verzetten
Elke keer dat we slecht nieuws kregen gingen we naar Maastricht, om te gaan shoppen en onze gedachten te verzetten. Ik wou dat altijd even tussen ons twee houden om over na te denken en te verwerken voor ik het tegen iemand kon vertellen. In het begin waren we er heel open over, maar na een tijdje vertelden we het eigenlijk niet meer dat we opnieuw een behandeling opgestart hadden. We kregen te veel vragen over hoe het ging. Goedbedoeld allemaal, dat wel. Maar daardoor werd de druk nog groter. Een week later vertelden we dan dat we een behandeling hadden gehad, maar dat het helaas niet gelukt was.
Ik heb nooit psychologische hulp gezocht. Ik had genoeg aan mijn partner die steeds positief bleef en alles relativeerde. De flauwe mopjes die hij vertelde, deden me lachen
Ik heb nooit vanuit mezelf psychologische hulp gezocht, buiten de gesprekken in het ziekenhuis die vooraf gingen aan de trajecten met eiceldonatie. Ik had voldoende aan Kim. We zijn echt veel dichter naar elkaar toe gegroeid omdat het iets van ons twee was. Je leert elkaar veel beter kennen en weet wat je aan elkaar hebt. Kim bekijkt alles positief en relativeert veel. Er zijn altijd dingen die erger zijn dan waar je zelf door moet, dat is zijn motto. Sommige mensen zouden het daar misschien moeilijk mee hebben, maar voor mij was dat perfect. Als ik het moeilijk had, belde ik Kim. En dan vertelde hij een flauwe mop waardoor ik niet anders kon dan lachen.
Je hoort vaak dat koppels tijdens of na zo’n moeilijke periode uit elkaar gaan. Kim heeft me altijd gesteund en op geen enkel moment verweten dat het aan mij lag dat we geen, of heel moeilijk, kinderen zouden kunnen krijgen. Ik ben hem heel erg dankbaar.”
Heb je het ooit willen opgeven?
“We hebben ons er op een bepaald moment bij neergelegd dat het moeilijk zou zijn, maar opgeven deden we niet. We bleven proberen, maar intussen genoten we ook van de dingen die we wel konden doen en die we graag deden. Verre reizen maken bijvoorbeeld.
Bij die laatste pogingen in Leuven had ik heel erg weinig hoop. We zouden het doen, omdat we de kans hadden, maar we gingen ervan uit dat het niet zou lukken. Het was al zo vaak misgegaan. Waarom zou het nu wél lukken, vroeg ik me af. Bovendien word je er niet jonger op en stel je je ook de vraag of het nog wel een goed idee is om eraan te beginnen.”
Het goede nieuws verkondigen
Hoe reageerden je mama en papa op het goede nieuws?
“Die hadden het inderdaad ook niet meer verwacht. Mama wist dat we gestopt waren met de behandelingen in Spanje, dus ze dacht dat het er niet meer van zou komen. Toen ik net drie maanden zwanger was, waren we toevallig in Portugal met mijn ouders en mijn broer. We wilden het echt niet vroeger vertellen omdat we niet zeker waren dat het deze keer wél goed zou lopen. Maar ter plaatse had ik schrik dat bepaalde dingen zouden opvallen: ik mocht uiteraard geen alcohol drinken, maar ook bepaalde kazen niet eten, enz. Ik was bovendien ook vaak ziek en misselijk, dus op een bepaald moment hebben we beslist om het toch te vertellen.
Onze familie had een vermoeden dat ik zwanger was, maar niemand durfde de woorden uitspreken omdat ze wisten hoe klein die kans was
We hadden een busje gehuurd zodat iedereen voldoende plaats had tijdens onze uitstappen. Op een bepaald moment zei Kim dat we zo’n groot busje hadden gehuurd omdat we eigenlijk met zes in de auto zaten in plaats van met vijf. Op dat moment wisten we namelijk nog niet dat het om een tweeling ging. Mijn broer begreep meteen wat we wilden zeggen, maar bij mijn ouders duurde het wat langer voor hun frank viel. Ze durfden ook niet vragen of ik zwanger was, omdat ze me niet wilden kwetsen moest het niet zo zijn.
Dat was wel een constante toen we het goede nieuws verkondigden. Kim wilde dat natuurlijk nooit gewoon vertellen, maar maakte er altijd een raadseltje of grapje van. Het gevolg was wel dat mensen zich in een vervelende positie bevonden. Ze hadden een vermoeden dat ik zwanger was, maar durfden de woorden toch niet uitspreken omdat ze wisten hoe klein die kans was.”
Meer straffe mamagetuigenissen lezen? Ontdek ze hier.
Ook zeker lezen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!